فیلم Suburbicon 2017

فیلمی که شیوه زندگی حومه‌های دهه ۵۰ را بازآفرینی می‌کند، اما در ارائه داستانی با تنش و هیجان که بتوانیم به آن متصل شویم، ناکام می‌ماند. هر فیلمی از برادران کوئن همیشه وعده می‌دهد که با سایر فیلم‌ها متفاوت باشد. سبک آنها کاملاً منحصربه‌فرد است و ممکن است برای همه مناسب نباشد. این بار آنها فیلمی را به ما ارائه می‌دهند که کاملاً حول محور اهمیت...

فیلمی که شیوه زندگی حومه‌های دهه ۵۰ را بازآفرینی می‌کند، اما در ارائه داستانی با تنش و هیجان که بتوانیم به آن متصل شویم، ناکام می‌ماند. هر فیلمی از برادران کوئن همیشه وعده می‌دهد که با سایر فیلم‌ها متفاوت باشد. سبک آنها کاملاً منحصربه‌فرد است و ممکن است برای همه مناسب نباشد. این بار آنها فیلمی را به ما ارائه می‌دهند که کاملاً حول محور اهمیت ظاهرها، پوسیدگی‌هایی که زیر این ظاهرها پنهان شده و خود تخریبی نهفته در زیر یک ظاهر بی‌نقص می‌چرخد. این فیلم سعی دارد به ما بیاموزد که هیچ‌چیز آن‌طور که به نظر می‌رسد نیست، هیچ‌چیز کامل نیست، بهشت‌های روی زمین وجود ندارد و هر چیزی که بیش از حد کامل به نظر برسد، همیشه چیزی فاسد یا خراب در پس آن نهفته است. این فیلم بار دیگر وعده می‌دهد که بینندگانش را آزار دهد... مزاحمتی که به ما کمک می‌کند درک کنیم چرا این فیلم در گیشه موفق نبوده است. این درس «سابربیکن» است، یک جامعه به ظاهر کامل و بسیار دوستانه، با ساکنان کاملاً سفیدپوست، با خانه‌ها، خودروها و چمن‌های بی‌نقص، که روزهایی از آشفتگی و شورش هنگامی که یک خانواده سیاه‌پوست تصمیم به نقل مکان به آنجا می‌گیرد، تجربه خواهد کرد. خانواده مورد نظر به همان اندازه بی‌نقص و ثروتمند به نظر می‌رسند... اما آنها سیاه‌پوست هستند و همین کافی است تا در نگاه همسایگان غیرقابل قبول باشند. همزمان، یکی از آن خانواده‌های بی‌نقص شروع به فروپاشی می‌کند، پس از یک سرقت خانگی که منجر به قتل می‌شود و چند روز بعد، یک بازپرس وارد می‌شود و فکر می‌کند که این یک جرم برای به‌دست آوردن پول بیمه زندگی است. همانطور که می‌توان دید، سناریو به‌راحتی قابل توصیف است، با وجود اینکه دو داستان را به هم پیوند می‌زند که هر کدام به تنهایی می‌توانستند یک فیلم مستقل را تشکیل دهند. این فیلم که در دهه ۵۰ میلادی می‌گذرد، به ما نشان می‌دهد که چگونه محله‌های حومه‌ای به وجود آمدند، با یک urbanization بزرگ که توسط رونق و قدرت خرید طبقه متوسط در حال رشد، تقویت شده است. با این حال، در طول فیلم، حس مصنوعی و دروغینی که اطراف محله (و آن خانواده ایده‌آل به‌خصوص) را احاطه کرده، به نسبت شک و تردید مقامات و دشمنی نسبت به خانواده سیاه‌پوست تشدید می‌شود. متأسفانه، فیلم نمی‌تواند آن تنش را به تماشاگران منتقل کند و جو هرگز به اندازه‌ای غلیظ و آزاردهنده که باید باشد، نیست. جورج کلونی شاید در جمع بازیگران نباشد، اما کارگردانی مطمئن را تضمین می‌کند و می‌داند که چه می‌خواهد... هرچند به نظر نمی‌رسد دقیقاً بداند چگونه به آن برسد! او در نقاط فنی و هنری، در طراحی دکور، در بازآفرینی دوره، تلاش زیادی می‌کند، اما در شکل‌دهی به محیط به گونه‌ای که تنش و هیجان بتوانند به سمت اوج ساخته شوند، ناکام می‌ماند و همچنین بازیگران نیز با همان تلاش و تعهد همخوانی ندارند. شاهد این مدعا مت دیمون است که شخصیت اصلی را به‌صورت سرد و بی‌روح به تصویر می‌کشد، مشابه آنچه در «گود شپرد» انجام داد (شباهت بین شخصیت‌ها از نظر بصری و رفتاری بسیار زیاد و ناخوشایند است). جولیان مور بهترین بازیگر در اینجا است و با اجرای خوبش، روح محاسبه‌گر و دقیق را با ظاهری از یک خانه‌دار ایده‌آل ترکیب می‌کند. از نظر فنی، این فیلم در بسیاری از سطوح به‌خوبی اجرا شده است: فیلم‌برداری رنگارنگ و زنده است و کار فیلم‌برداری به‌خوبی انجام شده است. دکورها موفق می‌شوند ظاهر ایدئال حومه طبقه متوسط دهه ۵۰ را احیا کنند، با استفاده از مبلمان و رنگ‌های دوره‌ای بین سبز و صورتی. خودروها بخش مهمی از فیلم هستند و همگی فوق‌العاده‌اند. لباس‌ها، به‌ویژه لباس‌های مور، نیز عالی هستند و مد زنان آن دوره را به یاد می‌آورند. الکساندر دسپلات موسیقی متن را امضا کرده و کار بسیار خوبی انجام داده است. برادران کوئن در توانایی خود برای نوشتن یک sátیر سیاسی یا فیلمی با پیام سیاسی قوی و طبیعی و ارگانیک بودن آن به داستان، متخصص هستند. به‌طوری‌که حتی اگر با آنچه می‌خواهند بگویند موافق نباشید، چون آنها هنوز هم داستان عالی را روایت می‌کنند، برایتان مهم نیست... و داستان همیشه در اولویت است. با این حال، وقتی جورج کلونی در راس کار قرار می‌گیرد، تمام استعدادی که برادران کوئن در شکل‌دهی به یک داستان شیک دارند، به راحتی از پنجره بیرون می‌رود. نتیجه این است... یک دلزدگی. کلونی سیاست را بالاتر از داستان قرار داده و این قابل تشخیص است. احساس می‌شد که موعظه می‌کند، احساس می‌شد که خود را برجسته می‌کند، احساس می‌شد که یک سخنرانی است... اما احساس نمی‌شد که سرگرم‌کننده باشد. این همان چیزی است که وقتی یک فیلمنامه عالی با یک پیام سیاسی قوی دارید و تصمیم می‌گیرید که این پیام باید در مرکز توجه قرار گیرد، در صورت هزینه کردن بر سر واقعی گفتن یک داستان، رخ می‌دهد. اگر برادران کوئن واقعاً آن را کارگردانی کرده بودند، می‌توانستند همان پیام را به تماشاگران منتقل کنند، بدون اینکه احساس کنند که این پیام به زور در گلویشان می‌رود.