فیلم Lisa Frankenstein 2024

"لیزا فرانکشتاین" نخستین ناامیدی من در سال جاری است. بازیگران جوان با تمام وجود به نقش‌های خود پرداختند و احساسات و بیان اغراق‌آمیز را برای ارائه یک شب سرگرمی سبک با سطوح مورد انتظار خون و "ماکابری" به کار بردند. متأسفانه، فیلمنامه به همان اندازه به اب absurd پرداخته نشده و در نتیجه عدم انسجام در لحن و تم در سرتاسر داستان وجود دارد که کمتر از...

"لیزا فرانکشتاین" نخستین ناامیدی من در سال جاری است. بازیگران جوان با تمام وجود به نقش‌های خود پرداختند و احساسات و بیان اغراق‌آمیز را برای ارائه یک شب سرگرمی سبک با سطوح مورد انتظار خون و "ماکابری" به کار بردند. متأسفانه، فیلمنامه به همان اندازه به اب absurd پرداخته نشده و در نتیجه عدم انسجام در لحن و تم در سرتاسر داستان وجود دارد که کمتر از آنچه انتظار می‌رفت، تخیلی است. بی‌توجهی و عدم قطعیت در مورد هدف و پیام فیلم، طعمی تلخ و شیرین به جا می‌گذارد... امتیاز: C این فیلم ترسناک-کمدی (نه برعکس) به کارگردانی زلدا ویلیامز در نخستین فیلم بلندش و نوشته دیابلو کودی (جونو، بدن جنیفر) داستان یک نوجوان غمگین را روایت می‌کند که مادرش به قتل رسیده و اکنون با یک مادر شوهر آزاردهنده و یک خواهر شوهر دوست‌داشتنی زندگی می‌کند. کاترین نیوتن در نقش لیسا برای این نقش فوق‌العاده است. لیسا که به خاطر گذشته و اعمالش مورد stigmatized قرار گرفته، قوی‌ترین دختر مدرسه است و زمان زیادی را در یک قبرستان قدیمی (توجه به انیمیشن تیتراژ) از قرن نوزدهم بر روی قبر نوجوانی که در سال 1837 با نور سبز مرده، می‌گذراند. این فیلم به نوعی کمدی‌های عاشقانه نوجوانان دهه 80 را تقلید می‌کند (در سال 89 می‌گذرد) و به شکلی سبک تا یک نقطه قابل پیش‌بینی پیش می‌رود - مطمئناً به اندازه‌ای که ممکن است فکر کنید شیرین نیست. و پایانی غیرمنتظره دارد. فکر می‌کنم دیدن آن در یک شب آخر هفته برای کمی خنده ارزش داشت - امتیاز من 6.6 از 10 و B برای سرگرمی است. لیزا (کاترین نیوتن) کمی تنهاست و در یکی از آن خانواده‌های دوگانه زندگی می‌کند که پدر نسبتاً ضعیفش (جو چرست) با "جانت" (کارلا گوگینو) که دختر دوست‌داشتنی‌اش "تفی" (لیزا سوبراانو) را دارد، ازدواج کرده است. در مدرسه، او به "مایکل" (هنری اینکنبری) که پسر محبوبی است، علاقه‌مند شده و به نظر می‌رسد او هم کمی به او علاقه‌مند است. آیا ممکن است رابطه‌ای شکل بگیرد؟ ناگهان یک صاعقه همه چیز را تغییر می‌دهد. ساکن مرده‌ای که او به طور عادی در کنار قبرش می‌نشسته (کول اسپراوس) به‌طور الکترونیکی احیا می‌شود و راهش را به خانه‌اش پیدا می‌کند، کمدش و حالا، مانند "ET"، او یک موجود مخفی در کمدش دارد. مشکل این است که برخی از قسمت‌های دوست جدیدش گم شده‌اند - گوشش، زبانش، دستش (و این فقط لیست ناقصی است!) - بنابراین ماجراجویی‌های بعدی علمی را با کمدی و مقداری انتقام قدیمی ترکیب می‌کنند تا او را به شکوه سابقش، نوازنده پیانو، برگردانند. اگر فیلم به یک سمت مشخص می‌رفت، می‌توانست بسیار سرگرم‌کننده‌تر باشد. به وضوح به دنبال جذب مخاطب گسترده‌ای بوده و به همین خاطر بر روی تاریکی و طبیعت بزرگسالانه طنز آن سازش کرده است. بسیاری از سناریوها - به ویژه در نتیجه‌ی نسبتاً خشن و اشک‌آور، می‌توانستند بهتر عمل کنند اگر زلدا ویلیامز فیلم را بیشتر به سمت کسانی که می‌توانستند کمدی تاریک را درک کنند، هدایت می‌کرد، به جای اینکه آن را به چیزی شبیه به کمدی‌های دانشجویی رقیق کند. بهتر از آنچه که انتظار داشتم بود و نیوتن در طول فیلم خوب عمل می‌کند، اما متأسفانه این فیلم واقعاً نمی‌دانست کجا برود یا برای چه کسانی ساخته شده است. با این حال، نشانه‌هایی از خوبی وجود دارد، هرچند به قدری کوتاه‌اند که نمی‌توانند ضعف‌های فیلم را پنهان کنند. به نظر من "لیزا فرانکشتاین" ناامیدکننده است. می‌توانم ببینم که هدف‌شان چه بوده و گاهی می‌توانستم آن را درک کنم، اما در کل برای من واقعاً کار نمی‌کند. می‌توانم بگویم که سرعت فیلم چندان بد نیست و نسبتاً سریع گذشت. دو نقطه ضعف بزرگ برای من دیالوگ و داستان به طور کلی بود که هر دو نسبتاً خسته‌کننده بودند... اگر اینطور نبود، شاید از آن لذت می‌بردم. بازیگران یکی از ویژگی‌های مثبت فیلم هستند. از کاترین نیوتن خوشم می‌آید، یادم می‌آید در فیلم نسبتاً ناامیدکننده "فریک" از سال 2020 فکر کردم او فوق‌العاده است و او در اینجا تلاش می‌کند با آنچه دارد کار کند. کارلا گوگینو شاید درخشان‌ترین نقش باشد و دوست داشتم بیشتر از او ببینم. لیزا سوبراانو خوب است، در حالی که جو چرست به طور عینی به ادامه شخصیت تد ویلر خود ادامه می‌دهد. باید بگویم که احساس کردم فیلم در انتها کمی بهبود یافت، اما به اندازه‌ای نبود که بگویم زمان خوبی را صرف تماشای آن کردم. خوشبختانه توانستم این فیلم را در یک سینمای خالی ببینم که همیشه خوب است. می‌بینم که این فیلم تقریباً یک ماه پیش در سایر نقاط منتشر شد، نمی‌دانم چرا در بریتانیا اینقدر دیر به نمایش درآمد. احتمالاً به خاطر اینکه به نظر می‌رسد در حال حاضر فیلم‌های زیادی وجود ندارد و فیلم "دون" به شدت بر روی گیشه تسلط یافته است؟ چه کسی می‌داند. فیلمی وحشتناک که توسط یک جامعه‌شناس عاری از همدلی و اخلاق نوشته شده است. در ابتدا با طنزهایی عجیب و غریب که به طور کامل ناکام می‌مانند، آغاز می‌شود. نورپردازی به دست کسی که به احتمال زیاد استخدام شده است، به طوری که تقریباً نمی‌توانیم 90% زمان ببینیم چه می‌گذرد. سپس، قهرمان فرضی ما به یک قاتل زنجیره‌ای روانی تبدیل می‌شود، که به طرز عجیبی نه تنها قابل قبول است بلکه موضوعی برای خنده و تشویق به شمار می‌رود. هر کسی که کمی لیسا را ناراحت کند، هدف خوبی برای قتل است و سپس مرگش با خنده و رقص جشن گرفته می‌شود. چیزی به این اندازه غیر اخلاقی ندیده‌ام از زمان "کشنده‌های طبیعی"، اما آن فیلم نقدی کنایه‌آمیز بر فرهنگ پاپ و وسواس رسانه‌ها نسبت به مرگ و خشونت بود. این "فیلم" به سادگی رفتار روانی را بدون کنایه و عذرخواهی جشن می‌گیرد. اوه. اینکه امروز چنین زباله‌ای تولید می‌شود بدون اینکه کسی که دیوانه نیست در میانه راه آن را متوقف کند، مرا نگران می‌کند. ترجیح می‌دهم فرزندانم "مجزای تگزاس" را تماشا کنند تا این زباله‌های دیوانه‌وار روی پرده.