فیلم Bohemian Rhapsody 2018

اگر _Bohemian Rhapsody_ اینقدر عالی است، چرا بهترین قسمت آن یک کلمه از تام هالندر بود؟ منظورم این نیست که رامی مالک برای این نقش شایسته تحسین نیست، این حقیقت دارد (شاید کمتر از آنچه که دریافت کرده، اما باز هم شایسته تحسین است). اما فراتر از این، _Bohemian Rhapsody_ بی‌مزه، نامنظم و شاید حتی توهین‌آمیز است. ممکن است در یکی از آن برنامه‌های همخوانی...

اگر _Bohemian Rhapsody_ اینقدر عالی است، چرا بهترین قسمت آن یک کلمه از تام هالندر بود؟ منظورم این نیست که رامی مالک برای این نقش شایسته تحسین نیست، این حقیقت دارد (شاید کمتر از آنچه که دریافت کرده، اما باز هم شایسته تحسین است). اما فراتر از این، _Bohemian Rhapsody_ بی‌مزه، نامنظم و شاید حتی توهین‌آمیز است. ممکن است در یکی از آن برنامه‌های همخوانی اگر تعداد زیادی از طرفداران کویین دور هم جمع شوند، ارزش‌هایی وجود داشته باشد، اما هرگز نخواهم دانست، زیرا به بازدید دوباره از این فیلم علاقه‌ای ندارم. امتیاز نهایی: ★★ - چند موردی که به من جذاب بود وجود داشت، اما محصول نهایی ضعیف بود. _بوهمین راپسودی_ یک بیوگرافی از فردی مرکوری یا یک بیوپیک از کویین نیست. این فیلم داستانی است مبتنی بر مجموعه‌ای از رویدادهای کلیدی که بین تشکیل این گروه و اجرای آنها در لایو اید رخ داده است. به عنوان یک طرفدار کویین، این فیلم را بسیار جذاب و لذت‌بخش یافتم. بازیگری به طرز فوق‌العاده‌ای شخصیت‌های گروه را به تصویر می‌کشد و موسیقی ریتمی قوی برای پیشبرد داستان فراهم می‌کند. علاقه‌مندان به کویین ممکن است از اجرای نامرتب موسیقی و رویکرد بسیار گزینشی به روایت داستان آزرده شوند، اما اگر بتوانید از این موارد بگذرید، از یک فیلم پرشور با پایانی هیجان‌انگیز لذت خواهید برد، زیرا اجرای لایو اید به طرز فوق‌العاده‌ای بازسازی شده است. رامی فراتر از عالی بود و نور فردی را به زندگی بازگرداند. تقریباً نمی‌توانستم تفاوتی احساس کنم. بسیار خوب انجام شده بود. کمال. آرزو می‌کنم تمام بیوپیک‌های واقعی زندگی به اندازه این فیلم دلگرم‌کننده، دلشکسته‌کننده و سرگرم‌کننده باشند. ما فردی را گم کرده و دوست داریم. از دیدن این فیلم ترسیدم، عمدتاً به این دلیل که اکثر بیوپیک‌ها افراد را در نوری بسیار بد به تصویر می‌کشند و کویین یکی از گروه‌های مورد علاقه من و فردی یکی از خوانندگان مورد علاقه من بود. آماده بودم اگر این فیلم به یک کمپین بدنام‌سازی یکی از قهرمانان راک من تبدیل می‌شد، عصبانی شوم. خوشبختانه اینگونه نبود، در واقع یک برخورد منصفانه با همه آنها بود. و در واقع، نسبت به می، بسیار مهربان بود، اما او محور فیلم نبود. و بازیگران واقعاً شبیه به کویین بودند. این یک امتیاز است. همه کار خود را به خوبی انجام دادند و باید به رامی مالک تبریک گفت، او اگر دیالوگ واقعی به او داده می‌شد، عالی می‌شد. پس چرا یک ستاره؟ واقعاً به خاطر تریلر است. به این معنا که اگر تریلر را دیده‌اید، تقریباً فیلم را دیده‌اید. نه تنها نکات برجسته، بلکه کل فیلم. کویین یک گروه افسانه‌ای بود. _بوهمین راپسودی_ یک آهنگ افسانه‌ای بود. اما فیلم _بوهمین راپسودی_ واقعاً هیچ محتوایی ندارد. شما با امیدهای بالا وارد می‌شوید و بازیگران عالی هستند، اما فیلم به طور کلی ناامیدکننده است. پایانش در لایو اید است (همانطور که احتمالاً باید باشد) اما حتی در آنجا نیز به هیچ وجه به اندازه یک پایان حماسی برای چنین اجرایی به یاد ماندنی و ستایش‌شده‌ای به نظر نمی‌رسد. در نهایت، باید چیزهای بیشتری در آن وجود داشته باشد. **یک فیلم خوب درباره یکی از گروه‌های بزرگ راک قرن بیستم.** این یکی از آن فیلم‌هایی است که بیشتر با طرفداران یک شخصیت ساخته شده است تا بقیه عموم. با این حال، این دقیقاً در نظر من یک مشکل نیست، بلکه بیشتر یک ویژگی از این فیلم است که در فیلم‌های بیوگرافی دیگر که بر روی شخصیت‌های بسیار محبوب مانند ورزشکاران، موسیقی‌دانان یا دیگران متمرکز هستند، رایج است. این فیلم به کارگردانی برایان سینگر، سفر گروه مشهور راک “کویین” و خواننده اصلی آن، فردی مرکوری را پوشش می‌دهد که با اجراهای به یاد ماندنی و حس صحنه و تماشاخانه که تنها ستاره‌های بزرگ دارند، خود را جاودانه کرده است. مرکوری همچنین به خاطر اینکه یکی از اولین سوپراستارهای بزرگ بود که به‌طور علنی به همجنس‌گرایی‌اش اعتراف کرد و بر اثر ایدز درگذشت، قابل توجه است. به عنوان یک بیوگرافی، این فیلم بسیار قابل قبول است و تا جایی که من متوجه شدم، به جنبه‌های اساسی زندگی و مسیر هنری افراد مربوطه احترام می‌گذارد. البته، با توجه به اینکه این فیلم درباره یک گروه راک است، نمی‌توانیم به موسیقی متن که شامل مشهورترین و قابل شناسایی‌ترین آهنگ‌های گروه است، بی‌توجه باشیم و می‌توانیم بازسازی اجرای زنده معروف آنها در “لایو اید” در سال 1985 را ببینیم، یکی از مورد تحسین‌ترین اجراهای زنده در تاریخ راک. بدیهی است که این فیلم به موفقیت مالی محکوم بود و بدون هیچ شگفتی عمده‌ای، و پس از هفته‌ها سرمایه‌گذاری تبلیغاتی، حمایت بزرگی از سوی عموم دریافت کرد و به یکی از بزرگترین موفقیت‌های باکس آفیس آن سال تبدیل شد. منتقدان نیز اعتراضی نداشتند و فیلم به عنوان یکی از نامزدهای اصلی به اسکار رسید: از پنج نامزدی، چهار مجسمه را کسب کرد (بهترین بازیگر، بهترین ویرایش، بهترین میکس صدا و بهترین ویرایش صدا) و تنها در زمینه بهترین فیلم شکست خورد. در واقع، علاوه بر آهنگ‌های خوب و فیلمنامه خوب، این فیلم یکی از بهترین اجراهای رامی مالک را به ما ارائه می‌دهد، بازیگری که نمی‌توانست بهتر از این برای نقش فردی مرکوری مناسب باشد. علاوه بر تمام شباهت‌های جسمانی که او برای تجسم شخصیت بهره‌برداری کرد، او توانست با احترام و شایستگی او را به تصویر بکشد، بدون اینکه “فردی” خود را به نوعی تقلید بی‌کیفیت از شخص واقعی تبدیل کند. با این حال، وقتی فیلم را تماشا می‌کردم، نمی‌توانستم احساس نکنم که مالک تنها کسی است که در صحنه حق درخشش را دارد و فیلم از یک گروه بازیگران پشتیبان به‌طور یکسان خوب که به بقیه اعضای گروه شخصیت بدهند، بی‌بهره است و آنها به کاراکترهای فرعی تبدیل شده‌اند که تنها مرکوری در نظر گرفته شده است. نظرات زیادی درباره اینکه این فیلم چقدر واقعی است، به عنوان یک بازنگری در زندگی فردی مرکوری وجود دارد؛ اما نمی‌توان انکار کرد که ترکیب رامی مالک و موسیقی کویین این دو ساعت سینما را جذاب می‌کند. ما به یک سفر هیجان‌انگیز و جالب از زندگی او برده می‌شویم و افراط‌های سبک زندگی و رفتار او به طور جامع منتقل می‌شود بدون اینکه به هیچ وجه گرافیکی باشد یا حتی به‌خصوص زشت. مالک به سادگی فوق‌العاده است. تام هالندر نیز بسیار برجسته است. من شرط می‌بندم که این فیلم برای فروش موسیقی کویین نیز مفید بوده است - آنها یک مجموعه فوق‌العاده خلق کردند.