فیلم District 9 2009

این یک شروع فوق‌العاده از نیل بلومکمپ نیوزیلندی است. فیلم به‌طور مداوم جذاب است و بیننده را در لبه‌ی صندلی‌اش نگه می‌دارد. این فیلم، مانند "فرمانده و استاد: سمت دیگر جهان"، باید دنباله‌هایی ایجاد می‌کرد. به مراتب بهتر از فیلم بعدی‌اش، "الیزیوم" است (من هیچ یک از فیلم‌های دیگرش را از آن زمان ندیده‌ام؛ امیدوارم او به مانند ام. نایت شیامالان به یک کارگردان یک‌تراشه...

این یک شروع فوق‌العاده از نیل بلومکمپ نیوزیلندی است. فیلم به‌طور مداوم جذاب است و بیننده را در لبه‌ی صندلی‌اش نگه می‌دارد. این فیلم، مانند "فرمانده و استاد: سمت دیگر جهان"، باید دنباله‌هایی ایجاد می‌کرد. به مراتب بهتر از فیلم بعدی‌اش، "الیزیوم" است (من هیچ یک از فیلم‌های دیگرش را از آن زمان ندیده‌ام؛ امیدوارم او به مانند ام. نایت شیامالان به یک کارگردان یک‌تراشه تبدیل نشود...). تماشای این فیلم تجربه‌ای فوق‌العاده است و من دوباره آن را تماشا خواهم کرد و به شدت توصیه می‌کنم. این فیلم دارای Premise (پیش‌فرض) فوق‌العاده‌ای است: پناهندگان بیگانه در زمین، واکنش زمین‌نشین‌ها و واکنش بیگانگان. با این حال، پیش‌فرض به‌طور خاص دارای برخی نقاط ضعف است: مشخص شده که تمام خدمه به طرز معماگونه‌ای مرده‌اند و هیچ‌کس نمی‌داند چگونه باید کشتی را اداره کند، اما کشتی به مدت طولانی در هوا بوده است. ایده‌ی گرانش به تنهایی باید جوهانسبورگ را به تخلیه وادار می‌کرد، اما تعاملات دولت آن‌ها به‌طور قابل توجهی ضعیف به نظر می‌رسد. مزیت قرار دادن داستان در آفریقای جنوبی برای مخاطبان آمریکایی این است که این یک جامعه بسیار سرمایه‌داری است که عمدتاً به زبان انگلیسی صحبت می‌کند: بسیار شبیه به این است که در مکزیک قرار بگیرد و به جای باندهای نیجریه‌ای از کارتل‌های مکزیکی استفاده کند. بنابراین، اگر بپذیریم که نتوانسته‌ایم گزارشی از حادثه استخراج کنیم، نتوانسته‌ایم کشتی را حرکت دهیم و هیچ یک از بیگانگان نمی‌توانند کشتی را حرکت دهند، پس پیش‌فرض شامل این است که یکی از بیگانگان می‌داند چه کار کند. هر کسی فکر می‌کند که او فقط با کسی صحبت می‌کند و همه‌ی مردمش را از سیاره خارج می‌کند، اما از آنجا که او به اندازه کافی باهوش است که به مدت 20 سال این کار را انجام دهد، می‌داند که نباید به کسی اعتماد کند. اما این اصل خودخواهانه کلیدی برای درک انگیزه‌های شخصیت‌ها در ادامه است. نویسندگی این فیلم بسیار خوب است، همراه با جلوه‌های ویژه و اجرای بازیگران. در حالی که ویکیس با تغییراتش دست و پنجه نرم می‌کند، سوالات فلسفی زیادی درباره‌ی اینکه چه معنایی دارد که انسان/شخص/بیگانه، شهروند و مأمور دولتی باشیم، مطرح می‌شود. همچنین در برخی قسمت‌ها شبیه به یک فیلم گانگستری یا دزدی است، به جای یک فراری ضد دولتی. اگر موارد عمیق شما را نگران کرده، خیالتان راحت باشد که این فیلم پر از انفجار، تیراندازی و لذت‌های علمی تخیلی است. همچنین پر از کلیشه‌های احمقانه‌ای است که در خدمت داستان هستند، اما موارد زیادی در این فیلم وجود دارد که باید به آن‌ها شک کنید. انگیزه‌ها منطقی نیستند مگر اینکه به یاد داشته باشید که همه، از جمله شخصیت‌های اصلی، در یک ذهنیت خودخواهانه (مجبور) قرار دارند و این درباره‌ی آنچه که می‌توانند برای خود انجام دهند است، حتی زمانی که با هم کار می‌کنند، در حالی که تضاد این است که تنها زمانی که کسی همکاری می‌کند، کسی به جایی می‌رسد. این فیلم تماشای فوق‌العاده‌ای است و اگر به سبک‌های علمی تخیلی علاقه دارید و با محیط آفریقای جنوبی مشکلی ندارید ("چاپی" یکی دیگر از آن‌هاست)، حتماً این فیلم را تماشا کنید. داستانی خشن و اصلی که به اندازه تفکر برانگیز سرگرم‌کننده است و ستیز با بیگانه و تمثیل سیاسی را با اکشن‌های پرهیجان ترکیب می‌کند. 8 از 10 **برای یک فیلم با بودجه پایین، تلاشی خوب است.** من طرفدار بزرگی از فیلم‌های مربوط به بیگانگان نیستم، بنابراین این فیلم برای من اصلاً جالب نیست. اما این موضوع مانع از تماشای آن و قدردانی از خوبی‌هایش نشد. بدون بودجه کلان یا یک استودیوی قدرتمند، کارگردان نیل بلومکمپ فیلمی هوشمندانه و با تأثیر فنی به ما ارائه می‌دهد. در واقع، در جزئیات فنی است که من تحت تأثیر فیلم قرار گرفتم: تصویربرداری فوق‌العاده‌ای داریم، با نوری زیبا و رنگ‌هایی خیره‌کننده. جلوه‌ها و CGI استفاده شده بسیار خوب هستند و نشان می‌دهند که برای به دست آوردن نتیجه‌ای خوب نیازی به یک کیسه بی‌پایان از پول نیست. کشتی به اندازه کافی عجیب و بیگانگان به اندازه کافی قابل باور هستند، با ظاهری عجیب اما پیچیده و خوب ساخته شده و طرز صحبت آن‌ها هم در عین حال بیانی و مرموز است. بخش زیادی از فیلم در یک محله‌ی فقیرنشین واقعی در آفریقای جنوبی فیلم‌برداری شده است و دیدن این‌که انسان‌ها همچنان در چنین محیطی زندگی می‌کنند، دشوار است. کارگردان بر روی بازیگران ناشناخته شرط‌بندی کرده است و این به لیست شخصیت‌هایی که در اینجا خلق شده‌اند، اعتبار بیشتری می‌بخشد. شارتلو کاپلی شاید شناخته‌شده‌ترین باشد، زیرا او در برخی از تولیدات بسیار معروف کار کرده است. در اینجا او توانسته است حداقل یک اجرای شایسته بدون نقص‌های عمده ارائه دهد... تنها نقص بزرگ، تقصیر بازیگر نیست، بلکه نقص سناریو است که نامی به شخصیت او داده که در زبان مادری من (فکر می‌کنم فرانسوی و حتی اسپانیایی‌زبان‌ها هم خواهند فهمید) مستعد شوخی و بازی با واژه‌ها است: ویکوس ون دِ مروره. بزرگ‌ترین مشکل فیلم، ضعف سناریو است. به نظر می‌رسد که فیلم سعی کرده است نقد اجتماعی را با قرار دادن بیگانگان عجیب به جای انسان‌های واقعی در آن محله‌ی کثیف انجام دهد. آیا این فیلم انتقادی قاطع به نحوه‌ی تبعیض و جداسازی کسانی است که ما آن‌ها را inferior یا متفاوت از خود می‌دانیم؟ اگر این‌طور باشد، متوجه‌ام، اما شاید من یکی از معدود کسانی بودم که متوجه شدم. این تنها توضیحی است برای اینکه فیلم چگونه آغاز می‌شود: به جای این‌که بیگانگان بیمار را به یک آزمایشگاه ببریم و دهه‌ها مشغول مطالعه‌ی عمیق آن‌ها باشیم، آیا قرار است آن‌ها را در یک محله‌ی کثیف قرار دهیم؟ این برای من هیچ معنایی ندارد.