فیلم Ghostbusters 1984

آن‌ها آمدند، دیدند و به‌طور مختصر بر دهه ۸۰ تسلط یافتند. یک گروه سه نفره از پاراپسیکولوژیست‌های غیرمتعارف کسب‌وکار خود را به‌عنوان "شکارچیان ارواح" راه‌اندازی کردند. این ایده واقعاً خوب بود، زیرا هرچند در ابتدا آهسته پیش می‌رفت، اما کسب‌وکارشان به سرعت رونق گرفت، در حالی که نیویورک با تهدیدی فراطبیعی مواجه بود. دن آیکروید ایده‌ای درباره شکارچیان ارواح در آینده داشت و برنامه‌اش این بود که...

آن‌ها آمدند، دیدند و به‌طور مختصر بر دهه ۸۰ تسلط یافتند. یک گروه سه نفره از پاراپسیکولوژیست‌های غیرمتعارف کسب‌وکار خود را به‌عنوان "شکارچیان ارواح" راه‌اندازی کردند. این ایده واقعاً خوب بود، زیرا هرچند در ابتدا آهسته پیش می‌رفت، اما کسب‌وکارشان به سرعت رونق گرفت، در حالی که نیویورک با تهدیدی فراطبیعی مواجه بود. دن آیکروید ایده‌ای درباره شکارچیان ارواح در آینده داشت و برنامه‌اش این بود که خودش و جان بلوشی، همکارش در "برادران آبی"، در آن بازی کنند. زمانی که این ایده به تهیه‌کننده و کارگردان، ایوان رایتمن، ارائه شد، مفهوم اساسی حفظ شد، اما در نهایت به آنچه که اکنون با نام "شکارچیان ارواح" می‌شناسیم تبدیل شد. این فیلم به‌طور مشترک با هارولد رمیس (که او نیز در آن بازی کرده) نوشته شده و نه تنها به یک موفقیت بزرگ در باکس آفیس تبدیل شد، بلکه به یک "پدیده" فرهنگی نیز تبدیل گردید. واقعاً خوب است که این روزها فیلم را دوباره ببینید، بدون آن شادمانی عمومی که به مدت تقریباً یک دهه بر آن حاکم بود. تی‌شرت‌هایی با لوگوی شکارچیان ارواح در همه‌جا وجود داشت و اگر شماره تلفنی را تماس می‌گرفتید، جواب‌گوی آن، شکارچیان بودند و آهنگ عنوان از ری پارکر جونیور هر ساعت به‌طور مکرر از رادیو پخش می‌شد. حتی عبارت معروف "با کی تماس بگیریم؟" توسط جوانان، پیران و بی‌قراری‌ها استفاده می‌شد. آیا این یک نبوغ بازاریابی بود یا ترفندهای بدبینانه‌ای که یک فیلم نامطلوب را پوشش می‌داد؟ به هر حال، این فیلم واقعاً عالی است، هرچند مشکلاتی دارد (تأثیرات در آن زمان بد بودند، حالا که اصلاً صحبت نمی‌کنیم و ارنی هادسون به‌عنوان یک اضافه‌کردنی به تیم محسوب می‌شود) اما از نظر شوخی‌های تند و تیز و جذابیت عمومی برای افراد در همه سنین، بی‌نظیر است. داستانی ساده از نجات یک گروه عجیب و غریب است، اما شخصیت‌های متفاوت و کمدی آن را به مراتب بالاتر از فیلم‌های مشابهی که قبلاً آمده بودند، می‌برد. اینکه این فیلم دارای بودجه بزرگ‌تری است و بیل موری در آن حضور دارد، به این موضوع کمک می‌کند. موری بعد از اینکه بلوشی فوت کرد، به فیلم اضافه شد و بلافاصله تسلط را در فیلم به‌دست گرفت. شخصیت دکتر ونگمن او ترکیبی از کنایه، جملات تند و دیدن علم به‌عنوان راهی برای جلب نظر دختران است. همه این‌ها به طرز شادابی با شخصیت‌های کاملاً متفاوت آیکروید و رمیس ترکیب می‌شود. سیگورنی ویور در نقش دنا بارنت، که به زودی possessed می‌شود و توسط ونگمن تحت تعقیب است، درخشش خاصی دارد و ریک موریانیس به‌عنوان لوئیس تالی، به‌طرز بی‌نظیری مضحک است. همچنین ارزش‌های موجود در سناریو به‌واسطه برخی از نکات سیاسی وجود دارد، زیرا شهردار به قدرت رأی آگاه است، در حالی که عنصر انسانی شرارت و بدبینی از شخصیت والتر پک، که به‌طور مناسب شبیه به یک موش است، به‌وجود می‌آید. با توجه به موفقیت آن (که تقریباً ۲۶۲ میلیون دلار سود جهانی داشت)، دنباله‌ای اجتناب‌ناپذیر بود. هرچند که دنباله به اندازه کافی دلپذیر بود، اما سایه‌ای کمرنگ از فیلم اول بود و حتی پایان آن را هم بازیافت کرد. بنابراین بهتر است با همین فیلم اولیه بمانید، فیلمی سرگرم‌کننده برای همه که یادآور زمانی است که جهان به جنون شکارچیان ارواح دچار شد. ۸/۱۰ خوش‌شانس بودم که این فیلم و دنباله‌اش را در NowTV داشتم. این فیلم را در بعدازظهر تماشا کردم و یادآوری‌های خوشایندی برایم به‌دنبال داشت. خیلی ترسناک نیست ولی برای ماه ترسناک مناسب است. با کی تماس بگیریم؟! مثل نقد من درباره "فوت‌لوس"، این فیلم یک کلاسیک است، همه آن را دیده‌اند و همه آن را دوست دارند. این یکی از آن فیلم‌هایی است که از دوران کودکی‌تان آمده و تا سال‌های بزرگسالی ادامه دارد. بنابراین، می‌خواهیم مقایسه‌ای با بازسازی داشته باشیم. برای شروع، "شکارچیان ارواح" به‌طور مستقیم عمل می‌کند. کمدی به‌صورت درام ارائه می‌شود و معمولاً بهترین راه برای انجام کمدی همین است... به‌طور مستقیم. و به‌عکس، بازسازی کاملاً اغراق‌آمیز است. و زمانی که کمدی‌ها اینقدر تلاش می‌کنند که کمدی باشند، دیگر خنده‌دار نمی‌شوند. نکته دیگری که مربوط به طول صحنه‌ها می‌شود، این است که بازسازی زمان زیادی را صرف معرفی شخصیت‌هایی می‌کند که واقعاً هیچ ارتباطی با داستان ندارند. شما خیلی زود علاقه‌تان را از دست می‌دهید. این موضوع دوباره با شوخی‌ها قابل مشاهده است. معرفی ماشین در بازسازی نمونه بارز آن است. با یک کالسکه می‌آید و کسی جوکی درباره چک کردن اینکه آیا کسی در آن هست، می‌گوید... ...صحنه باید زمانی که به کالسکه نگاه می‌کنند، قطع شود و به صحنه دیگری برود. اما بازسازی ادامه پیدا می‌کند و شوخی شتاب خود را از دست می‌دهد و وقتی که می‌توانست به راحتی خنده‌دار باشد، به بن‌بست می‌رسد. در سال ۱۹۸۴ اما شوخی‌هایی مانند "توینکی" وجود دارد که با "به او درباره توینکی بگو" به پایان می‌رسد و خنده‌دار است چون در تلاش برای خنده‌دار بودن، کش نمی‌آید. همین را می‌توان درباره آزمایش پک‌های پروتون گفت، شوخی به اندازه کافی سریع به پایان می‌رسد تا واقعاً خنده‌دار باشد. و سپس به سناریو و کارگردانی می‌رسیم، نسخه ۱۹۸۴ به آن پایبند بود و مطمئن شد که همه چیز محکم است، حتی وقتی که به‌صورت بداهه اجرا می‌شد، اجازه نمی‌دادند که از کنترل خارج شود. اما در بازسازی، بازیگران کنترل را در دست گرفتند و بداهه‌گویی بیش از حد طولانی شد، حتی با وجود اینکه برخی صحنه‌ها قطع شدند. بنابراین آنچه شما دارید یک فیلم محکم و سریع است که کمدی به‌طور مستقیم بازی می‌شود، همان‌طور که باید باشد... و یکی که همه آن را می‌شناسند و به‌خاطر آن دوستش دارند. احتمالاً از دوران کودکی‌ام به این فیلم علاقه داشتم، اما حالا دیگر تأثیری ندارد. با این حال، موسیقی و کلیپ‌های صوتی تأثیرگذار بودند.