فیلم Midnight Cowboy 1969

من اینجا دارم راه می‌روم! شاید هم دارم به آرامی راه می‌روم. همیشه می‌توان به توانایی هافمن در جذب شخصیت‌هایی که ایفا می‌کند، اعتماد کرد. او در به تصویر کشیدن آن سرفه‌های عمیق و برونکالی مهارت خاصی دارد. وقتی فیلم را تماشا می‌کردم، مجبور شدم ماسک جراحی بزنم - فقط برای احتیاط. ویوت، مانند همیشه، به عنوان شخص بی‌گناه در میان افراد فاسد، فوق‌العاده است. تماشای این...

من اینجا دارم راه می‌روم! شاید هم دارم به آرامی راه می‌روم. همیشه می‌توان به توانایی هافمن در جذب شخصیت‌هایی که ایفا می‌کند، اعتماد کرد. او در به تصویر کشیدن آن سرفه‌های عمیق و برونکالی مهارت خاصی دارد. وقتی فیلم را تماشا می‌کردم، مجبور شدم ماسک جراحی بزنم - فقط برای احتیاط. ویوت، مانند همیشه، به عنوان شخص بی‌گناه در میان افراد فاسد، فوق‌العاده است. تماشای این رنجر تنها و چشم‌پُر از شگفتی که به آرامی تاسل‌های ژاکتش را از دست می‌دهد، تجربه‌ای عمیقاً احساسی است. یک نکته احتیاطی: ممکن است بخواهید بعد از تماشای هافمن، از دستمال‌های ضدعفونی‌کننده برای تمیز کردن صفحه تلویزیون‌تان استفاده کنید. هیچ‌کس نمی‌تواند بیش از حد محتاط باشد. این قطعاً بهترین نقش داستین هافمن برای من است، زیرا او به‌طرز فوق‌العاده‌ای در نقش "راتزو" بازی می‌کند. او با کابوی شیک اما ناتوان "باک" که به نیویورک می‌آید تا یک کلاهبردار باشد، همراه می‌شود، اما در نهایت باید به مشتری اولش پول بدهد برای سکس که قرار بود او پرداخت کند! در ابتدا، "راتزو" هم از این مرد ساده‌لوح سو استفاده می‌کند، اما به تدریج این دو به یکدیگر وابسته می‌شوند - که برای "راتزو" که به وضوح زمان زیادی برای زندگی ندارد، خوب است. سرفه مداوم او به دلیل شرایط غیر بهداشتی که او و به تازگی "باک" در آن زندگی می‌کنند و همچنین فقرشان، بدتر می‌شود. این داستان فوق‌العاده‌ای است و جان شلزینجر آن را با شیک و ذوق روایت می‌کند. رابطه بین این دو مرد صادقانه و محترمانه است، حتی اگر این ویژگی را نتوان به‌راحتی درباره هر دوی آن‌ها در مورد دیگران گفت: "راتزو" احتمالاً حتی مادربزرگش را هم در صورت فرصت کلاهبرداری می‌کرد. ارتباط آن‌ها واقعی و قابل‌باور به نظر می‌رسد - بدون احساسات اضافی و قانع‌کننده؛ و فیلمنامه والدو سالت تضمین می‌کند که دیالوگ‌ها - هرچند معمولاً بسیار مختصر - هم احساسی و هم طنزآمیز هستند.