فیلم The Phantom of the Open 2021

فیلم *Phantom of the Open* بسیار زیبا و دلنشین‌تر از آن چیزی بود که انتظارش را داشتم. مارک ریلنس به‌عنوان بازیگر اصلی انتخابی فوق‌العاده است و بازی او بسیار قابل تحسین است! من از شوخی‌ها و دیالوگ‌های خنده‌دار فیلم لذت بردم، به‌خصوص یکی از دیالوگ‌ها که به‌خوبی ترجمه نشده بود. این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده که من هرگز درباره‌اش نشنیده بودم، حتی...

فیلم *Phantom of the Open* بسیار زیبا و دلنشین‌تر از آن چیزی بود که انتظارش را داشتم. مارک ریلنس به‌عنوان بازیگر اصلی انتخابی فوق‌العاده است و بازی او بسیار قابل تحسین است! من از شوخی‌ها و دیالوگ‌های خنده‌دار فیلم لذت بردم، به‌خصوص یکی از دیالوگ‌ها که به‌خوبی ترجمه نشده بود. این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده که من هرگز درباره‌اش نشنیده بودم، حتی به‌عنوان یک طرفدار ورزش (هرچند گلف کمتر). نام موریس فلیتکروت را کمی به یاد داشتم. حتی اگر گلف را دنبال نکنید، این فیلم به‌عنوان یک اثر مستقل به خوبی عمل می‌کند و تمرکز زیادی بر روی ورزش ندارد؛ بلکه داستانی بسیار بیشتر از آن دارد. دیدن کارگردانی کریک رابرتز در این فیلم (سومین فیلمش، اما اولین بار است که می‌بینم) جالب بود. به یاد دارم که او را در سریال *The Story of Tracy Beaker* زمانی که کودک بودم، دیده‌ام. داستان واقعی موریس فلیتکروت، که به‌خوبی در گلف بازی نمی‌کند، با بازی فوق‌العاده مارک ریلنس روایت می‌شود. او در کارخانه کشتی‌سازی بارو-این-فیرنس کار می‌کند و به دنبال چیزی جدید است که به گلف می‌رسد؛ بازی‌ای که در آن به‌طرز عجیبی ضعیف است. او موفق می‌شود در مسابقه Open Championship شرکت کند و دوری با امتیاز 121 بزند، و اینجا است که تقریباً همه در R&A می‌خواهند از او دور شوند. داستان به‌طور جذابی نشان می‌دهد که او چگونه سعی می‌کند آنها را شکست دهد و دوباره بازی کند. به انصاف باید بگویم که گلف او به تدریج بهبود می‌یابد و mantra او یعنی "تمرین، تمرین، تمرین" به نتیجه می‌رسد. سالی هاوکینز به‌طور محدود در نقش همسرش، ژان، حضور دارد و ریس ایفانس نیز در نقش مردی از سنت اندروز که مصمم است "فانتوم" ما هرگز دوباره کلاپ را برندارد، بسیار سرگرم‌کننده است. روایت فیلم خنده‌دار است و به فرهنگ بسته و اشرافی که در باشگاه‌های گلف وجود دارد و از پذیرش یک مرد طبقه کارگر پرهیز می‌کند، انتقاد می‌کند. به وضوح، ریلنس از ایفای این نقش لذت می‌برد و این لذت به بیننده نیز منتقل می‌شود. شاید نخواهید با او یا دوستش کلیف (مارک لوئیس جونز) در گلف‌کار بنشینید، اما به‌نوعی مانند *The Duke* (2020)، این فیلم بریتانیایی جذاب و دارای شخصیت است که لبخند را به لب‌های شما می‌آورد. *Phantom of the Open* داستانی خنده‌دار و واقعی درباره بدترین گلف‌باز جهان، موریس فلیتکروت (با بازی مارک ریلنس) است. در سال 1976، موریس سعی کرد برای British Open واجد شرایط شود و بدترین دور تاریخ را به ثبت رساند. با وجود نداشتن مهارت، موریس تبدیل به یک قهرمان مردمی شد و الهام‌بخش دیگر رویاپردازان گردید تا هرگز تسلیم نشوند. کریک رابرتز با نگاهی سبک فیلم را کارگردانی کرده و از موقعیت‌های absurd که موریس در آن‌ها قرار می‌گیرد، به‌خوبی استفاده کرده است. ریلنس در نقش اصلی فوق‌العاده است و شخصیت را با همزمانی از شوخی و احساسات پر می‌کند. بازیگران مکمل نیز بسیار عالی هستند. واقعیت اینکه داستان *Phantom of the Open* واقعی است، شگفت‌انگیز است و با پیشرفت داستان، بیشتر و بیشتر حیرت‌انگیز می‌شود. این فیلم حس خوبی دارد و پیامی را منتقل می‌کند که با هر کسی که تا به حال رویایی داشته است، ارتباط برقرار می‌کند. همچنین بسیار خنده‌دار و سرگرم‌کننده است. حتی اگر طرفدار گلف نباشید، *Phantom of the Open* قطعاً شما را به خنده می‌اندازد. این فیلم حس خوبی به شما می‌دهد و شما را الهام‌بخش می‌کند. به شدت توصیه می‌شود. این یک کلیشه است که بگویند برخی از بازیگران را می‌توان در حال خواندن از یک کتاب تلفن تماشا کرد. شاید اغراق باشد، اما بازیگران اصلی این فیلم، مارک ریلنس و سالی هاوکینز، برای من به این وضعیت نزدیک می‌شوند. همچنین از مارک لوئیس جونز که به‌نوعی او را شناسایی کردم نیز قدردانی کردم، هرچند نمی‌دانستم از کجا. به‌عنوان مثال، او در مجموعه درام محدود مدرن *Chernobyl* به‌طرز فوق‌العاده‌ای بازی کرده است. اما این فیلم به هیچ وجه به seriousness آن کار عالی شباهت ندارد و بر روی یک تراژدی کوچک تمرکز دارد، یعنی مشکلات شخصی یک گلف‌باز مبتدی. او با نیک‌نوازی به این ورزش می‌پردازد و به‌طور ساده باور دارد که می‌تواند با تمرین به سطح بالایی برسد، اما تنها موفق به سرگرم کردن می‌شود نه برتری. این فیلم نه تراژدی است و نه حتی درام جدی، بلکه یک بیوگرافی حس خوب از یک مرد عادی است که با پایبندی به یک رویا غیرممکن به نوعی شهرت رسید. این فیلم نه ظریف است و نه به‌ویژه عمیق، بنابراین فکر نمی‌کنم بیش از یک بار آن را تماشا کنم، همانطور که فیلم‌های دیگر این بازیگران را تماشا کرده‌ام، اما تماشای آن لذت‌بخش بود.