فیلم Marry Me 2022

"Marry Me" به‌هیچ‌وجه یک کمدی رمانتیک انقلابی نیست، اما بازیگران اصلی، شخصیت‌پردازی جذاب و موسیقی اصلی فوق‌العاده، تجربه‌ای واقعی از سرگرمی را به ارمغان می‌آورد. جنیفر لوپز و اوون ویلسون به طرز شگفت‌انگیزی شیمی فوق‌العاده‌ای دارند و علاوه بر ارائه‌ی اجراهای فوق‌العاده، تماشاگران را حتی زمانی که داستان تکراری و کلیشه‌ای می‌شود، به صفحه نمایش بازمی‌گردانند. جان بردلی و سارا سیلورمن نیز به ایجاد فضایی شاد...

"Marry Me" به‌هیچ‌وجه یک کمدی رمانتیک انقلابی نیست، اما بازیگران اصلی، شخصیت‌پردازی جذاب و موسیقی اصلی فوق‌العاده، تجربه‌ای واقعی از سرگرمی را به ارمغان می‌آورد. جنیفر لوپز و اوون ویلسون به طرز شگفت‌انگیزی شیمی فوق‌العاده‌ای دارند و علاوه بر ارائه‌ی اجراهای فوق‌العاده، تماشاگران را حتی زمانی که داستان تکراری و کلیشه‌ای می‌شود، به صفحه نمایش بازمی‌گردانند. جان بردلی و سارا سیلورمن نیز به ایجاد فضایی شاد و سرگرم‌کننده در فیلم کمک می‌کنند. تعادل میان زندگی یک سلبریتی و "شهروند عادی" به‌خوبی بررسی شده است و دیدگاه اینکه چقدر معروفیت می‌تواند زندگی عادی را محدود کند، جذاب‌ترین خط داستانی فیلم است. برای طرفداران این ژانر، این فیلم به شدت توصیه می‌شود. امتیاز: B اوون ویلسون باید مراقب باشد که به گزینه اصلی برای MILFهای لاتین مسن تبدیل نشود. سال گذشته او توانست "Bliss" را از بازی اغراق‌آمیز سالما هایک نجات دهد، اما با جنیفر لوپز در "Marry Me" چنین شانسی ندارد. اکنون، به‌طور عادلانه، عدم موفقیت فیلم تقصیر او نیست و او در مقایسه با هایک به‌مراتب بهتر عمل می‌کند؛ همچنین این نکته کمک می‌کند که لوپز عملاً خود را بازی می‌کند - یک پاپ‌استار بزرگ با زنجیره‌ای از ازدواج‌های ناموفق. اگرچه او یک نابغه بازیگری نیست، و مالوما نیز که نقش نامزد موقت او را بازی می‌کند، به همین ترتیب، اما آن‌ها در صحنه اجراکنندگانی هستند که به خوبی با صحنه آشنا هستند و در مقابل مخاطب بسیار راحت‌اند. پس طبیعی است که تنها لحظات واقعی در "Marry Me" در حین یک نمایش پرطرفدار اتفاق بیفتد - البته تا زمانی که کت والدی (لوپز) متوجه می‌شود که باستین (مالوما) به او خیانت کرده و در یک لحظه جنون‌آمیز تصمیم می‌گیرد از میان تماشاگران یک نفر را انتخاب کند و آنی با او ازدواج کند. بیایید اینطور بگوییم: این داستان حتی برای ویلسون هم خیلی غیرمعمول است، و او در چندین فیلم وس اندرسن حضور داشته است. دلیل اینکه چارلی (ویلسون) در کنسرت حضور دارد، به‌خودی‌خود نسبتاً تصادفی است؛ پارکر (سارا سیلورمن)، دوست و همکار او - که هر دو معلم هستند - برنامه‌ریزی کرده بود که با دوست دخترش به این نمایش برود، اما دوست دخترش او را ترک می‌کند، بنابراین از چارلی خواسته می‌شود که بیاید و دخترش را نیز بیاورد. خوب، این داغ‌ترین نمایش شهر است - که تمام بلیط‌هایش فروخته شده است - اما به‌طور تصادفی پارکر یک بلیط سوم در دسترس دارد؛ هنوز هم باورکردنی‌تر این است که دوست دخترش قبل از کنسرت او را ترک نکرده است. به هر حال، همان شب کت به سوژه شوخی‌های جیمی فالون در "The Tonight Show" تبدیل می‌شود - که این به‌وضوح غیرممکن است زیرا "The Tonight Show" به‌صورت زنده پخش نمی‌شود؛ در واقع، این برنامه در بعدازظهر ضبط می‌شود و چند ساعت بعد پخش می‌شود. اما چه کسی می‌داند؟ شاید جیمی پیشگو است و با دیدن تمام این ماجرا، چند جوک مرتبط را پیشاپیش ضبط کرده است. همه چیز را در نظر بگیرید، می‌دانید که با یک فیلم مشکل‌دار مواجه هستید وقتی که فیلم شما از "Notting Hill" هم کمتر معنا دارد. فیلمنامه جالب و اجراهای سرگرم‌کننده‌ای دارد! کاش برخی از عناصر دیگرش کمی قوی‌تر بود تا بتوانم بگویم عالی است، اما هنوز هم بسیار سرگرم‌کننده بود. واقعاً می‌توانست از حس ریتم قوی‌تری در ویرایش و زمان‌بندی استفاده کند. **"Marry Me" به بازیگران قوی‌اش وابسته است تا این کمدی رمانتیک متوسط را حداقل یک بار تماشا کردنی کند.** "Marry Me" کار جدیدی انجام نمی‌دهد، اما کلاس جنیفر لوپز و جذابیت دوست‌داشتنی اوون ویلسون، این کمدی رمانتیک متوسط را تماشایی می‌کند. مفهوم غیرمعمول یک پاپ‌استار که به‌طور ناگهانی با یک طرفدار تصادفی از میان جمعیت ازدواج می‌کند، به رسانه‌ها دامن می‌زند و سپس به‌طور تصادفی عاشق او می‌شود، ممکن است دور از واقعیت به نظر برسد، اما در دنیای امروز به‌طور کامل غیرممکن نیست. "Marry Me" سعی دارد داستان "Notting Hill" را برای مخاطب جدیدی تعریف کند اما از طریق شتاب‌زدگی در روایت و فراموشی در ایجاد یک داستان عاشقانه قابل باور، ناکام می‌ماند. همه چیز به‌طور غیرقابل قانع‌کننده‌ای اتفاق می‌افتد و تماشاگران را راضی نمی‌کند. ماجراهای awkward لوپز و ویلسون همچنان قابل مشاهده است اما نه به اندازه‌ای که ارزش تماشای دوباره را داشته باشد. این فیلم به اندازه‌ای که انتظار داشتم بد نبود. داستان درباره‌ی خواننده‌ی فوق‌ستاره "کت" (جنیفر لوپز) است که قرار است در مقابل بیست میلیون نفر در تلویزیون با دوست‌پسرش "باستین" (مالوما) ازدواج کند. مشکل این است که او نمی‌تواند خود را کنترل کند و وقتی ویدیویی از او با دستیارش در حین اجرای برنامه به‌طور ویروسی پخش می‌شود، کت در حال آماده شدن برای این ازدواج سلبریتی‌ها، به سرعت تصمیم می‌گیرد. چند ردیف جلوتر، معلم ریاضی بیچاره "چارلی" (اوون ویلسون) به همراه دختر جوانش و یکی از همکارانش که تابلو "ازدواج کن با من" را درست کرده است، به این کنسرت آمده است. او به توالت می‌رود و چارلی را تنها می‌گذارد و کت این تابلو را می‌بیند و به پیشنهادی که او واقعاً نداده است، پاسخ مثبت می‌دهد! حالا آنچه در ادامه می‌آید، حول آشنایی آن‌ها در میان جنجال‌های رسانه‌ای می‌چرخد - پیش از پایانی که به راحتی از فضا قابل دیدن است. ویلسون بد بازی می‌کند، بدون هیچ کلمه‌ای برای توصیف آن؛ اما جنیفر لوپز واقعاً درخشان است. او نقش خود را به‌خوبی ایفا می‌کند و به‌عنوان یک انسان با شخصیت خوب به نظر می‌رسد در حالی که سعی می‌کند با زندگی عادی او سازگار شود. مالوما نیز بسیار خوش‌چهره است، اما کمک چندانی نمی‌کند و آهنگ عنوان فیلم - که ظاهراً توسط هشت نفر نوشته شده است - وحشتناک است! فکر می‌کنم این فیلم بهتر بود برای انتشار در کریسمس آماده می‌شد - زیرا حسی از "احساس خوب" فصل تعطیلات را دارد، اما به جز یک خانم اصلی بسیار کاریزماتیک، این فیلم هیچ‌کس را راضی نمی‌کند.