فیلم In the Heat of the Night 1967

نظرم درباره این فیلم به طور کلی متناقض است. از یک سو، جلوه‌های بصری آن خوب بود، اما به طرز غیرمنتظره‌ای بسیار تاریک به نظر می‌رسید. به نظر می‌رسید که سازندگان سعی داشتند از نورپردازی منبع استفاده کنند، اما به اندازه کافی موفق نبودند. این تاریکی به صورت واقع‌گرایانه‌ای وجود داشت، اما برای بیننده‌های هالیوودی چندان مناسب نبود. اما حالا که نکات منفی را کنار گذاشتیم،...

نظرم درباره این فیلم به طور کلی متناقض است. از یک سو، جلوه‌های بصری آن خوب بود، اما به طرز غیرمنتظره‌ای بسیار تاریک به نظر می‌رسید. به نظر می‌رسید که سازندگان سعی داشتند از نورپردازی منبع استفاده کنند، اما به اندازه کافی موفق نبودند. این تاریکی به صورت واقع‌گرایانه‌ای وجود داشت، اما برای بیننده‌های هالیوودی چندان مناسب نبود. اما حالا که نکات منفی را کنار گذاشتیم، نکته مثبت این فیلم، بازیگری فوق‌العاده آن است که واقعاً شایسته دریافت جایزه اسکار است. تحول شخصیت اصلی و بازیگران مکمل، تا حتی شهر اطراف آنها، به طرز افسانه‌ای به تصویر کشیده شده است. این تحول در عین پنهانی بودن، به یادماندنی است. فیلم حتی دارای حس شوخ‌طبعی نیز هست، با شوخی‌های کوچکی که احتمالاً برای کاهش تنش اضافه شده‌اند، اما به گونه‌ای گنجانده شده‌اند که برای یافتن آنها باید دقت کرد و این باعث نمی‌شود که جریان داستان مختل شود. از ابتدا تا انتها، این فیلم فوق‌العاده است. داستان از جایی آغاز می‌شود که "وارن اوتس" (با نقش "وود") از خودروی گشتش در شهر آرام اسپارتا خارج می‌شود و جسد "کولبرت" - یک کارفرمای جنجالی محلی - را پیدا می‌کند. به زودی او "تیبس" (با بازی سیدنی پواتیه) را می‌یابد که در انتظار قطار ۴:۰۵ نشسته است. او سیاه‌پوست است و قربانی قتل یک فرد سفیدپوست ثروتمند است - بنابراین، نتیجه‌گیری‌ها مشخص است... اما بعد از آن، رئیس پلیس "گیل اسپای" (با بازی رود استایگر) به بازجویی از این مهمان می‌پردازد و متوجه می‌شود که او یک کارآگاه قتل با تجربه است. در ابتدا، او تمایل دارد که فقط او را به راهش بفرستد، اما با کمی قانع‌سازی از سوی بیوه (لی گرنت)، تصمیم می‌گیرد که شاید بهتر باشد "تیبس" خودش کمی از تحقیقات را انجام دهد. سفیدپوستان نژادپرست با خشم و شگفتی مخالف‌اند که پلیس به او اجازه می‌دهد که به دنبال سرنخ‌هایش برود و حقایق ناخوشایند درباره جامعه و افرادی که در آن زندگی می‌کنند را کشف کند. در ظاهر، این فیلم درباره پیش‌داوری نژادی است و شاید یک راه‌حل ساده برای آن ارائه می‌دهد. یا شاید نشان می‌دهد که بهترین درمان برای جهل، مواجهه با آنچه که از آن نفرت داریم یا نمی‌فهمیم است و اجازه دهیم رفتارها و تجربیات ما دیدگاه‌هایمان را تغییر دهند. این دو دیدگاه قابل بررسی هستند، در حین ارزیابی نگرش‌های پلیس به این مرد باهوش و کمی متکبر که به وضوح خود را از آنها بالاتر می‌داند. پنجاه و پنج سال بعد، درک عمق تأثیر این نوع سینما بر آگاه‌سازی مردم آمریکا از تعصبات موجود در جامعه خود دشوار است، و پواتیه همیشه بازیگری متین و سنجیده بود که بدون تحمیل پیامش بر بیننده، نقطه نظرش را مطرح می‌کرد. استایگر نیز در اینجا به خوبی عمل می‌کند. او نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند و شخصیتش دارای نقص‌هایی است، اما در طول داستان، تمایل به بلوغ در او دیده می‌شود و بازی او این تحول را به خوبی نشان می‌دهد. زندگی در یک شهر کوچک، با ذهنیت کوچک - همراه با رنگی از نژادپرستی و زن‌ستیزی. این فیلم ارزش دیدن دارد.