فیلم The World’s End 2013

این فیلم برای من به سه بخش تقسیم می‌شود. ابتدا صحنه‌های آماده‌سازی: گری در حال ترتیب دادن تور دیدار و ارائه پیش‌زمینه‌ای از پنج دوست است. این بخش نسبتاً قابل پیش‌بینی بود و من تقریباً نمی‌توانستم نفرت خود را از شخصیت گری کنار بگذارم. تنها به خاطر اینکه کمی حواسم پرت بود، به تماشای آن ادامه دادم. سپس در حدود ۳۵-۴۰ دقیقه، اوضاع بهتر شد....

این فیلم برای من به سه بخش تقسیم می‌شود. ابتدا صحنه‌های آماده‌سازی: گری در حال ترتیب دادن تور دیدار و ارائه پیش‌زمینه‌ای از پنج دوست است. این بخش نسبتاً قابل پیش‌بینی بود و من تقریباً نمی‌توانستم نفرت خود را از شخصیت گری کنار بگذارم. تنها به خاطر اینکه کمی حواسم پرت بود، به تماشای آن ادامه دادم. سپس در حدود ۳۵-۴۰ دقیقه، اوضاع بهتر شد. صحنه‌های اکشن وجود داشت، اما حتی طنز نیز به سرعت بیشتری رسید و کمی هم توسعه شخصیت و رشد مشاهده شد که تماشای آن سرگرم‌کننده بود. سپس بخش سوم (حداقل برای من) فرا می‌رسد که داستان با سرعتی نگران‌کننده جمع‌بندی می‌شود و نتیجه‌اش یک ضدکلاپ است. و در ادامه، روایت نسبتاً بی‌احساسی توسط یکی از شخصیت‌ها بیان می‌شود که چه بر سر همه آمده و پایان داستان را که بسیار کم‌عمق پوشش داده شده توضیح می‌دهد. بنابراین نمی‌توانم بگویم که از تماشای آن پشیمانم، اما احتمالاً اگر دوباره فرصتی پیش بیاید، آن را تماشا نخواهم کرد. من در نهایت قسمت پایانی آنچه را که به اصطلاح سه‌گانه طعم‌های کارنتو نامیده می‌شود، تماشا کردم. در واقع من طرفدار بزرگی از دو فیلم قبلی نیستم. به من اشتباه نکنید، این فیلم‌ها خوب هستند - من فقط هرگز به اندازه‌ی بسیاری دیگر به آن‌ها علاقه‌مند نبوده‌ام. «پایان دنیا» نیز این روند را ادامه می‌دهد. در اوایل واقعاً انتظار داشتم که این فیلم برای من فوق‌العاده باشد، اما در نهایت به یک سطح ثابت رسید؛ «داغ‌ترین» (۳٫۵*) هنوز هم فیلم مورد علاقه‌ام است. همان‌طور که اشاره کردم، در بخش اول فیلم کاملاً از آن لذت می‌بردم - واقعاً از فضای آن خوشم آمده بود. سپس پیچش داستان اتفاق می‌افتد. واقعاً یک پیچش عالی است که اصلاً انتظارش را نداشتم، اما احساس می‌کنم آنچه پس از آن می‌آید به اندازه کافی لذت‌بخش نیست. این فیلم سرگرمی احمقانه‌ای است، اما نه بیشتر از آن. بازیگران بسیار خوبی در این فیلم حضور دارند و احتمالاً آن‌ها بهترین بخش از سه فیلم هستند. البته سیمون پگ و نیک فراست ثابت هستند و عالی هستند. پدی کانسیدین، مارتین فریمن، ادی مارسان و روزاموند پایک نیز انتخاب‌های خوبی هستند. دیوید برادلی، پیرس برازنان و بیل نای هم در آنجا حضور دارند. بیایید با یک نکته مثبت شروع کنیم... صحنه‌های نبرد فوق‌العاده بودند و قطعاً خنده‌دارترین بخش‌های فیلم بودند. گروهی از مست‌ها که می‌توانند ربات‌ها را بکشند... ربات‌ها با حرکات اکشن فیلم‌ها و کشتی حرفه‌ای تقریباً بیش از حد خنده‌دار است. دیدن اینکه شخصیت‌های پگ و بلک به جای هم عوض شده‌اند نیز تازه بود، به‌خصوص که بلک به خوبی نقش پادشاه دوست‌داشتنی بار را ایفا می‌کند و پگ نیز به خوبی نقش یک الکلی پیر را به عهده می‌گیرد. و آخرین تلاش مصمم برای رسیدن به دو بار پایانی کلاسیک بود... ...اما به همان کیفیت دو فیلم قبلی در سه‌گانه غیررسمی نیست. مسئله بیگانه‌ها کمی... بی‌مزه بود. «تهاجم بدن‌دزدها» با یک حس عجیب از «دریم‌کچر» و این کار نکرد. در واقع، برای بخش اعظم فیلم، بسیاری از آن فقط از طنز به‌طور کلی کاست. آماده‌سازی کمی ناامیدکننده بود و تا زمانی که کمدی به وقوع پیوست، مخاطب رفته بود. سرگرمی خیلی دیر در فیلم به وقوع پیوست و برای مدت طولانی به نظر می‌رسید که این یک درام با لبخند است و نه کمدی‌ای که انتظارش را داشتید.