فیلم Grindhouse 2007

**زامبی‌ها، رقصندگان، مردمان روستایی و ماشین‌های بدلکاری مرگبار** "گرایندهاوس" (2007) شامل دو فیلم جداگانه است: "سیاره ترس" به کارگردانی رابرت رودریگز و "مرگ اثبات" به کارگردانی کوئنتین تارانتینو. این دو فیلم به‌طور مشترک "گرایندهاوس" نامیده می‌شوند زیرا تلاشی عمدی برای بازسازی تجربه یک نمایش دوگانه در سینماهای فیلم‌های B در دهه 60 و 70 میلادی است که نسخه‌ها به عمد با خط‌وخش و نقص‌هایی آسیب‌دیده‌اند و...

**زامبی‌ها، رقصندگان، مردمان روستایی و ماشین‌های بدلکاری مرگبار** "گرایندهاوس" (2007) شامل دو فیلم جداگانه است: "سیاره ترس" به کارگردانی رابرت رودریگز و "مرگ اثبات" به کارگردانی کوئنتین تارانتینو. این دو فیلم به‌طور مشترک "گرایندهاوس" نامیده می‌شوند زیرا تلاشی عمدی برای بازسازی تجربه یک نمایش دوگانه در سینماهای فیلم‌های B در دهه 60 و 70 میلادی است که نسخه‌ها به عمد با خط‌وخش و نقص‌هایی آسیب‌دیده‌اند و در یک مورد، یک حلقه کامل به‌طور فرضی مفقود شده است. تریلرهای مربوط به فیلم‌های جعلی، مانند "ماچته"، نیز بخشی از این مجموعه هستند. "سیاره ترس" درباره یک شیوع بیوشیمیایی در تگزاس مرکزی است که (تعجب نکنید) مردم را به زامبی تبدیل می‌کند و گروهی غیرمعمول به رهبری فردی رودریگز و مایکل بیهن، که دومی یک کلانتر است، برای مقابله با آن‌ها تشکیل می‌شود. بازیگران جذاب مانند رز مک‌گوان و مارلی شلتون نیز در این فیلم حضور دارند که اولی به جای پای قطع شده‌اش، یک تفنگ ماشینی به بدنش کاشته است. (اینکه او چگونه ماشه را برای کشتن زامبی‌ها می‌کشد، سوالی است که پاسخ آن مشخص نیست). این فیلم به‌عنوان ترکیبی از "بشکن، دختر! بکش! بکش!" (1965)، "شب مردگان زنده" (1968) و "طلوع مردگان" (1978) به نظر می‌رسد، اما با لحن مدرن "اسلیتر" (2006) که شامل شوخی‌های سیاه به‌طرز عمدی بی‌ادبانه است. مک‌گوان در طوال فیلم نقطه قوتی است، به‌ویژه در سکانس ابتدایی‌اش، در حالی که فردی رودریگز به‌طور شگفت‌انگیزی قوی ظاهر می‌شود. داستان عاشقانه آن‌ها نیز به نوعی دل‌انگیز است. نکته جالب دیگر، بازیگران باکیفیت فیلم هستند، از جمله بروس ویلیس، جاش برولین، ناوین اندروز و فرگی. با این حال، "سیاره ترس" نتوانسته است از سطح فیلم‌های کم‌بودجه و بی‌محتوا مانند "ترس پرنده آنفولانزا" (2008) و "ویورن" (2009) فراتر رود، اگرچه هزینه‌اش به‌طور واقعی دوازده برابر بیشتر بوده است. نمره: C "مرگ اثبات" درباره یک بدلکار تلخ‌کام (کورت راسل) و وسواس روانی‌اش برای کشتن زنان جوان با شخصیت مشکوک با ماشین بدلکاری مرگبارش (اما فقط از سمت راننده) است. نیمه اول فیلم بسیار خوب است و تنها با گپ‌های بی‌معنی دختران مختل شده است. این نوع گفت‌وگوهای خسته‌کننده در نیمه دوم به اوج خود می‌رسد، به‌خصوص با حضور زوی بل، تریسی تامس و روزاریو داوسون، اما به‌دلیل یک تعقیب و گریز ماشین هیجان‌انگیز در دشت که supposedly تنسی است، جبران می‌شود. شخصیت راسل به طرز عجیبی جذاب است و فیلم هر زمانی که او در صحنه است، زنده می‌شود. در مجموع هشت بازیگر زن در نقش‌های عمدتاً بی‌کلاس بازی می‌کنند (اما نه همه آن‌ها) و بسته به سلیقه شما، چهار نفر از آن‌ها به شدت جذاب هستند: ماری الیزابت وینستد، رز مک‌گوان، ونسا فرلتی و سیدنی تامیا پویتیر (بله، دختر سیدنی). نمره: C+/B- دو فیلم و تریلرهای اضافی در مجموع 3 ساعت و 11 دقیقه طول می‌کشند. مگر اینکه زمان زیادی برای صرف داشته باشید، پیشنهاد می‌کنم فیلم‌ها را به‌طور جداگانه تماشا کنید. نمره کلی: C+ گرایندهاوس تجربه مدرن فیلم‌های B را از طریق یک ادای احترام خونین و بیان‌گرایانه به تصویر می‌کشد. دو فیلم اصلی. چهار تریلر خیالی (پنج تا اگر شانس بیاورید...). و یک ارائه مفهومی اصیل از ژانر استثمارگری دهه 70، با حلقه‌های مفقود و همه چیز. تحسین رودریگز و تارانتینو از سینما به وضوح قابل لمس است. این اثر هم یک آزمایش معتبر در احیای ژانر و هم یک فتیش برای دختران، خون و پاهای ماشینی با تفنگ است. در اصل، این یک اثر تفریحی بازنگری‌شده است. اما آیا ارائه دوگانه همراه با تریلرها به‌عنوان یک فیلم مستقل کار می‌کند؟ بله. تقریباً. دو تریلر از چهار تریلر خیالی موفق بودند. "دونت" از رایت به‌خوبی جوهره تولیدات فیلم هامر را بازتولید کرد و مقداری کافی از کمدی بریتانیایی را برای نشان دادن داستان ترسناک به تصویر می‌کشد. همچنین به وضوح نام مبهم آن خنده‌دار است. تریلر "شکرگزاری" از راث (بله، این تعجب‌آور است...) نیز یکی دیگر از تریلرهای خنده‌دار با موضوع تعطیلات است. این تریلر به تقلید از ویژگی‌های موجود، مانند "هالووین"، به ارائه‌ای از برهنگی و قطع سرها می‌پردازد. مضحک، اما به طرز سادیستی سرگرم‌کننده. این دو تریلر به‌خصوص با زیبایی‌شناسی کلی گرایندهاوس، به‌ویژه با "سیاره ترس"، سازگار بودند. "ماچته" رودریگز، که بعداً به یک فیلم تبدیل شد، گرمای بی‌نظیر زیرژانر مکزیکی را به تصویر کشید. خوب است. گاهی اوقات در خود گم می‌شود وقتی که تریجو به‌طور تصادفی چاقوها را در همه جا پرتاب می‌کند. تلاش‌های زامبی در "زنان گرگ‌نما از اس‌اس" (می‌دانم...) برای من کار نکرد. این مفهوم به نظر می‌رسید او بیش از حد تلاش می‌کند تا با ترکیب مجموعه‌های مختلف، افراطی و رادیکال باشد. عمدی یا نه، این موضوع با تریلرهای دیگر تضاد داشت. اما من بیشتر از کیج به عنوان فو منچو می‌خواهم! با وجود تفاوت در کیفیت، این تریلرها به ارائه کلی تأثیرگذار کمک می‌کنند و به‌طور دقیق قبل از هر فیلم اصلی گنجانده شده‌اند. در مورد ویژگی‌ها، آیا "سیاره ترس" و "مرگ اثبات" به‌عنوان یک پروژه دوگانه کار می‌کنند؟ نه. اولی دیدگاهی ابسوردیستی از ژانر زامبی را ارائه می‌دهد، در حالی که دومی فقط شبیه یک فیلم عادی تارانتینو است بدون استثمار اضافی. این دو، به‌طور مشترک، دارای سرعت‌ها، سبک‌ها و لحن‌های متفاوتی هستند که سطوح مختلفی از تضاد را به نمایش می‌گذارند و جریان کلی فیلم را تضعیف می‌کنند. در این پروژه شور و اشتیاق زیادی وجود دارد که در نهایت منجر به یک تجربه سینمایی لذت‌بخش می‌شود. با این حال، مانعی وجود دارد که مانع از ارتباط کامل من با این مفهوم می‌شود. مجموعه‌ای از آثار تقلیدی، با سطوح کیفی متفاوت، به جای یک ارائه واقعی. من فقط برای "مرگ اثبات" دوباره این فیلم را تماشا می‌کنم...