فیلم The Runaways 2010

در دهه 70، گروه «ران‌اوی» یکی از اولین گروه‌های راک تمام‌دختری بود که توسط جوان 16 ساله‌ای به نام جوآن جت تأسیس شد. جوآن بعداً با گروه «بلک‌هارتس» به شهرت جهانی رسید. شاید من در این موضوع به‌طور خاص کمی جانب‌دار باشم، زیرا طرفدار بزرگ راک (پانک) دهه 70 و به‌ویژه هنرمندان زن راک هستم، اما همچنین یک منتقد فیلم بسیار دقیق هستم. بنابراین، فیلم...

در دهه 70، گروه «ران‌اوی» یکی از اولین گروه‌های راک تمام‌دختری بود که توسط جوان 16 ساله‌ای به نام جوآن جت تأسیس شد. جوآن بعداً با گروه «بلک‌هارتس» به شهرت جهانی رسید. شاید من در این موضوع به‌طور خاص کمی جانب‌دار باشم، زیرا طرفدار بزرگ راک (پانک) دهه 70 و به‌ویژه هنرمندان زن راک هستم، اما همچنین یک منتقد فیلم بسیار دقیق هستم. بنابراین، فیلم «ران‌اوی» مرا در وضعیت بلاتکلیفی قرار می‌دهد. من به اندازه‌ای که به فیلم‌های بیوگرافی موزیکال علاقه دارم، به خود موسیقی نیز علاقه‌مندم و از آنجایی که «ران‌اوی» دقیقاً در ژانر مورد علاقه‌ام قرار دارد، فکر می‌کردم این فیلم هیچ چیزی جز یک اثر موفق برای من نخواهد بود. اما به‌سرعت از روند داستان ناامید شدم. وقتی که داستانی واقعی را روایت می‌کنید، به نظر من مهم است که به تماشاگر بگویید با چه کسانی سر و کار داریم، چه اتفاقی در حال رخ دادن است و شاید مهم‌تر از همه، چرا. این‌ها افراد واقعی هستند و می‌خواهم بدانم چرا آن‌ها هستند که هستند و چه چیزی آن‌ها را به مسیری که انتخاب کرده‌اند، سوق داده است. فیلم با صحنه‌های متناوبی از جوآن جت و هم‌گروهی‌اش، چری کوری، شروع می‌شود. کارهایی انجام می‌دهند که، خوب... خیلی جالب نیست. این اطلاعات زیادی درباره این دختران به ما نمی‌دهد جز اینکه آن‌ها راک پانک و دیوید بویی را دوست دارند. راستش، با این که فقط دیشب فیلم را دیدم، تنها چیزی که می‌توانم درباره 15 دقیقه اول به یاد بیاورم همین است. و این روند ادامه دارد. آن‌ها یک گروه تشکیل می‌دهند، تحت سرپرستی تهیه‌کننده/مدیر عجیب و غریب کیم فولی قرار می‌گیرند، مشهور می‌شوند و در نهایت جدا می‌شوند. به روش کارگردان فلوریا سیگیسموندی، فکر می‌کنید که واقعاً اینقدر آسان بوده است. و این دقیقاً مشکل اصلی است: کارگردانی ضعیف. احتمالاً حتی ویرایش و فیلمنامه بدتر. ما تقریباً هیچ اطلاعاتی درباره زندگی این دختران جوان نداریم و به طرز عجیبی، هیچ چیزی در مورد زندگی شخصی جوآن جت گفته نمی‌شود. عجیب‌تر این است که خود جوآن جت به عنوان تهیه‌کننده اجرایی این فیلم حضور داشته است، که این موضوع مرا به شدت گیج می‌کند، زیرا نقش او به طرز بدی نوشته شده است. شخصیت او به عنوان یک تماشاچی در داستان خودش به نظر می‌رسد. حداقل اطلاعاتی درباره چری کوری ارائه شده است. می‌دانیم که او از یک خانواده ناپایدار می‌آید و خواهرش (که در واقع دوقلوی اوست – چیزی که من باید از ویکی‌پدیا یاد بگیرم زیرا هرگز در فیلم گفته نمی‌شود...) تنها کسی است که او به او نزدیک است. با این حال، به طرز عجیبی، هرگز گفته نمی‌شود که این دختر در 14 سالگی مورد تجاوز قرار گرفته است – حادثه‌ای که به شدت بر روی شخصیتی که او بعدها خواهد شد، تأثیر گذاشته است. بسیار عجیب است که این موضوع از یک بیوگرافی حذف شده است. من فهمیدم که باقی اعضای گروه اجازه استفاده از داستان زندگی خودشان را در فیلم ندادند و این موضوع کاملاً مشهود است. از یک سو، این واقعاً تأسف‌آور است زیرا داستان گروه به طرز وحشتناکی کم‌نور است. از سوی دیگر، نمی‌توانم آن‌ها را سرزنش کنم، زیرا این فیلم هیچ احترامی به آن‌ها نمی‌گذارد. داستان «ران‌اوی» به گونه‌ای روایت می‌شود که به نظر می‌رسد همه چیز در یک شب اتفاق افتاده است: تشکیل، شهرت و جدایی؛ در چیزی که به نظر می‌رسد بیشتر از یک سال کوتاه نباشد. در حالی که آن‌ها چهار آلبوم منتشر کردند که سه تای آن‌ها با چری بود. واقعاً فیلمنامه وحشتناکی. اما بازیگران اصلاً مقصر نیستند. کریستن استوارت به طرز عالی جوآن جت را به تصویر می‌کشد، او ظاهر، صدا (تمامی قسمت‌هایش را خودش می‌خواند) و اعتماد به نفس لازم را دارد. داكوتا فانینگ نیز به خوبی نقش چری را ایفا می‌کند. اگرچه ممکن است او زیاد شبیه یا صدایش به چری واقعی نباشد، اما بازی‌اش بیش از این کمبود را جبران می‌کند. اما دوباره، هرکسی که داكوتا را قبلاً دیده باشد، چه به عنوان بازیگر کودک یا نوجوان، می‌داند که او بازیگر بسیار قانع‌کننده‌ای است. باقی اعضای گروه، مانند شخصیت‌هایشان، تقریباً به‌طور کامل نادیده گرفته شده‌اند... نقش کیم فولی را مایکل شانون بازی می‌کند و او این نقش را با یک رویکرد «دوست‌داشتنی یا نفرت‌انگیز» ایفا می‌کند. شخصاً فکر می‌کنم او واقعاً توجه‌ها را به خود جلب کرد (که لزوماً چیز خوبی نیست، زیرا این فیلم قطعاً درباره او نیست – هرچند این موضوع به کارگردانی برمی‌گردد، نه به بازیگر)، به طرز کاملاً اغراق‌آمیز، بی‌ادب و به طرز وحشتناکی نامناسب عمل می‌کند. هرچند می‌توانم درک کنم که چرا برخی افراد واقعاً از شخصیت او متنفر بودند. ساده است: هیچ چیز دوست‌داشتنی در مورد او وجود ندارد. او یک احمق است و به شدت هم احمق است. اما به عنوان یک نقش بازیگری، واضح است که مایکل شانون از بازی این شخصیت لذت برده و فکر می‌کنم این موضوع باعث می‌شود نقش او بسیار جذاب باشد. بازیگران واقعاً در «ران‌اوی» خیلی از مشکلات را جبران می‌کنند. همه نقش‌ها به خوبی ایفا شده و بسیار لذت‌بخش هستند. اما وقتی جنبه‌های فنی یک فیلم این‌قدر ضعیف باشد، حتی بهترین بازیگران دنیا هم نمی‌توانند آن را به موفقیت برسانند. هیچ داستانی، هیچ توسعه شخصیتی، ویرایش ضعیف و بدترین از همه، موسیقی ناکافی! احتمالاً احمقانه‌ترین چیز در مورد کل فیلم این است که فکر می‌کنید در فیلمی درباره «ران‌اوی»، باید بیش از دو یا سه آهنگ اورجینال از آن‌ها وجود داشته باشد! با این حال، ما مجبوریم بارها و بارها «چری بمب» را گوش دهیم و تنها تکه‌هایی از آهنگ‌های دیگرشان را می‌شنویم. واقعاً ناامیدکننده است. «ران‌اوی» ممکن است بزرگ‌ترین گروه تاریخ نبوده باشد، اما به‌طور قطع یک گروه جالب از دختران راک بود و آن‌ها شایسته فیلم بهتری از این بودند. می‌توانم بگویم که یک بار دیدن آن برای علاقه‌مندان به این نوع موسیقی سرگرم‌کننده است، اما همین. واقعاً تأسف‌آور است.