فیلم Zero Dark Thirty 2012

این یک نعمت و همزمان یک دردسر است که معمولاً پس از اکران فیلم‌ها به تماشای آن‌ها می‌پردازم. با اینکه به‌طور عمدی به دنبال لو رفتن داستان‌ها نیستم (خب، شاید کمی دنبال می‌کنم، اما در حال بهتر شدن هستم)، با این حال همچنان نظرات فیلم‌ها را می‌خوانم. بهترین نقدها دو نکته را منتقل می‌کنند: ۱) نویسنده چه نظری درباره فیلم دارد و ۲) اطلاعات کافی...

این یک نعمت و همزمان یک دردسر است که معمولاً پس از اکران فیلم‌ها به تماشای آن‌ها می‌پردازم. با اینکه به‌طور عمدی به دنبال لو رفتن داستان‌ها نیستم (خب، شاید کمی دنبال می‌کنم، اما در حال بهتر شدن هستم)، با این حال همچنان نظرات فیلم‌ها را می‌خوانم. بهترین نقدها دو نکته را منتقل می‌کنند: ۱) نویسنده چه نظری درباره فیلم دارد و ۲) اطلاعات کافی برای خواننده فراهم می‌آورد تا بتواند نظر خود را درباره این‌که آیا از فیلم لذت خواهد برد یا نه، شکل دهد، صرف‌نظر از نظر نویسنده. نقدهایی که خوانده‌ام، به همراه تمجیدهای تقریباً همگانی که از این فیلم شده بود، باعث شد فکر کنم که به شدت از این فیلم خوشم خواهد آمد و در داستان پرتنش و به‌خوبی ساخته‌شده‌اش درباره شکار و در نهایت ترور اسامه بن لادن غرق خواهم شد. اما بسیار اشتباه می‌کردم. فیلم با یک مقدمه مناسب آغاز می‌شود: زیر یک صفحه سیاه، صدای تماس‌های تلفنی از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ پخش می‌شود (نمی‌دانم واقعی بود یا دراماتیزه شده) که در حین وقوع حملات تروریستی که به سرنگونی مرکز تجارت جهانی و پنتاگون انجامید، ضبط شده است. سپس ما با مایا (جسیکا چستین) آشنا می‌شویم، یکی از کارمندان سیا که مسئول یافتن فرد مسئول این حملات تروریستی است. ما مایا را در طول دوازده سال آینده دنبال می‌کنیم و او را از یک بازجویی مصمم اما ناامید به زنی می‌بینیم که تنها هدفش یافتن و دستگیری اسامه بن لادن است. فیلم مدت زیادی در حال تولید بود و پایان آن به سرعت بازنویسی شد تا به حمله واقعی به محل بن لادن اشاره کند که منجر به قتل او شد. این موضوع به فیلم کمک شایانی کرد، زیرا حمله سی دقیقه‌ای به محل که به عنوان عمل نهایی فیلم در نظر گرفته شده، یک تجربه نفس‌گیر و شگفت‌انگیز است که تیم شش دریایی را به درون مخفیگاه یکی از بدنام‌ترین تروریست‌های تاریخ آمریکا می‌برد و با پیروزی از آن خارج می‌شود. متأسفانه، دو ساعت پیش از این اوج شگفت‌انگیز به طرز غیرقابل‌تحملی کسل‌کننده است و تقریباً هیچ‌گونه توسعه شخصیت و نوشتاری خوب ندارد و به بدترین شکل ممکن این داستان حماسی و (احتمالی) جذاب را روایت می‌کند. چستین، یکی از بهترین بازیگران نسل خود، بین بازی فوق‌العاده و ناامیدکننده نوسان می‌کند. او بازیگری با Grace و زیبایی غیرمعمول است و قرار دادن او در نقش یک مامور فدرال خشمگین به هیچ وجه جواب نمی‌دهد. سایر بازیگران نیز به حدی قابل قبول هستند، اما فیلمنامه (که در ادامه به آن می‌پردازم) به آن‌ها چیزی برای انجام دادن نمی‌دهد. حداقل اعضای تیم SEAL کمی بهتر عمل می‌کنند و جوئل ادگرتون و کریس پرت از سریال «پارکس و تفریح» تأثیرات مثبتی از دیالوگ‌های کوتاه خود به جا می‌گذارند. و اما فیلمنامه. نوشته مارک بوال (نویسنده برنده اسکار فیلمنامه «کمدی درد»)، یک همهمه از بی‌خودگی است. دیالوگ‌ها بی‌معنا هستند (مانند «بن لادن آنجاست. و تو قرار است او را برای من بکشی.»)، شخصیت‌ها مسطح و بی‌روح و غیرجذاب هستند و از همه بدتر، این داستان که باید به شدت رضایت‌بخش می‌بود (انتقام سختی که بر روی هیولایی که ۳۰۰۰ آمریکایی بی‌گناه را کشت، تحمیل شده)، به هیچ چیز بیشتر از سرمایه‌گذاری شخصی یک نفر که به خاطر مرگ چند همکارش در طول دوازده سال جستجو برانگیخته شده، تقلیل یافته است. من می‌فهمم که جستجوی بن لادن دهه‌ای از خستگی و کارهای دفتری بوده که تنها با تهدیدهای مکرر همراه بود (که بیشتر آنها به نظر می‌رسید فقط برای فیلم ساخته شده‌اند، با وجود اینکه این صحنه‌ها در مقایسه با واقعیت به شدت ضعیف بودند). اما اصرار بیگلو بر انتقال این موضوع به تماشاگران با کسل کردن آن‌ها نیز یک فرمول مؤثر برای درام نیست. به نوعی، این فیلم معکوس «نجات سرباز رایان» است. «رایان» فیلم خوبی نیست (فیلمنامه‌اش تاسف‌بار است)، اما مهارت، نوآوری و استعداد کارگردانی در آن افتتاحیه فوق‌العاده، آن را به یکی از بزرگ‌ترین صحنه‌های تاریخ سینما تبدیل می‌کند. اینجا، بیگلو نسخه‌ای از خود را در پایان فیلمش به نمایش می‌گذارد و نتایج نیز به همان اندازه جذاب و احساسی است. بر اساس آن یک صحنه، بیگلو (مشابه اسپیلبرگ) شایستگی نامزدی در جوایز آکادمی برای بهترین کارگردانی را دارد. اما در غیر این صورت، من نمی‌توانم ستایش‌های انتقادی از فیلم را به هیچ وجه درک کنم. این فیلم به‌طور کلی از نظر نوشتاری ضعیف و بی‌محتواست و هدر دادن پول و کاهش یکی از بهترین داستان‌های واقعی دوران معاصر است. اگر می‌توانید، فقط برای لحظات پایانی فیلم تماشا کنید، اما دو ساعت دیگر را به تماشای چیزی بهتر بگذرانید. فیلمی کاملاً تخت. داستان جالب است و همچنین اینکه نشان می‌دهد چگونه آمریکا از شکنجه‌ها استفاده کرده (که همه به جز برخی از شهروندان آمریکایی قبلاً می‌دانستند) اما بیشتر از این نیست.