فیلم Airplane! 1980

این فیلم کمدی آمریکایی _**کلاسیک**_ است که همه چیز در آن فریاد می‌زند "کمدی سینمای آمریکا". بسیاری از شوخی‌ها پیش‌درآمدی بر کمدی‌های مدرن آمریکایی هستند، از جمله طنزهای سطحی و مبتذل. این فیلم به کمدی‌هایی که پیش از آن آمده‌اند ادای احترام می‌کند، اما در ترکیب بازی‌های زبانی و طنز ارجاعی نوآورانه است. من نشانه‌هایی از این فیلم را در همه چیز، از 'هَنگ‌اُور' تا...

این فیلم کمدی آمریکایی _**کلاسیک**_ است که همه چیز در آن فریاد می‌زند "کمدی سینمای آمریکا". بسیاری از شوخی‌ها پیش‌درآمدی بر کمدی‌های مدرن آمریکایی هستند، از جمله طنزهای سطحی و مبتذل. این فیلم به کمدی‌هایی که پیش از آن آمده‌اند ادای احترام می‌کند، اما در ترکیب بازی‌های زبانی و طنز ارجاعی نوآورانه است. من نشانه‌هایی از این فیلم را در همه چیز، از 'هَنگ‌اُور' تا 'دفتری‌ها' می‌بینم. اگر در هر لحظه از تماشای این فیلم گفتید "این واقعاً احمقانه است"، فقط به یاد داشته باشید: آرام باشید. قرار است احمقانه باشد. از همان عناوین ابتدایی الهام‌گرفته از "آرواره‌ها" (1975) این فیلم یک سرگرمی کمدی است که تقریباً هر ژانر سینما را به تمسخر می‌کشد، در حالی که "تد" (رابرت هیوز) به عنوان یک خلبان باید از یک فاجعه هوایی در هواپیما جلوگیری کند. نیمی از مسافران دچار مسمومیت غذایی شده‌اند و وقتی که کابین خلبان از کار می‌افتد، او باید با شجاعت دسته‌ی کنترل را به دست بگیرد و سعی کند در شیکاگو فرود بیاید. خوشبختانه، دوست‌دختر سابقش "الین" (جولی هاگرتی) و همچنین خلبان بادی "اتو" در آنجا هستند. لود بریجز به عنوان کنترل‌کننده ترافیک هوایی و رابرت استک به عنوان مردی که سعی دارد خلبان مضطرب جنگی را آرام کند، سرگرم‌کننده هستند. شوخی‌های بصری گاهی کمی بیش از حد کمدی فیزیکی هستند، اما این نویسندگی است که این فیلم را خنده‌دار می‌کند - این یک رویای نویسنده بازی‌های زبانی است با انبوهی از دوپهلوهای جسورانه و تفسیرهای لفظی که ابهام و طنز لذت‌بخشی را ایجاد می‌کند. این فیلم با سرعت بالایی پیش می‌رود و برخلاف بسیاری از کمدی‌های دهه 1970، واقعاً 40 سال بعد لبخند را به لب می‌آورد، زمانی که شاید درست‌گویی سیاسی به آن اجازه تولد نمی‌داد. بله، کمی کودکانه است اما هنوز هم ارزش دیدن دارد. این فیلم کمدی‌ای است که هرگز کلمه "قطعاً" را به همان شکل نمی‌بیند. این یک پارودی کامل است، نه تنها از فیلم‌های فاجعه‌بار، بلکه از همه هنجارهای اجتماعی. "بهانه" برای کمدی یک هواپیما است که تمام خدمه پرواز آنقدر بیمار هستند که نمی‌توانند پرواز کنند، بنابراین یک خلبان عصبی باید هواپیما را هدایت کند. اتفاقات "غیرواقعی" به سبک مانتی پایتون برای خنده‌دارتر کردن این فیلم بسیار مؤثر است، همراه با پارودی فرهنگ، مانند زنی که به "جایو" صحبت می‌کند. شما به کسی نیاز دارید که "جایو" را در موقعیت‌های حیاتی ترجمه کند، درست است؟ افرادی که این فیلم را خنده‌دار نمی‌دانند احتمالاً حتی فیلم‌های گلادیاتوری را هم دوست ندارند. **این یک کمدی به یاد ماندنی است که شایسته است گاهی دوباره مشاهده شود.** نمی‌توانم بگویم این فیلم در زمان خودش چقدر نوآورانه بود زیرا من یکی از آن متخصصان سینما نیستم که تقریباً همه چیز را می‌دانند (دوست دارم بیشتر بدانم و همیشه بیشتر یاد می‌گیرم، اما به ناچیزی دانستن کم محدود شده‌ام). اما تا آنجا که می‌توانم بفهمم، به نظرم یکی از اولین ستیزه‌های بی‌معنی آمریکایی بود که به شدت تحت تأثیر مانتی پایتون، گروه انگلیسی که در آن زمان موفق‌ترین بود، و فیلم "خانه حیوانات ملی لامپون" قرار داشت که در همین زمان منتشر شده بود. برای این کار، جیم آبراهامز و برادران زوکر (که کارگردانی و نویسندگی همه سناریو را بر عهده دارند) داستان خنده‌داری حول یک پرواز داخلی در ایالات متحده ساخته‌اند که وقتی تقریباً همه، از جمله خلبان و کمک‌خلبان، ماهی فاسدی می‌خورند، به شدت به هم می‌ریزد. برخی از شوخی‌ها بهتر عمل می‌کنند، برخی بدتر، اما طنز فیلم به اندازه کافی هوشمندانه است تا از برچسب خنده آسان فرار کند. شوخی‌ای که در آن خلبان سعی می‌کند یک کودک را فریب دهد شاید مشهورترین لحظه فیلم باشد، اما من طرفدار سرسخت درست‌گویی سیاسی نیستم و با آن به خوبی کنار آمدم. نویسندگان همچنین نمی‌توانند در برابر وسوسه گنجاندن برخی شوخی‌های جنسی مقاومت کنند، اما چیزی ندیدم که واقعاً فکر کنم از مرز قابل قبول عبور کرده باشد. برای این فیلم، بازیگرانی با خط‌های قابل توجه ساتیریک و کمدی انتخاب شده‌اند، اما همیشه فرصت تمرکز بر کمدی‌ها را نداشته‌اند یا قبلاً فیلمی نساخته بودند. این مورد شامل پیتر گریوز، رابرت هیوز، جولی هاگرتی و لود بریجز و همچنین لزلی نیلسن است. این واقعاً شگفت‌انگیز است، با توجه به اینکه ما او را به خاطر کمدی‌هایش به یاد می‌آوریم، اما او قبلاً هیچ کمدی قابل توجهی قبل از این فیلم نساخته بود. به نظر می‌رسد بازیگران از کار کردن با یکدیگر بسیار لذت می‌برند و من معتقدم که همه گروه از این پروژه خاطرات خوبی دارند. از نظر فنی و زیبایی‌شناسی، فیلم به خاطر کیفیت فیلم‌برداری و کار تصویربرداری، اما همچنین به خاطر دکورها و جلوه‌های خوبی که به دست آمده، متمایز است.