فیلم 3:10 to Yuma 1957

**اتاق ۲۰۷ و ۳:۱۰ به یومه** ون هفلی در نقش دامدار دن اوونز بازی می‌کند که خانواده و معیشت او به دلیل خشکسالی ویرانگر در آستانه فروپاشی قرار دارد. او به پول نیاز دارد و وقتی جایزه‌ای برای همراهی یک قانون‌شکن تازه‌دستگیر شده، بن وید (گلن فورد)، تا قطار ۳:۱۰ به زندان یومه پیشنهاد می‌شود، این یک فرصت مالی برای او به حساب می‌آید. اما با...

**اتاق ۲۰۷ و ۳:۱۰ به یومه** ون هفلی در نقش دامدار دن اوونز بازی می‌کند که خانواده و معیشت او به دلیل خشکسالی ویرانگر در آستانه فروپاشی قرار دارد. او به پول نیاز دارد و وقتی جایزه‌ای برای همراهی یک قانون‌شکن تازه‌دستگیر شده، بن وید (گلن فورد)، تا قطار ۳:۱۰ به زندان یومه پیشنهاد می‌شود، این یک فرصت مالی برای او به حساب می‌آید. اما با نزدیک شدن باند وید برای آزاد کردن او و تیک‌تیک ساعت، اوونز بین حس وظیفه اجتماعی و یک گزینه آسان که وید به او ارائه می‌دهد، در تردید می‌افتد. این فیلم که بر اساس داستانی از المور لئونارد ساخته شده، یک وسترن فشرده و پرتنش است که یادآور "ساعت نهایی" پنج سال پیش است. کارگردانی دلمر دیوِس در "۳:۱۰ به یومه" دو بازیگر undervalued در ژانر وسترن را در تضاد کامل به هم می‌آورد. اوونز هفلی صادق و تقریباً مقدس به نظر می‌رسد؛ اما در نهایت زندگی‌اش را با کسل‌کنندگی و رویکردی خیلی ایمن پر می‌کند. وید فورد، طرف دیگر سکه است، بی‌رحم (صحنه ابتدایی این را نشان می‌دهد)، خوش‌تیپ و بسیار مطمئن به نفس. این ترکیب داستان جالبی را شکل می‌دهد که خوشبختانه در تحقق آن موفق است. وقتی باند وید به رهبری ریچارد جیکل نزدیک می‌شود، وید با اوونز بازی می‌کند و او را به خاطر توانایی‌هایش به عنوان یک شوهر تحت فشار قرار می‌دهد؛ تنش در این صحنه‌ها به شدت قابل لمس است. هیچ چیزی تا پایان تیتراژ مطمئن نیست و این موضوع چیزی است که در ژانر وسترن هرگز نباید نادیده گرفته شود. مقایسه با "ساعت نهایی" عادلانه است زیرا "۳:۱۰ به یومه" نیز به سناریوی مرد تنها می‌پردازد. مردی که به تنهایی با دشمنان و وجدان خود روبروست؛ پول یا pride قطعاً. کارگردانی دیوِس خشن و به‌طور مناسب در محیط‌های تنگ است، با نماهای نزدیک که یا بار عاطفی دارند (به صحنه‌های فلیسیا فار با فورد در سالون دقت کنید) یا در اتاق ۲۰۷ هتل به‌طرز محکم و فشرده‌ای نمایش داده می‌شوند؛ جایی که هفلی و فورد واقعاً درخشان هستند. کارهای بیرونی او که با عکاسی چارلز لوتون جونیور همراه است، نیز درخشان است، به‌ویژه زمین‌های بی‌آبی که desperate برای آب هستند. همچنین، آهنگ تم فوق‌العاده‌ای از جورج دانیگ در فیلم وجود دارد که توسط فرانکی لاین خوانده می‌شود. بازیگری عالی، کارگردانی فوق‌العاده و داستانی جذاب؛ ضروری برای طرفداران وسترن‌های مبتنی بر شخصیت. ۸.۵/۱۰ پانوشت: این فیلم در سال ۲۰۰۷ با دو تن از بهترین بازیگران دوران مدرن، راسل کرو و کریستین بیل، در نقش‌های بن و دن دوباره ساخته شد. امیدواریم و دوست داریم فکر کنیم که آن‌ها این فیلم را صرفاً به خاطر این که ایده‌ای فوق‌العاده برای کار کردن داشت، دوباره ساختند. زیرا فیلم دیوِس نیازی به بهبود نداشت و هنوز هم فیلمی بزرگ است که نشان می‌دهد این ژانر اغلب مورد تحقیر واقع‌شده گاهی چقدر می‌تواند عالی باشد. **یک وسترن برتر از دهه ۵۰ با گلن فورد که به خاطر عکاسی سیاه و سفید محدود شده است** "۳:۱۰ به یومه" که در سال ۱۹۵۷ منتشر شد و توسط دلمر دیوِس کارگردانی شده، داستان یک دامدار آریزونایی به نام دن اوونز (ون هفلی) را روایت می‌کند که چاره‌ای جز استخدام به عنوان همراه یک قانون‌شکن خطرناک و جذاب، بن وید (گلن فورد) ندارد. وید از دستکاری روان‌شناختی برای فاسد کردن این مرد خانواده‌دار راستین و فرار استفاده می‌کند. این یک وسترن روان‌شناختی باکیفیت از دهه ۵۰ است که تنها به خاطر عکاسی سیاه و سفیدش محدود شده است. مناظر آریزونا فوق‌العاده هستند، اما به دلیل این ارائه مسطح سیاه و سفید، همه‌چیز بی‌فایده به نظر می‌رسد. با این حال، داستان و شخصیت‌ها عالی هستند. بازی‌های ذهنی وید با اوونز باعث می‌شود داستان جذاب بماند. فلیسیا فار، بازیگر داغ از "جوبال" (۱۹۵۶) نیز به عنوان بارمن در اینجا حضور دارد که به پسران بد علاقه دارد. من از نقش او شکایتی ندارم، اما کمی غیرمحتمل است که چنین زن داغی در غرب قدیم برای مدت زیادی تنها بماند، جایی که مردان بیست برابر زنان بودند. بسیاری از آهنگ‌های تم وسترن قدیمی به طرز ناامیدکننده‌ای مضحک هستند، اما آهنگی که در اینجا توسط فرانکی لاین خوانده می‌شود بسیار خوب است. من دوست دارم وقتی کلمات غیرهم‌قافیه در یک آهنگ به هم قافیه می‌شوند: "یک افسانه و یک رما هست، وقتی که به ۳:۱۰ به یومه می‌روی." بازسازی ۲۰۰۷ با کریستین بیل و راسل کرو در نقش‌های اوونز و وید، الگوی این فیلم را گرفته و وسترنی برتر با عمل بیشتر و موضوعات عمیق‌تر ساخته است، به‌علاوه اینکه به رنگ نیز هست. **این فیلم ۱ ساعت و ۳۲ دقیقه به طول می‌انجامد و در آریزونا (توسکان قدیمی، شهر محتوایی، سدونا و غیره) و در مزرعه استودیویی در بوربانک، کالیفرنیا فیلم‌برداری شده است. نویسندگان: هالستد ولز (فیلم‌نامه) و المور لئونارد (داستان).** **نمره: B** تماشای جالبی است، به خصوص بعد از بازسازی (که برخی از نقص‌های داستان را بهبود بخشید). نیمه اول یک "وسترن معمولی" است که به راحتی می‌توان دید که وین یا استوارت در آن بازی می‌کنند. اما نیمه دوم (زمانی که به محتوای می‌رسند) این فیلم به یک درام روان‌شناختی تبدیل می‌شود. به‌ویژه تعجب‌آور است که آزارهای وید واقعاً به نظر می‌رسد قهرمان، اوونز را می‌شکند. در این فیلم، اوونز ناگهان به نظر می‌رسد که خود را "راست" می‌کند و با یک پایان خوش به قطار می‌رسد زیرا وید به دلایلی نامشخص تصمیم می‌گیرد به او کمک کند. بازیگری دو بازیگر اصلی بسیار عالی است (به‌ویژه فورد)، اما سایر شخصیت‌ها کنار گذاشته شده و توسعه نیافته‌اند. موسیقی و عکاسی فوق‌العاده است. به‌طور کلی، یک وسترن بالاتر از متوسط است که شایسته عنوان کلاسیک خود است، اما به آن شاهکار که امیدوار بودم نیست.