فیلم Eraserhead 1977

این فیلم به شدت ذهن‌سوز و غیرقابل توصیف است. من نمی‌توانم این فیلم را با کلمات توصیف کنم... این فیلم از این جهان نیست. من می‌خواهم در گوشه‌ای تاریک بنشینم و فکر کنم. این یک فیلم نیست... فراتر از یک فیلم است." دیوید ویرکام. ما معتقدیم که فیلم‌ها باید "مردم را شاد کنند" (شادی). البته رسیدن به این هدف دشواری‌هایی داشت. من قبلاً می‌گفتم که "فیلم‌ها...

این فیلم به شدت ذهن‌سوز و غیرقابل توصیف است. من نمی‌توانم این فیلم را با کلمات توصیف کنم... این فیلم از این جهان نیست. من می‌خواهم در گوشه‌ای تاریک بنشینم و فکر کنم. این یک فیلم نیست... فراتر از یک فیلم است." دیوید ویرکام. ما معتقدیم که فیلم‌ها باید "مردم را شاد کنند" (شادی). البته رسیدن به این هدف دشواری‌هایی داشت. من قبلاً می‌گفتم که "فیلم‌ها نسخه هنری پورنوگرافی هستند" اگر حتی کوچک‌ترین نشانه‌ای از جنسیت در آن‌ها وجود داشته باشد و در دوران دبیرستان بیشتر به تماشای فیلم‌های "برهنه" می‌پرداختم ("یک ساعت پرچم" اولین این فیلم‌ها بود). اما روزی تغییر در من رخ داد. من معتقدم که یک ملاقات با یک فیلم می‌تواند زندگی‌تان را تغییر دهد و فیلمی که من با آن روبه‌رو شدم "مولهولاند درایو" بود که دیدگاهم را نسبت به فیلم‌ها به کلی تغییر داد و گفت: "هرگز فیلمی به این شکل ندیدم." تا آن زمان، به شگفتی‌ام، هرگز نام دیوید لینچ را نشنیده بودم (شرمنده‌ام که بگویم!). بین سنین ۱۲ تا ۱۳ سالگی، این فیلم سوررئالیستی را حداقل یک دوجین بار دیدم و نه تنها هرگز خسته نشدم، بلکه به شدت جذب آن شدم. آیا این شگفت‌انگیز نیست؟ به معنای واقعی "این فیلم در زندگی من یک فیلم 'مهم' بود." بنابراین، باید این فیلم را از یک کارگردان بزرگ ببینم. در مقایسه، "جاده گمشده" فیلم بی‌اهمیتی بود. راستش را بخواهید، نمی‌دانم، اما به نظر می‌رسید که با استقبال خوبی مواجه شده است. اما این یک پدیده رایج است. دوست من می‌گوید: "این فیلم جالب است"، پس نظر او را می‌گیرم و آن را تماشا می‌کنم، اما متوجه می‌شوم که واقعاً آنقدرها جالب نیست. اکنون این تبدیل به "قاعده" و "شعار" من شده است که "فیلم‌های خودم را انتخاب کنم." حتی "بلویلت"، که به عنوان بهترین فیلم لینچ شناخته می‌شود، واقعاً بد بود. بسیاری از مردم از من می‌پرسند: "چیزی در دیوید لینچ وجود دارد که جذاب است؟" پاسخ به این سوال دشوار است. واقعاً، حتی اگر او بعد از یک فیلم، "مولهولاند درایو" از صنعت سینما کنار می‌کشید، باز هم به عنوان پادشاه سینمای سوررئالیستی مورد احترام قرار می‌گرفت. اما تجربه من از لینچ در همین‌جا به پایان می‌رسد. این فیلم ترسناک و شب‌زده که حتی بیماران روانی هم نمی‌توانند آن را تحمل کنند (و اگر لینچ روان‌پریشی را به تصویر می‌کشد، قطعاً در آن ضعیف است)، در سال ۱۹۷۸ منتشر شد و هرچند به‌سرعت محبوب نشد، اما با نمایش در سینماهای درایو-این، طرفداران خاصی پیدا کرد. من از دیدن این فیلم که در سال ۱۹۷۷ ساخته شده بود، شگفت‌زده شدم. داستانش چندان پیچیدگی نداشت و زیبایی بصری خاصی نداشت. تنها یک منطقه کارخانه‌ای کثیف و شنی بود. یک موجود بیگانه که به "مدل موی عجیب" شخصیت اصلی، بازی شده توسط جک ننس، وابسته است، یک کودک دفرمه به دنیا می‌آورد و توسط نامادری‌اش مورد سوءاستفاده جنسی قرار می‌گیرد. این داستان ماری، "نامزد دیوانه" است که کودک دفرمه را به دنیا آورده و او را رها کرده، همسایگان جنسی‌اش و توله‌سگ‌هایی که از سینه‌های چاق سگ ماده شیر می‌مکند. مرغ روی میز مثل ساعت کار می‌کند. کودک "دفرمه" گریه می‌کند و ما آن را تجزیه و تحلیل می‌کنیم. "استفراغ" از گلویمان پایین می‌آید و تماشای آن دردناک است. صادقانه بگویم، حالم به هم می‌خورد. آیا این تقصیر من بود یا فیلم؟ آیا این تقصیر جک ننس بود؟ به هر حال، لطفاً فرض نکنید که "Eraserhead" فوق‌العاده دشوار است. برای من، فیلم‌های کریستوفر نولان مرموز هستند، اما فیلم‌های دیوید لینچ اگر در موقعیتی باشید که "تماشا" کنید، این‌قدر مرموز نیستند. تصاویر ممکن است خسته‌کننده باشند زیرا جهانی را به تصویر می‌کشند که ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد (مثلاً جنون یا روان‌پریشی)، اما لینچ نمی‌خواهد آن را "مرموز" کند. "Eraserhead" به طور خلاصه، علم‌پایه تجربی است (نه "سرگرمی" خیره‌کننده) که تنها به ظاهر "سوررئالیسم" است. این فیلم با دو تصویر از "هنری" و یک "کودک دفرمه" که در "فضای بیرونی" سرگردانند، آغاز می‌شود و در نهایت زنی ترسناک در "ارتفاعات" و "آب‌های عمیق" ظاهر می‌شود. "منطقه کارخانه" و "فضای بیرونی" به هم متصل می‌شوند تا زمانی که آن زن ترسناک "در بهشت" آواز می‌خواند. "کودک بیگانه" در "اتحادی بین کهکشانی" با مردی از "ستاره دور" و هنری اسپنسر است. به طور خلاصه: من این فیلم را دوست ندارم. این یک فیلم ترسناک عجیب و غریب و زشت است. هیچ plot واقعی وجود ندارد. تنها چیزی که این فیلم انجام می‌دهد این است که شما را ناراحت می‌کند. این احساس را به شما می‌دهد که در یک کابوس عجیب غریب هستید. و این کار را به خوبی انجام می‌دهد. من به خاطر خلق هنری که هست و تأثیری که می‌تواند بر تماشاگر بگذارد، به آن ۳ ستاره می‌دهم. توجه: من بعد از ۳/۴ فیلم از سینما بیرون آمدم...