فیلم Bonnie and Clyde 1967

بعد از ظهر بخیر، ما گروه بارو هستیم. فیلم «بونی و کلاید» امروز به عنوان یکی از مهم‌ترین فیلم‌های دهه 60 شناخته می‌شود. تأثیر آن بر فرهنگ به تنهایی آن را به یک اثر قابل توجه تبدیل می‌کند، اما به عنوان یک فیلم گنگستری، این فیلم واقعاً یک نقطه عطف محسوب می‌شود. نحوه‌ای که نویسندگان نیومن و بنتون داستان دو خلافکار بی‌پول را به قهرمانان سینما...

بعد از ظهر بخیر، ما گروه بارو هستیم. فیلم «بونی و کلاید» امروز به عنوان یکی از مهم‌ترین فیلم‌های دهه 60 شناخته می‌شود. تأثیر آن بر فرهنگ به تنهایی آن را به یک اثر قابل توجه تبدیل می‌کند، اما به عنوان یک فیلم گنگستری، این فیلم واقعاً یک نقطه عطف محسوب می‌شود. نحوه‌ای که نویسندگان نیومن و بنتون داستان دو خلافکار بی‌پول را به قهرمانان سینما تبدیل کردند، موضوعی است که هر بیننده‌ای می‌تواند آن را مورد بررسی قرار دهد، اما واقعاً این کار را به خوبی انجام داده‌اند، زیرا همه ما می‌خواهیم بخشی از گروه بارو باشیم و در این داستان رمانتیک و خلافکارانه غرق شویم. این فیلم ترکیبی از خشونت فوق‌العاده و کمدی شاداب است و با هوشمندی لحظات ظریفی را برای ورود به روان شخصیت‌های اصلی به ما می‌دهد. ما می‌دانیم که آن‌ها معضلاتی دارند و با این شناخت، متوجه می‌شویم که آن‌ها انسان‌های خطاپذیری هستند که ما را برای فینال شگفت‌انگیز آماده می‌کند و تأثیر این پایان‌بندی به همان اندازه که در سال 1967 بر روی مخاطبان تأثیر گذاشت، اکنون نیز به شدت احساس می‌شود. بازیگران فوق‌العاده هستند. وارن بیتی در نقش کلاید عملکردی واقعاً درخشان دارد. او در حالتی خوش‌تیپ و با اعتماد به نفس با آن اسلحه‌ها ظاهر می‌شود، اما در صحنه‌های حساس و پرتنش واقعاً درخشان عمل می‌کند. فی داناوی در نقش بونی، مکمل کاملی برای لایه‌های شخصیت بیتی است و هر لحظه از این ملکه مشکل‌دار گنگستر را به خوبی به تصویر می‌کشد. جین هکمن، مایکل جی پولاارد و استل پارسونز نیز عمق و تنوع بیشتری به بقیه گروه بارو می‌بخشند و این بازیگران با استعداد زیر نظر تصویربرداری زیبای برنت گافری به تصویر کشیده شده‌اند. در پایان، به کارگردان آرتور پن عشق می‌ورزم زیرا بینش او به ما فیلمی نوستالژیک می‌دهد که با موضوعات خود به طرز شگفت‌انگیزی بازی می‌کند. واقعاً شبیه موسیقی بانجو است که در سراسر این فیلم فوق‌العاده به وضوح حس می‌شود. این فیلم نامزد 9 جایزه اسکار بود و تنها دو جایزه را به دست آورد. تمام بازیگران گروه بارو نامزد شدند و حقیقتاً همه آن‌ها مستحق برنده شدن بودند. اما در نهایت تنها یک جایزه به کم‌قدرت‌ترین عملکرد یعنی استل پارسونز تعلق گرفت. میراث این فیلم هم در فرهنگ و هم در گیشه همچنان زنده است و به نظر من «بونی و کلاید» نه تنها یکی از بهترین فیلم‌های دهه 60 است، بلکه یکی از بهترین‌های تاریخ سینما نیز می‌باشد. 10 از 10 بونی پارکر (فی داناوی) یک صبح به‌طور تصادفی از پنجره‌اش به بیرون نگاه می‌کند و مردی مشکوک (وارن بیتی) را می‌بیند که به ماشین مادرش چشم دوخته است. سریعاً آماده می‌شود و آن‌ها در این ماشین سوار می‌شوند و هرگز به عقب نگاه نمی‌کنند. با درک اینکه پولی ندارند، تصمیم می‌گیرند که دزدی از فروشگاه‌ها و گاراژهای محلی یک کار سودآور است. در یک گاراژ، واقعاً آن‌ها سی‌دابلیو ماس (مایکل جی پولاارد) را استخدام می‌کنند و سپس با برادرش باک (جین هکمن) و همسرش بلانش (استل پارسونز) همراه می‌شوند تا دامنه دزدی‌هایشان را به بانک‌ها گسترش دهند و البته به یک فاجعه‌ای منجر می‌شود که نمی‌تواند مقامات را نگران نکند. به زودی آن‌ها به عنوان مشهورترین دزدان شناخته می‌شوند و تقریباً هر پلیسی در ایالت در تعقیب آن‌هاست. خوشبختانه، آن‌ها بهترین تیراندازها نیستند و افسانه‌شان شروع به رشد می‌کند. آن‌ها هر جا که می‌روند مورد تقدیر قرار می‌گیرند و جمعیت فقیر چیزی برای تحسین در روحیه «کارآفرینانه» آن‌ها می‌بیند. این تاریخ است، بنابراین می‌دانیم چه اتفاقی می‌افتد - اما این واقعاً چندان مهم نیست. آرتور پن یک گروه بازیگران قوی گردآوری کرده است - به‌ویژه پارسونز که در نقش همسر هیستریک در این ماجرا عالی است و داب تیلور به عنوان «ماس سنیر» دو رو. توجه به جزئیات واقعاً قابل تحسین است - فیلم به خوبی به تصویر کشیده شده و خودروها به نظر نمی‌رسد که بتوانند از پس یک پودینگ برآیند. بیتی و داناوی واقعاً شیمی خاصی دارند و با پیشرفت داستان، چالش می‌کنم که کسی باشد که در کنار آن‌ها نباشد... تماشای این فیلم به اندازه خواندن در مورد چگونگی تولید آن لذت‌بخش و سرگرم‌کننده است.