فیلم Inside Llewyn Davis 2013

در ابتدا، من به شدت با دشواری‌های "لوئین دیویس" (Llewyn Davis) هم‌ذات‌پنداری کردم — فکر می‌کنم پیدا کردن موسیقیدانی که با این چالش‌ها مواجه نشده باشد، سخت باشد — اما با پایان فیلم، متوجه می‌شوم که نه تنها بسیاری از این مشکلات ناشی از خود اوست، بلکه احساس می‌کنم لوئین بارها و بارها در این چرخه گرفتار خواهد شد تا اینکه اوضاع بهتر شود یا...

در ابتدا، من به شدت با دشواری‌های "لوئین دیویس" (Llewyn Davis) هم‌ذات‌پنداری کردم — فکر می‌کنم پیدا کردن موسیقیدانی که با این چالش‌ها مواجه نشده باشد، سخت باشد — اما با پایان فیلم، متوجه می‌شوم که نه تنها بسیاری از این مشکلات ناشی از خود اوست، بلکه احساس می‌کنم لوئین بارها و بارها در این چرخه گرفتار خواهد شد تا اینکه اوضاع بهتر شود یا به نقطه‌ی پایینی برسد. از نظر موسیقی، لوئین به عنوان شخصی با روحیه و پرشور به نظر می‌رسد. او دقیقاً همان کسی است که می‌خواهم آن آهنگ‌های غم‌انگیز و خسته‌کننده را بخواند، حداقل نسبت به هنرمندان تمیز و مرتب‌تری که throughout فیلم با آنها مواجه می‌شود. با این حال، آن روحیه به نظر می‌رسد از تراژدی‌هایی (خودکشی شریک موسیقی‌اش) و اضطراب‌هایی (روابط با خانواده و عاشقان سابق) ناشی می‌شود که او به خاطر سرسختی یا ضعف روحی‌اش نمی‌تواند به‌درستی با آنها کنار بیاید. او به کمک برخی از حامیانش به‌طور مداوم در حال سرپا ماندن است. همیشه برای او کاناپه‌هایی برای خوابیدن پیشنهاد می‌شود، حتی پس از اینکه لوئین به صاحب‌خانه‌ها توهین می‌کند. یک مالک کلوب هنوز هم او را به عنوان هنرمند برنامه‌ریزی می‌کند، حتی بعد از اینکه به‌زور از کلوب به خاطر فریاد زدن به دیگر هنرمندان بیرون انداخته می‌شود. سخت است که در حین غرق شدن در یک چرخه معیوب، متوجه آن شوید و سعی کنید سر خود را بالای آب نگه دارید. حتی سخت‌تر است وقتی برقراری ارتباط با دیگران برای لوئین به این اندازه دشوار است. احساس می‌کنم برادران کوئن این موضوع را درک کرده و به آن اهمیت می‌دهند و از این رو، چیزی خلق کرده‌اند که هم مرا خنداند و هم به شدت جذبم کرد. موسیقیدان مبتدی فولک "لوئین" (اسکار آیزاک) در زمستان 1961 در گرینویچ ویلیج نیویورک در تلاش است تا از هنر خود زندگی کند. او چهره‌ای شناخته‌شده در کلوب‌هاست و سال‌ها بخشی از یک دو نفره کاری بوده، اما اکنون در تلاش است تا به عنوان یک هنرمند مستقل در این عرصه جا بیفتد. آرزوی او عادت دارد که او را کور کند و رفتارهای نسبتا نامنظمش روابطش با "جیم" (جاستین تیمبرلیک) و "ژان" (کری مولیگان) که به کاناپه‌های آنها بیشتر وابسته می‌شود را تحت فشار قرار می‌دهد. به مشکلاتش اضافه کنید که مدیرش "مل" (جری گریسون) چندان مفید نیست و آلبوم هم‌نامش به هیچ وجه در حال فروش نیست. او فکر می‌کند که باید صحنه را تغییر دهد. یک ملاقات تصادفی با "ترنر" (جان گودمن) و راننده کم‌حرفش "جانی" (گرت هدلوند) او را به یک مصاحبه در شیکاگو با "باد" (اف. موری آبراهام) می‌برد. آیا هیچ‌یک از اینها می‌تواند به پیشرفت این بوب دیلن در حال ظهور کمک کند؟ درام به‌طور واقعی به‌صورت نزدیک ارائه شده است، با عکاسی دقیقی که به انتقال طوفان احساسی که این مرد در حال زندگی از آن است کمک می‌کند، در حالی که سعی می‌کند جستجوی تقریباً پرهیزگارانه‌اش برای کمال را با درک رو به رشدش از دنیای واقعی — و نه چندان خوشایند — آشتی دهد. یک آهنگ کوچک عالی با خود، تیمبرلیک و "آدام درایور" (آل) وجود دارد که نشان می‌دهد او زمان‌بندی موسیقی خوبی دارد و حس شوخ طبعی خوبی نیز دارد! به نظر می‌رسد این یک کار عاشقانه است - نه تنها برای برادران کوئن، بلکه برای آیزاک که به‌وضوح در این نقش زحمت می‌کشد. این فیلم کمی پر از دیالوگ است، اما گروه بازیگران اطمینان حاصل می‌کنند که بخش‌های زندگی و سفرهای او در جستجوی چیزی غیرقابل لمس جذاب و دیدنی باقی بماند. اوه، و این درست است - همه دیگران آهنگ‌های دیلن را بهتر از خودش می‌خوانند!