فیلم Tron 1982

این فیلم یک سلیقه خاصی می‌طلبد. برای من که هیچ دانشی درباره برنامه‌نویسی کامپیوتر ندارم، تماشای آن بسیار کند، خسته‌کننده و کسل‌کننده بود. متأسفانه، فیلم «ترون» هیچ جذابیتی برای من نداشت. نه تنها به خاطر جلوه‌های ویژه ضعیف (که به خاطر اینکه در سال 1982 ساخته شده‌اند، قابل چشم‌پوشی است؛ هرچند که من به این موضوع هم چندان مطمئن نیستم) و نه به خاطر بازی‌های فراموش‌شدنی...

این فیلم یک سلیقه خاصی می‌طلبد. برای من که هیچ دانشی درباره برنامه‌نویسی کامپیوتر ندارم، تماشای آن بسیار کند، خسته‌کننده و کسل‌کننده بود. متأسفانه، فیلم «ترون» هیچ جذابیتی برای من نداشت. نه تنها به خاطر جلوه‌های ویژه ضعیف (که به خاطر اینکه در سال 1982 ساخته شده‌اند، قابل چشم‌پوشی است؛ هرچند که من به این موضوع هم چندان مطمئن نیستم) و نه به خاطر بازی‌های فراموش‌شدنی بازیگران، بلکه به خاطر اینکه داستانش به راحتی قابل درک نیست اگر هیچ پیش‌زمینه‌ای از برنامه‌نویسی نداشته باشید. در فیلم نکات جالبی وجود دارد، اما به هیچ وجه به اندازه‌ای نیست که رضایت‌بخش باشد - احساس می‌شد که زمان این فیلم بیشتر از 96 دقیقه است. اگر شما این فیلم را دوست دارید، عالی است، اما من واقعاً از آن خوشم نیامد. امیدوارم دنباله‌ای که در سال 2010 منتشر شد، مفهوم را به طور قابل توجهی تقویت کند. دیروز دوباره این فیلم را دیدم - 40 ساله شده است! من در زمان انتشار آن را ندیدم، زیرا یکی از آن بچه‌هایی بودم که هیچ علاقه‌ای به «فضاپیمای مهاجم» نداشتم و هرگز هم آتاری نداشتم، اما یادم می‌آید که چه سر و صدایی درباره اولین ورود دیزنی به دنیای بازار بازی‌های کامپیوتری به پا شده بود. در واقع، داستان چندان هم بد نیست. این داستان کاملاً تقلیدی است و جف بریجز جوان و خوش‌چهره (با نقش «فلین») به دنبال انتقام از «دیلیجر» (داوید وارنر) است که برخی از ایده‌های بازی او را دزدیده و در نتیجه در شرکت ترقی کرده است. اما مشکل این است که «دیلیجر» اکنون یک «برنامه کنترل اصلی» طراحی کرده است و وقتی «فلین» سعی می‌کند به این سیستم نفوذ کند، به یک بازیکن در یک بازی بقا تبدیل می‌شود و با هم‌پیمانان «ترون»، «رم» و «لورا» روبرو می‌شود. ماجراهایی به وقوع می‌پیوندد تا آنها بتوانند این «MCP» را قبل از اینکه به جاه‌طلبی‌های صنعتی خود ادامه دهد و به پنتاگون و کرملین نظر بیفکند، نابود کنند. از دیدگاه امروزی، گرافیک‌ها خطی و ایستا به نظر می‌رسند - اما هیچ شکی نیست که برای سال 1982 انقلابی و سریع بودند. استفاده از نور - آبی و قرمز برای خوب و بد؛ تصاویری که کمی بیش از حد نوردهی شده‌اند تا حس یک محیط دیجیتال جایگزین را ایجاد کنند، به اندازه کافی کار می‌کند و هرچند که در مورد پایان فیلم هیچ خطری وجود ندارد، اما در واقع 90 دقیقه‌ای سرگرم‌کننده است که به من یادآوری کرد هر درخت بلوطی با یک جوزه شروع می‌شود. تلاش‌ها برای گنجاندن زبان فنی یا بازی‌های کامپیوتری در دیالوگ‌ها کمی تصنعی به نظر می‌رسد، اما یک صحنه سرگرم‌کننده با یک «بیت» وجود دارد که فقط می‌تواند بگوید بله و نه، در حالی که «فلین» وسیله‌ای عجیب و غریب را از طریق هزارتوی مدارها هدایت می‌کند. باید گفت که وارنر چندان قانع‌کننده نیست - من فکر می‌کنم او در اکثر موارد چندان خوب نبوده است - اما وقتی فیلم آغاز می‌شود، یک قطعه سینمایی نوستالژیک لذت‌بخش است که روی پرده بزرگ به خوبی دیده می‌شود. این فیلم که زمانی پیشرفته و نوآورانه بود، اکنون به عنوان یک بازی آرکید قدیمی و فرسوده به نظر می‌رسد و دارای یک فیلمنامه بسیار ضعیف است. نمی‌دانم دیزنی چه فکری می‌کرد وقتی تصمیم به ساخت این فیلم گرفت، اما می‌دانم که مفهوم و دلایلی که این استودیو را به سمت چنین پروژه‌ای سوق داد، چه بود. در دهه 1980، ایجاد و گسترش تدریجی کامپیوترها (یک جعبه بزرگ که در فیلم نشان داده شده و اکنون نسبت به ماشین‌هایی که استفاده می‌کنیم، ابتدایی به نظر می‌رسد) «تب» خاصی در اطراف محاسبات ایجاد کرده و منجر به تولید بازی‌هایی شده است که بعداً وب جهانی آن را به سطح دیگری ارتقا داد. این فیلم زمانی منتشر شد که کامپیوترهای شخصی در ایالات متحده شروع به محبوب شدن کردند، اما در کشور من حدود پانزده سال طول کشید تا این امر اتفاق بیفتد. فکر کردن به این موضوع فوق‌العاده است و چقدر سریع همه چیز تغییر کرده است. من 32 ساله هستم و به نسلی تعلق دارم که هنوز دوران کودکی‌اش را بدون فناوری گذرانده است، اما در زمان نوجوانی‌ام، فناوری‌ها به چیزی بیشتر در زندگی ما تبدیل شدند. بنابراین می‌توانم درک کنم که چرا این فیلم ساخته شد، اما با توجه به اینکه این یک فیلم دیزنی است، اعتراف می‌کنم که انتظار بهتری داشتم. این فیلم دارای یک بازیگران بی‌انگیزه متشکل از بازیگران درجه سوم است. در میان همه نام‌های (تقریباً) ناشناخته، تنها دیوید وارنر درخشش دارد. این فیلم همچنین یکی از بدترین تفسیرهای دراماتیک زندگی جف بریجز را شامل می‌شود. او هنوز جوان بود، اما متریال و سبک فیلم به او کمک نکرد که کار رضایت‌بخشی ارائه دهد. در واقع، من بیشتر مشکلات فیلم را به فیلمنامه‌نویسان نسبت می‌دهم، زیرا آنها نتوانستند داستان معقولی ارائه دهند که توجیه‌کننده فیلم باشد. داستانی که فیلم ارائه می‌دهد، بر سفر یک انسان درون کامپیوتر متمرکز است، جایی که او اساساً باید بازی کند و رقبایش را شکست دهد. این بسیار کم است و به سرعت کسل‌کننده می‌شود. به نظر می‌رسد که این تنها بهانه‌ای است برای استودیو تا تجربه‌ای در زمینه CGI و کاربرد فناوری در سینما انجام دهد. جایی که فیلم واقعاً بر روی آن تمرکز کرده، بصری است که به شدت استایلیزه شده و از دو عنصر واضح الهام گرفته است: مدارهای مجتمع استفاده شده در مهندسی و نورهای نئونی رنگارنگ و (اکنون) تا حدی فراموش‌شده. در اواخر دهه 1980، نئون چیزی بود که در مناظر شهری جلب توجه می‌کرد و هیچ خیابان یا میدانی وجود نداشت که در غروب، ده‌ها تابلو نئونی در آن روشن نشود. این عنصر در دهه گذشته تقریباً ناپدید شده است، اما زندگی خاصی به شهر می‌بخشید. اعتراف می‌کنم که احساس نوستالژی کردم وقتی که تأثیرات زیبایی‌شناختی آن را حس کردم، اما به رسمیت می‌شناسم که فیلم تلاش کرده چیزی بسیار پیشرفته‌تر از زمان خود بسازد: آکادمی هالیوود خود از نامزدی این فیلم برای اسکار خودداری کرد زیرا آن را نوعی تقلب می‌دانست. و شاید هم به این دلیل که خیلی زود این کار را انجام دادند، منابع مورد استفاده آنقدر ابتدایی بودند (هرچند که بهترین‌های آن زمان بودند) که به فیلم ظاهری سنگین و قدیمی بخشیدند که به شدت به سرعت پیر شد. همین موضوع را می‌توان درباره افکت‌های صوتی و حتی آن موسیقی متن، که به شدت تحت تأثیر سینتی‌سایزر است، گفت.