فیلم Rocky V 1990

از قسمت II به III، تمرکز از خانواده و دوستان راکی به سمت خود بوکس تغییر کرد، اما هنوز هم الهام‌بخش و سرگرم‌کننده بود. در این قسمت نمی‌دانم چه کار کردند. به نظر می‌رسد تمرکز را دوباره به شخصیت‌ها برگرداندند، اما به طرز عجیبی آن را خراب کردند. نتیجه واقعاً horrible بود. مسئله نبود مبارزه راکی یا این که تامی گان دوست خائن و بدذات او بود...

از قسمت II به III، تمرکز از خانواده و دوستان راکی به سمت خود بوکس تغییر کرد، اما هنوز هم الهام‌بخش و سرگرم‌کننده بود. در این قسمت نمی‌دانم چه کار کردند. به نظر می‌رسد تمرکز را دوباره به شخصیت‌ها برگرداندند، اما به طرز عجیبی آن را خراب کردند. نتیجه واقعاً horrible بود. مسئله نبود مبارزه راکی یا این که تامی گان دوست خائن و بدذات او بود که از او سوءاستفاده کرد و بعد رفت نبود... مشکل در نحوه‌ی مدیریت این موارد بود. این می‌توانست آغاز یک داستان خوب از راکی به عنوان یک مربی باشد، اما در نهایت به شدت خراب شد. دینامیک خانوادگی دراماتیک به هم ریخت و داستان به یک آشفتگی تبدیل شد که به نظر می‌رسید می‌تواند خوب باشد، اما همیشه از مسیر اصلی خارج می‌شد. این داستان باید شخصی‌تر می‌شد، اما از لحظه‌ای که تامی گان بر روی صفحه ظاهر شد، دیگر شخصی نبود و به یک آشفتگی تبدیل شد که نمی‌دانست به کدام سمت برود. با این حال... همان مفهوم پایه‌ای در «کریید» استفاده شد و این بار (با وجود اشکالات قابل بخشش در فیلمنامه) به درستی اجرا شد. بخشی به این دلیل که مایکل بی. جوردن بازیگری به مراتب بهتر از موریسون است، و بیشتر به این دلیل که آنچه را که وعده داده بود، حفظ کرد و داستان از ابتدا تا انتها هم‌راستا بود. در قلب «راکی V»، یک داستان بسیار صمیمی درباره زندگی در گذشته و نابینایی به حال وجود دارد، اما متأسفانه این موضوع با فیلمنامه‌ای نسبتاً پیچیده به هم ریخته شده است. تصمیم به حذف ثروت راکی با یک ترفند داستانی ارزان واقعاً غیرضروری بود. راکی قبلاً به پایین‌ترین نقطه زندگی‌اش رسیده بود و از بین بردن تمام دستاوردهای او باعث می‌شود داستانش به عقب برگردد. تمام داستان می‌توانست به همان اندازه مؤثر باشد اگر او همچنان در اوج بود. فکر می‌کنم تصمیم به تمرکز بر سن راکی و از دست دادن ناگهانی اهمیتش واقعاً برای من جالب بود. راکی دیگر در وضعیت مبارزه نیست و چیزی که او را راکی می‌کرد، همین پس‌زمینه مبارزه‌اش بود. او به تدریج کنترل خود را از دست می‌دهد، نه تنها به عنوان یک حرفه‌ای بلکه به عنوان یک مرد. این باعث می‌شود که او همه چیز را در زندگی‌اش از دست بدهد و تمرکزش روی بازگشت به دنیای مبارزه باشد. این موجب بروز برخی تعارض‌های احساسی واقعی با پسرش می‌شود که تأثیرگذار است. این فیلم در مسیر کسب 3.5 ستاره از من بود تا بیست دقیقه پایانی فیلم. داستانی نسبتاً واقعی، بسیار شبیه به نسخه اصلی، به یک فیلم اکشن ارزان با دعوای میخانه تبدیل شد. این احساس به شدت نامناسب بود و فکر می‌کنم یک پایان رضایت‌بخش‌تر می‌توانست راکی را بدون این درگیری فیزیکی ترک کند. کارگردانی جان آویلدسن بازگشته و این فیلم به شدت به نسخه اصلی شباهت دارد. بازیگری به طور کلی خوب است، با بازی‌های برجسته از سیلوستر استالونه، تالی شایر و به طرز شگفت‌آوری سیج استالونه که به خوبی در کنار پدر واقعی‌اش بازی کرده است. تامی موریسون خوب بود، اما ریچارد گانت واقعاً بد بود. او حضوری بسیار غیرطبیعی و نامناسب در فیلم داشت. هر بار که او روی صفحه بود، از او متنفر بودم. به طور کلی، من این قسمت را بیشتر از اکثر قسمت‌ها به دلیل لحن جدی‌تر و نگاهی جالب به راکی بالبوای پسا-مبارزه دوست داشتم، اما قطعاً می‌توانست با یک فیلمنامه منسجم‌تر بسیار بهتر باشد. امتیاز: 60% نظر نهایی: قابل قبول