فیلم I, Tonya 2017

من هیچ انتظاری از این فیلم نداشتم زیرا اطلاعات زیادی درباره‌اش وجود نداشت، جز اینکه بازیگرانش چه کسانی هستند و داستانش که در دهه 90 خبرساز بود. اما در نهایت، این فیلم یک بیوگرافی بسیار سرگرم‌کننده، هرچند با نواقصی، بود. فیلم از نظر سبک و حال و هوا به جایی میان آثار برادران کوئن می‌رسید، اما همچنین یادآور لحظات خاصی از کریستوفر گست بود و...

من هیچ انتظاری از این فیلم نداشتم زیرا اطلاعات زیادی درباره‌اش وجود نداشت، جز اینکه بازیگرانش چه کسانی هستند و داستانش که در دهه 90 خبرساز بود. اما در نهایت، این فیلم یک بیوگرافی بسیار سرگرم‌کننده، هرچند با نواقصی، بود. فیلم از نظر سبک و حال و هوا به جایی میان آثار برادران کوئن می‌رسید، اما همچنین یادآور لحظات خاصی از کریستوفر گست بود و استفاده‌ای سطح بالایی از موسیقی داشت. این فیلم دارای عناصر سینمایی زیادی بود، اما به طور کلی، برای تماشاگران بسیار قابل دسترس و خوشایند است. با این حال، دو مشکل بزرگ با این فیلم دارم. اول، موسیقی متن آن که با وجود پر بودن از آهنگ‌های کلاسیک، در بسیاری از مواقع احساس بی‌مکانی یا کاملاً غیرضروری می‌کرد. برای یک داستان نمادین دهه 90، انتخاب تنها آهنگ‌های دهه 70 انتخاب جالبی بود. همچنین برخی از آهنگ‌ها در لحظات عجیب پخش می‌شدند و گاهی اوقات بیش از حد واضح بودند. برای مثال، آهنگ "Goodbye Stranger" از سوپرترمپ هنگام جدایی جف و تونی برای اولین بار پخش می‌شود. مشکل دیگر این فیلم به لحظات شکستن دیوار چهارم مربوط می‌شود. این اتفاق تقریباً 10 بار در طول فیلم می‌افتد، اما هیچ چیزی به داستان اضافه نمی‌کند و در واقع هنگام وقوع آن، من را از داستان منحرف می‌کند. با این حال، آنچه که این فیلم را عالی می‌کند، واقعاً خنده‌دار بودن آن است. من انتظار چند خنده را داشتم به دلیل مضحک بودن داستان، اما کمدی اینجا واقعاً هوشمندانه است. در نیمه دوم فیلم، این داستان شبیه به داستانی است که در "فارگو" اتفاق می‌افتد و این فرمول به خوبی کار می‌کند. بازی‌ها به ویژه از سوی الیسون جانی (که واقعاً در صحنه می‌درخشد) و مارگوت رابی قوی هستند. من هرگز ندیده بودم که رابی چنین عملکردی را ارائه دهد و این را اولین نقش بزرگ و جدی‌اش می‌دانم که به او این امکان را می‌دهد که تمام استعدادهای بازیگری‌اش را به کار گیرد. او خنده‌دار، جذاب و بی‌پرواست و می‌توان گفت که واقعاً به این نقش متعهد شده است. بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم. داستان احساس‌برانگیز و شادی‌بخشی با حال و هوای ضدنظامی وجود دارد. این فیلم تفسیر شما از وقایع آن زمان را به چالش می‌کشد و دارای لحظات تلخی است (مثل پوشش خبری، خون‌ریزی تونی). همچنین به طرز شگفت‌انگیزی خنده‌دار است. با نزدیک شدن به مراسم اسکار و برگزاری الماس‌های زمستانی 2018، به نظر می‌رسید زمان مناسبی برای تماشای _I, Tonya_ باشد، فیلمی که مارگوت رابی در آن برای اولین بار نامزد بهترین بازیگر زن در جوایز آکادمی شده است. سال 2017 دارای بیوگرافی‌های زیادی بود و تعداد خوبی از آن‌ها توجهات جوایز را جلب کردند و برای همه آن‌ها، من (به درجات مختلف) یک شکایت مشابه داشتم: آن‌ها بیش از حد در مورد "چه" بودند و نه به اندازه کافی در مورد "که". _I, Tonya_ این روند را کاملاً تغییر می‌دهد و فیلمی به ما می‌دهد که احساس می‌کنم واقعاً با این شخصیت‌ها آشنا شدم. حالا اینکه چقدر این شخصیت‌ها به همتایان واقعی‌شان شبیه هستند، بحث دیگری است، اما در خود فیلم، از بینش‌هایی که در _American Ice Skater Story_ به دست آوردم، بسیار راضی بودم. **امتیاز نهایی: ★★★ - من آن را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم یک بار تماشا کنید.** _I, Tonya_ یک بیوگرافی سرگرم‌کننده و جالب است. مارگوت رابی در تقریباً هر نقشی که ایفا می‌کند فوق‌العاده است و اینجا نیز استثنا نیست. من به شدت او را در نقش تونی دوست داشتم، هرچند چند باری صدای هارلی کوئین او در میانه‌ها به گوش می‌رسید اما کار می‌کرد. جولیان نیکلسون به عنوان مادر تونی عالی بود و این برخورد سرد و بی‌رحم او بسیار تند و خنده‌دار بود. سباستین استن هم عالی است و خشم و احساسات خام او جذاب است. برای یک بیوگرافی کمدی فرضی، من خیلی نمی‌خندیدم، اما این از نظر من کاملاً قابل قبول است زیرا لحن به اندازه کافی سبک بود که بتوانم از این فیلم لذت ببرم. انتخاب موسیقی نیز در طول فیلم عالی بود. **امتیاز:** _90%_ **نظر:** _عالی_ **_I, Tonya_ یک بیوگرافی جذاب است که به طرز تازه و منحصر به فردی روایت می‌شود و تقریباً هر سینمادوستی می‌تواند از آن قدردانی کند.** کارگردان، کریگ گیلسپی، یک داستان واقعی وحشتناک و باورنکردنی را با انرژی دیوانه‌وار و شگفت‌انگیزی روایت کرده که داستان بی‌نظیر _I, Tonya_ را بیشتر به تصویر می‌کشد. مصاحبه‌های مستندگونه بیشتر به روان پریشان شخصیت‌هایش نفوذ می‌کنند و داستان را به راویان غیرقابل اعتماد می‌سپارند که تماشاگر را مجبور می‌کند هر لحظه را زیر سؤال ببرد. من عاشق دنباله‌های فرضی یا خیالی بودم که روایت عمومی از زندگی و درام تونی هاردینگ را بزرگ‌نمایی می‌کرد. واقعاً فکر نمی‌کردم از این فیلم لذت ببرم، اما عملکرد برجسته و دیوانه‌وار مارگوت رابی و روایت منحصر به فردش نظر مرا عوض کرد. اگرچه باید عمده توجه به مارگوت رابی و سباستین استن داده شود، اما من فکر می‌کنم الیسون جانی در این درام درباره صعود و سقوط بسیار عمومی تونی هاردینگ فوق‌العاده است. او مادر (لاونا) است که به شدت دختر جوانش را به سوی برتری در این پیست یخی می‌کشاند - چه او بخواهد و چه نخواهد. در کنار پیست با سیگاری که هرگز از دهانش دور نمی‌شود، او فحش می‌دهد، تهدید می‌کند، و فریب می‌دهد تا این دختر را به زنی جوان (رابی) تبدیل کند که پتانسیل عضویت در تیم ایالات متحده برای الماس‌های زمستانی را دارد. در طول مسیر، تونی به جف (استن) که مردی مهربان اما احمق است، دل می‌بندد و به چیزی که در ابتدا کاملاً دوست‌داشتنی به نظر می‌رسید، متاهل می‌شود، قبل از اینکه به بازتابی طوفانی و گاهی خشن از تربیت بی‌احساس خود تبدیل شود. البته جایگاه این ورزش به این دختر خشن و بی‌پروا خوشایند نیست و او ترجیح می‌دهد رقیبش نانسی کریگان باشد. این حادثه معروفی که او را فلج می‌کند و به درستی تقصیرش را به گردن هاردینگ می‌اندازد، به طرز جالبی روایت می‌شود و به صورت مستندگونه با سه شخصیت اصلی هر کدام یک رشته از داستان را در دست می‌گیرند تا نقش خود را در این سناریوی پیچیده و در حال رشد نشان دهند. این روش واقعاً مؤثر و گاهی خنده‌دار است، زیرا نشان می‌دهد که نقص‌ها و مزایای هر سه نفر چگونه است. با پیشرفت داستان، این فیلم شما را به بازنگری ارزیابی‌هایتان از هر یک از آن‌ها وسوسه می‌کند. اکشن‌های یخی زیادی وجود ندارد، بلکه بیشتر یک ملودرام است که به تدریج به سمت تاریکی می‌رود و به نوعی به شکل غیرقابل تصوری به پایان می‌رسد. این دو ساعت بی‌وقفه است و موفق می‌شود لایه‌های یک ورزش که ظاهراً با نزاکت و احتیاط است را برملا کند، اما در زیر آن - خب، اینجا دنیای رقابتی است.