فیلم Road to Perdition 2002

فیلم «راه به سوی نابودی» داستان مایکل سالیوان، یک مجرم تحت تاثیر مافیا را روایت می‌کند که وقتی پسرش او را در حال انجام یک قتل می‌بیند، متوجه می‌شود که مردی که او را به عنوان پدرش می‌شناخته، دستور قتل او و خانواده‌اش را صادر کرده است. سالیوان که دیگر برای نجات همسر و فرزند کوچک‌ترش دیر شده، با پسر بزرگ‌ترش فرار می‌کند و در...

فیلم «راه به سوی نابودی» داستان مایکل سالیوان، یک مجرم تحت تاثیر مافیا را روایت می‌کند که وقتی پسرش او را در حال انجام یک قتل می‌بیند، متوجه می‌شود که مردی که او را به عنوان پدرش می‌شناخته، دستور قتل او و خانواده‌اش را صادر کرده است. سالیوان که دیگر برای نجات همسر و فرزند کوچک‌ترش دیر شده، با پسر بزرگ‌ترش فرار می‌کند و در این مسیر به دنبال انتقام می‌گردد. یافتن یک فیلم گانگستری در عصر مدرن، و به‌ویژه فیلمی که در اوایل دهه 1930 اتفاق می‌افتد و از شخصیت‌های مافیا با زبان زشت خبری نیست، بسیار دلپذیر است. کارگردانی این فیلم بر عهده سم مندس بوده و بازیگرانش شامل تام هنکس، پل نیومن، دانیل کریگ و جود لا هستند. این فیلم اقتباسی از رمان گرافیکی است که توسط مکس آلن کالینز و ریچارد پییرز ریانر به تصویر کشیده شده است. موضوعات فیلم شامل خشونت و پیامدهای آن و روابط پدر و پسر است که در پس‌زمینه‌ای آبی رنگ در دوران رکود بزرگ به تصویر کشیده شده است. همچنین به لطف فیلمبردار کنراد ال. هال، این فیلم از نظر بصری بسیار چشم‌نواز است. مقایسه با فیلم‌های بزرگ گانگستری گذشته اجتناب‌ناپذیر است، اما فیلم مندس بیشتر با آثاری مانند «بخشیده نشده» کلینت ایستوود و «جستجوگران» جان فورد شباهت دارد. سفر قهرمان اصلی پر از چالش و معناست و تحت تأثیر شرایط قرار دارد. نکته‌ای که برای تماشاگران نخستین بار در «راه به سوی نابودی» وجود دارد، این است که نمی‌دانند سرنوشت سالیوان، با بازی هنکس، چه خواهد شد. این موضوع تجربه‌ای جذاب و پاداش‌های فوق‌العاده‌ای را به ارمغان می‌آورد. در مورد بازیگران، نقش هنکس شاید کمی نامناسب باشد، اما رابطه او با نیومن که فوق‌العاده است، به فیلم پایه‌ای محکم برای روایت غم‌انگیز داستان می‌دهد. دانیل کریگ به خوبی نقش یک شخصیت زیرک را ایفا می‌کند و لا به عنوان یک قاتل استخدامی با دندان‌های خراب که از عکاسی از قربانیانش لذت می‌برد، قانع‌کننده است. فیلم به طور تقریبی نگاهی فلسفی به خوب و بد دارد و این موضوع به طرز شاعرانه‌ای توسط مندس به تصویر کشیده شده است. حال و هوای ملانکولیک فیلم با موسیقی تاماس نیومن تقویت می‌شود، جایی که او نغمه‌های «رستگاری در شوشنک» را برای تنگی روایت دوباره تنظیم کرده است. این فیلم به عنوان یک اثر شاعرانه و جوی شاعرانه عمل می‌کند. داستان ممکن است ساده به نظر برسد، اما به خاطر کارگردانی عالی و بازی‌های خوب، از این سادگی فراتر می‌رود. فیلمی که با وجود تاریکی که بر قهرمان اصلی و سفر او حاکم است، زیبا به تصویر کشیده شده است. **در نهایت: با وجود تمام نقاط قوت، «راه به سوی نابودی» به طرز غافلگیرکننده‌ای ناامیدکننده است.** پس از شنیدن چندین بار اینکه «راه به سوی نابودی» یک کلاسیک است، کنجکاو شدم. با دیدن اینکه بازیگرانی چون تام هنکس، دانیل کریگ و استنلی توچی در این فیلم حضور دارند و سم مندس آن را کارگردانی کرده، بیشتر مجذوب شدم. اما متأسفانه، «راه به سوی نابودی» بسیار ناامیدکننده بود. باید بگویم که این فیلم معمولی نیست که من از آن لذت ببرم، اما این فیلم طولانی و بسیار کند بود. صحنه‌های اکشن به تعداد انگشت‌شماری وجود داشت و تقریباً هر ثانیه اکشن در تریلرها نشان داده شده بود. پایان فیلم هیچ تعجبی برایم نداشت و من را حتی بیشتر ناامید کرد. باید در نظر داشت که این فیلم اساساً یک فیلم مافیایی است. من این را می‌گویم چون به‌طور تقریبی به عنوان یک داستان در حال رشد دراماتیک ارائه شده است، که نوع متفاوتی از داستان را به تصویر می‌کشد. به عنوان مثال، عنصر پدر و فرزند throughout در داستان قوی است، اما مادر و برادر بیشتر مانند مهره‌های توسعه نیافته در داستان هستند. محل‌ها و عکاسی بسیار عالی هستند و تقریباً به تنهایی ارزش تماشا را دارند. مطمئن نیستم که تام هنکس در اینجا به استانداردهای بالای معمولش رسیده باشد، اما شاید دقیقاً همان چیزی باشد که کارگردان به دنبالش بود. باید بگویم که زمانی که پدر و پسر برای کمک به یک خانه توقف کردند، می‌دانستم که فیلم چطور به پایان خواهد رسید، چون یک داستان اخلاقی کوچک است، اما من در اوقات فراغتم رمان می‌نویسم، بنابراین به پایان‌های مختلف فکر کردن برایم عادی است. این فیلم جزو ده فیلم برتر من نخواهد بود، اما خوشحالم که این تکه تمرکز یافته و جوی نوآر را تماشا کردم. تام هنکس در نقش «مایک» - مجرم خانواده «رونی» به سرپرستی «جان» (پل نیومن) با پسر سرکش «کانر» (دانیل کریگ) است. وقتی یک بازجویی به طرز مرگباری اشتباه پیش می‌رود، پدر از پسرش عصبانی می‌شود و او سپس سعی می‌کند «مایک» و خانواده‌اش را به قتل برساند. او موفق می‌شود که خود و پسر نوجوانش «مایک جونیور» (تایلر هوچلین) را نجات دهد، اما همسرش و پسر کوچک‌ترش کشته می‌شوند و او تصمیم به انتقام می‌گیرد. این احتمالاً بهترین فیلم سم مندس است و قطعاً بهترین فیلمی است که هنکس در آن بازی کرده است. اگرچه فیلم کمی کند آغاز می‌شود، اما تنش به خوبی افزایش می‌یابد زیرا این دو در حال فرار، پیوند خود را توسعه می‌دهند و در عین حال از مافیا می‌دزدند، انتقام خود را می‌گیرند و جوان‌تر یاد می‌گیرد که رانندگی کند. با این حال، چند تلاش ناقص وجود دارد - به‌ویژه «مگوایر» جود لا که تقریباً به شکل کمیک است و نیومن نیز به‌طور محدود ظاهر می‌شود، اما به طور کلی شخصیت‌ها توسعه می‌یابند و رشد می‌کنند و رابطه پدر و پسر به‌طور جذاب بالغ می‌شود تا اینکه در پانزده دقیقه پایانی که برایم چندان رضایت‌بخش نبود، به پایان می‌رسد. نویسندگی کمی عادی است و روایت کمی پیش‌بینی‌پذیر است، اما زیبایی بصری فیلم چشم‌نواز است: توجه به جزئیات، ماشین‌ها، لباس‌ها و کل سبک فیلم اصالت خاصی به آن می‌دهد که واقعاً از آن لذت بردم.