فیلم Rio Grande 1950

در این فیلم کلاسیک قدیمی، جان وین هنوز به آن مرد سخت‌گیر و کمی زودخشم که در بسیاری از فیلم‌هایش دیده می‌شود، تبدیل نشده است. او کمی جوان‌تر است و شخصیتش به عنوان سرهنگ کربی یورک، احساسی‌تر از شخصیت‌هایی است که معمولاً بازی می‌کند و در این فیلم کمی بیشتر به رمانس پرداخته شده است. حداقل در تجربه من با فیلم‌های جان وین. ابتدا مطمئن نبودم...

در این فیلم کلاسیک قدیمی، جان وین هنوز به آن مرد سخت‌گیر و کمی زودخشم که در بسیاری از فیلم‌هایش دیده می‌شود، تبدیل نشده است. او کمی جوان‌تر است و شخصیتش به عنوان سرهنگ کربی یورک، احساسی‌تر از شخصیت‌هایی است که معمولاً بازی می‌کند و در این فیلم کمی بیشتر به رمانس پرداخته شده است. حداقل در تجربه من با فیلم‌های جان وین. ابتدا مطمئن نبودم که از این فیلم با توجه به اینکه به ژانر رمانس و وسترن تعلق دارد، خوشم بیاید یا نه. اما بدون شک می‌توانم بگویم که واقعاً آن را دوست داشتم. این فیلم هنوز هم یک وسترن قدیمی و خوب است که شامل درگیری‌ها، مبارزات تن به تن و تیراندازی‌های فراوان است. جان وین در نقش خود عالی است و بسیاری از شخصیت‌های مکمل نیز بسیار سرگرم‌کننده هستند. من به‌خصوص از سرجوخه قدیمی خوشم آمد و دوست داشتم صحنه‌ای رسمی‌تر از بخشش بین خانم یورک و او وجود داشته باشد. تعاملات خوبی بین سرجوخه و سایر شخصیت‌های فیلم وجود داشت و در برخی مواقع فیلم به‌خاطر این تعاملات واقعاً خنده‌دار بود. به نظر من، جان فورد به‌نوعی توسط جمهوری پیکچرز مجبور به ساخت این فیلم شد تا پروژه محبوبش، «مرد آرام»، تولید شود. به نظرم این یک حرکت خوب از سوی شرکت فیلم‌سازی بود، هرچند که این فیلم به عنوان یک فیلم با بودجه کم تولید شد. تنها چیزی که از آن متاسفم این است که فیلم به صورت سیاه و سفید ضبط شده است. همان‌طور که در فیلم‌های وسترن خوب قدیمی معمول است، مناظر طبیعی زیبایی وجود دارد و فکر می‌کنم برخی از آن‌ها در رنگ کامل خیلی بهتر به نظر می‌رسید. نکته‌ای که مرا گیج کرده این است که چرا آن‌ها پوستر فیلمی با جان وین را بدون سبیل طراحی کردند، در حالی که او در تمام فیلم سبیل دارد؟ این اثر، آخرین قسمت از سه‌گانه سواره‌نظام جان فورد، تصویری زیبا از غرب قدیم و سربازانی که در آن زمان فعالیت می‌کردند، ارائه می‌دهد. مانند «او یک روبان زرد به تن داشت»، این فیلم به ادامه موضوع انسانی می‌پردازد و به طور واقعی به آنچه این افراد را به حرکت درمی‌آورد نزدیک می‌شود، همه در چارچوب پرتره‌ای از مرزهای وحشی فورد. این فیلم احساسات متعددی را با ترکیب کنوانسیون‌های سنتی وسترن به نمایش می‌گذارد. ما یک رمانس جنگی ویژه (جان وین و موریسین اوهارا فوق‌العاده)، مقداری شوخ‌طبعی (ویدا به بن جانسون) و چند آهنگ دل‌انگیز از «پسران پیشگام» داریم. اما در نهایت، حس واقع‌گرایانه فیلم است که آن را خاص می‌کند. هیچ افراطی در موضوعات وجود ندارد، و همه چیز به عنوان یک تلاش سخت به تصویر کشیده شده است، نه اینکه فقط در هوا بپریم و به دشمن شلیک کنیم - با کار دوربین فورد که همه چیز را به وضوح زنده می‌کند. آنچه در نهایت به دست می‌آوریم داستانی پس از جنگ داخلی است که فوق‌العاده به نظر می‌رسد و قلبی صدادار و واقعی دارد. ۸/۱۰ پانوشت: کل این سه‌گانه برای کسانی که به دنبال تیراندازی‌های خوب در غرب وحشی هستند، مناسب نیست؛ بلکه برای کسانی است که به دنبال درگیر شدن با گذشته‌ای هستند که مدت‌ها پیش از بین رفته، اما خوشبختانه با چنین کارگردان‌های بزرگی مانند فورد به وضوح زنده نگه‌داشته شده است. «سرهنگ یورک» (جان وین) در حال مبارزه با آپاچی‌های مهاجم، با ورود پسرش «جف» (کلود جارمن جونیور) به پست خود مواجه می‌شود، که به زودی مادرش «کاتلین» (موریسین اوهارا) نیز برای خرید او به آنجا می‌آید. می‌توان گفت که روابط زناشویی آن‌ها کمی تحت فشار است و پسر جوان هیچ قصدی برای ترک پست خود ندارد و بنابراین بذرهای اختلافات کمی کمدی بین مادر و پدر کاشته می‌شود. فیلم به خودی خود کمی قابل پیش‌بینی است، اما بین وین و اوهارا دینامیک جالبی وجود دارد و یک گروه بازیگری قوی نیز نقش‌های سرگرم‌کننده‌ای را ارائه می‌دهند. در این فیلم عمل زیادی وجود دارد و ستاره‌ها مطمئن می‌شوند که هر «رمانسی» که وجود دارد، به شیوه‌ای ستیزه‌جویانه و بدون هیچ چیز احساسی ارائه شود. جان فورد می‌دانست که چگونه یک وسترن سرگرم‌کننده بسازد و او این کار را به خوبی در اینجا انجام می‌دهد.