انیمه Despicable Me 2 2013

سه سال پیش، انیمیشن "من نفرت‌انگیز" (Despicable Me) استودیوهای Illumination Entertainment را راه‌اندازی کرد و استودیو یونیورسال را به عنوان یک بازیگر قابل توجه در عرصه انیمیشن معرفی نمود (تنها دیزنی/پیکسار و دریم‌ورکس قبلاً در این نبردهای گیشه حضور داشتند). این فیلم حتی تنها انیمیشن ابرشرور آن سال نبود، اما در هر دو زمینه نقد و موفقیت تجاری از رقیبش "مگامایند" جلو زد. اکنون، تیم خلاق...

سه سال پیش، انیمیشن "من نفرت‌انگیز" (Despicable Me) استودیوهای Illumination Entertainment را راه‌اندازی کرد و استودیو یونیورسال را به عنوان یک بازیگر قابل توجه در عرصه انیمیشن معرفی نمود (تنها دیزنی/پیکسار و دریم‌ورکس قبلاً در این نبردهای گیشه حضور داشتند). این فیلم حتی تنها انیمیشن ابرشرور آن سال نبود، اما در هر دو زمینه نقد و موفقیت تجاری از رقیبش "مگامایند" جلو زد. اکنون، تیم خلاق فیلم اول با "من نفرت‌انگیز ۲" بازگشته‌اند و به ماجراجویی‌های گرو، پدر خوانده سابق ابرشرور، و دخترانش مارگو، ایدیت و آگنس، و مینیون‌های زرد و بی‌معنی‌اش ادامه می‌دهند. این فیلم بلافاصله پس از فیلم اول اتفاق می‌افتد و به وضوح بر تداوم داستان تأکید دارد. گرو که اکنون بازنشسته شده است، به نقش پدری جدیدش عادت می‌کند و اگرچه جنبه‌های تندخویی شخصیتش هنوز باقی مانده، او خود را به یک پدر دوست‌داشتنی و احتمالی برای تهیه مارمالاد و ژله تبدیل کرده است. اما زمانی که نقشه‌ای شیطانی جهان را تهدید می‌کند، گرو توسط "لیگ ضدشرور" به بازی ابرشرور بازمی‌گردد؛ جایی که او به عنوان یک قهرمان و جاسوسی که می‌داند شرور اصلی چگونه فکر می‌کند، استخدام می‌شود. پس از معرفی یک شریک جدی و به طرز دلنشینی زیاده‌گو، این دو (گرو و مأمور جدید AVL، لوسی وایلد، که توسط کریستن ویگ بازی می‌شود) به عنوان نانوایی زیر پوشش در یک مرکز خرید ظاهر می‌شوند، جایی که احتمال دارد نقشه شرور در آنجا اجرا شود. با وجود تهدیدات جهانی، در این فیلم احساس می‌شود که خطرات به طرز عجیبی کم‌رنگ هستند؛ پیچیدگی‌های داستان هرگز به اندازه تعاملات شخصیت‌ها واقعی و فوری به نظر نمی‌رسند که در طول فیلم بسیار لذت‌بخش هستند. در اینجا، گرو تنهایی‌اش را درک می‌کند، شریک تازه‌کارش به صدای واقعی‌اش پی می‌برد و دخترانش با درک‌ها و آرزوهای جدیدی روبه‌رو می‌شوند. شخصیت‌ها در مرکز توجه قرار دارند و به ندرت اجازه می‌دهند که تنش‌های آشکار داستان مانع از پیشرفت داستان‌های شخصیتی شبیه به کمدی‌های موقعیت شود، مانند قرار ملاقات دختر بزرگ‌تر (و اصرار گرو بر خراب کردن آن) یا آرزوی آگنس برای داشتن یک مادر جدید. اما این نوعی جادو است که در این فیلم‌ها وجود دارد؛ با وجود اینکه ضرباهنگ‌های داستانی به موضوعات ابتدایی کمدی‌های موقعیت شباهت دارند، اما محیط و شخصیت‌ها همچنان فیلم را به یک ترکیب موفق تبدیل می‌کنند. استیو کارل لهجه عجیب اروپای شرقی که برای گرو به کار برده بود را دوباره به کار می‌گیرد و همزمان هم شخصیتی خنده‌دار و هم مرد اصلی داستان است. میراندا کاسگروو، دنا گایر و السی فیشر به زیبایی دختران را به تصویر می‌کشند. اما این ویگ است که نمایش را می‌دزدد به عنوان مأمور وایلد، زنی حرفه‌ای که همچنین خنده‌دار و دوستانه است. ویگ و کارل شیمی فوق‌العاده‌ای دارند، حتی تنها با صدایشان. مینیون‌ها، آن گلوله‌های زرد کوچک در لباس کار که در تمام تبلیغات فیلم حضور دارند، بازگشته و همچنان خنده‌دار هستند، با وجود تمرکز شدیدشان بر کمدی فیزیکی و عدم وجود دیالوگ قابل فهم. فیلم‌های "من نفرت‌انگیز" به نظر می‌رسد دو ژانر انیمیشن جداگانه را به هم متصل کرده‌اند: اولی یک تأمل صمیمانه و پیکساری درباره خانواده است، اما دومی بخشی است که مینیون‌ها وجود دارند و روح بی‌قید و بند "لوونی تونز" را بهتر از هر یک از پیشینیانشان به تصویر می‌کشند. این ترکیب عجیب به نظر می‌رسد که نباید کار کند، اما واقعاً کار می‌کند و نتیجه آن فیلم‌هایی است که هم احساسی و هم خنده‌دار است. جنبه دیگری از فیلم‌های "من نفرت‌انگیز" که مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد، سینماتوگرافی مجازی است؛ واقعاً، در کنار بهترین آثار پیکسار (مانند "وال-ای")، این‌ها برخی از زیباترین فیلم‌های انیمیشنی هستند که تاکنون ساخته شده‌اند. استفاده از رنگ، عمق و هنر خیره‌کننده است، از طراحی گرو که الهام گرفته از چارلز آدامز است تا بازی زیبا با نور، سایه و رنگ. این دنباله از استانداردهای بالای فیلم اول پیروی می‌کند و نتیجه آن یک جشنواره بصری است. نتیجه‌گیری این است که مانند فیلم اول، این یکی هم یک فیلم کم‌اهمیت است، اما بسیار لذت‌بخش. این تنها یک دور پیروزی برای کارل و تیمش است، اما وقتی شخصیت‌هایی دارید که اینقدر می‌توانید از آن‌ها لذت ببرید، چه اشکالی دارد که چند ساعت دیگر را با آن‌ها سپری کنید؟