فیلم Austin Powers: International Man of Mystery 1997

این فیلم یک مرجع است، هرچند که دقیقاً مورد علاقه من نیست. اول از همه، باید تأثیر و محبوبیت این فیلم را نه تنها در زمان انتشارش، بلکه حتی امروز، به رسمیت بشناسم. این فیلم یکی از موفقیت‌های بزرگ آن زمان بود (به جز در بریتانیا که تحت تأثیر مرگ دایانا اسپنسر قرار داشت و فیلم تنها بعداً در قالب فیزیکی محبوب شد). این فیلم یکی...

این فیلم یک مرجع است، هرچند که دقیقاً مورد علاقه من نیست. اول از همه، باید تأثیر و محبوبیت این فیلم را نه تنها در زمان انتشارش، بلکه حتی امروز، به رسمیت بشناسم. این فیلم یکی از موفقیت‌های بزرگ آن زمان بود (به جز در بریتانیا که تحت تأثیر مرگ دایانا اسپنسر قرار داشت و فیلم تنها بعداً در قالب فیزیکی محبوب شد). این فیلم یکی از محبوب‌ترین کمدی‌های اواخر قرن بیستم است و در تثبیت و گسترش کار Mike Myers نقش بسزایی داشت. اما فکر نمی‌کنم که دقیقاً مورد علاقه من باشد و توضیح می‌دهم چرا. فیلمنامه اساساً یک پارودی از فیلم‌های جیمز باند است... آستین پاورز یک جاسوس نمایشی و آزاداندیش است که به عنوان مردی توصیف می‌شود که همه زنان او را می‌خواهند و همه مردان می‌خواهند شبیه او شوند. این موضوع خنده‌دار است زیرا شخصیت زشت، کیچ و با رفتارهای یک انحراف جنسی زن‌ستیز توصیف شده است. من هیچ مشکلی با این موضوع ندارم و طرفدار سیاسی‌کاری نیستم. چیزی که واقعاً من را در مورد این فیلم آزار می‌دهد، عدم وجود جوک‌های خنده‌دار و تأکید بر تم جنسی است. تقریباً همه جوک‌ها بار جنسی دارند و این نه تنها بی‌اثر بلکه خسته‌کننده بود. داستان ساده است: در دهه شصت، پاورز در تلاش خود برای خنثی کردن بزرگ‌ترین دشمنش، دکتر ایول، ناکام می‌ماند و او در یک کپسول کریوژنیک منجمد می‌شود. برای اینکه از قافله عقب نماند، جاسوس پیشنهاد می‌دهد که او نیز منجمد شود تا روزی که دشمنش برگردد، که این اتفاق در اواخر دهه نود می‌افتد. از اینجا، یک زیر داستان ایجاد می‌شود که در آن هر دو شخصیت به شیوه خود باید خود را با دوره جدید سازگار کنند تا برای رویارویی نهایی آماده شوند. مایرز نیروی محرکه کل فیلم است و نقش دو شخصیت مهم: قهرمان و شرور را بر عهده دارد. این موضوع در سینما جدید نیست و پیش از این توسط پیتر سلرز و الک گینس انجام شده است، دو مرجع که مایرز در کارش به آن‌ها توجه کرده است. با اینکه واقعاً فیلم را دوست نداشتم، اما اگر از ستایش این بازیگر و توانایی و تعهدش خودداری می‌کردم، نادرست بود. الیزابت هارلی نقش یک جاسوس را بازی می‌کند که دختر یکی از همکاران پیشین قهرمان است و "پاورز-دختر" در این فیلم است. او برای این نقش خوب عمل کرده و کار لذتبخشی ارائه می‌دهد. از نظر فنی، فیلم کارهایی را که نیاز است انجام می‌دهد. تصویربرداری معمولی با رنگ‌ها و وضوح خوب، ریتمی بسیار دلپذیر و بدون لحظات مرده. من از دکورها و صحنه‌ها خوشم آمد، به‌ویژه ماشین پاورز (یک جگوار کلاسیک). لباس او که به وضوح الهام گرفته از لباس‌های قرن 18 است، نیز به نظرم خلاقانه و اصیل بود، هرچند در پیدا کردن هر گونه بنیان معتبر برای این گزینه در مد و زیبایی‌شناسی دهه 60 کمی مشکل داشتم. در نهایت، یادداشتی برای موسیقی متن بسیار خوب و به‌ویژه برای صحنه رقص زنده‌ای که در ابتدای فیلم وجود دارد. می‌دانم که این فیلم بسیار محبوب است. فقط کمی عجیب‌تر از کمدی‌هایی است که دوست دارم.