فیلم Mortdecai 2015

فیلمی که به مراتب از آنچه منتقدان گفته‌اند بهتر است. متأسفانه، این فیلم به شدت اغراق‌آمیز است و دارای یک سناریوی گیج‌کننده و شخصیت‌ها و موقعیت‌های جنسی‌زده زیادی است. دیوید کوئپ باید خیلی به این پروژه اعتماد به نفس داشته باشد. او برای ساخت این فیلم، به سراغ شخصیتی کمتر شناخته‌شده از مجموعه رمان‌های کیریل بونفیلیولی رفته است، نویسنده‌ای که تنها انگلیسی‌زبان‌ها و کسانی که به...

فیلمی که به مراتب از آنچه منتقدان گفته‌اند بهتر است. متأسفانه، این فیلم به شدت اغراق‌آمیز است و دارای یک سناریوی گیج‌کننده و شخصیت‌ها و موقعیت‌های جنسی‌زده زیادی است. دیوید کوئپ باید خیلی به این پروژه اعتماد به نفس داشته باشد. او برای ساخت این فیلم، به سراغ شخصیتی کمتر شناخته‌شده از مجموعه رمان‌های کیریل بونفیلیولی رفته است، نویسنده‌ای که تنها انگلیسی‌زبان‌ها و کسانی که به این زبان به‌عنوان زبان مادری صحبت می‌کنند، او را می‌شناسند. من هرگز کتاب‌های این نویسنده را در پرتغال پیدا نکرده‌ام. این فیلم از نظر مالی و انتقادی یک شکست بزرگ بود و ترسیدم که چه چیزی پیدا کنم، اما حقیقت این است که این فیلم برایم کمی رضایت‌بخش بود. فیلم با معرفی شخصیت‌های مرکزی داستان، در آواز قهرمان اصلی، آغاز می‌شود: چارلی مورتدکای، یک معامله‌گر هنری، یک اشراف‌زاده خوش‌گذران، همسر زیبایش و دستیار وفادار و سخت‌کوشش، جوک. از اینجا، ما قهرمان را در ماجرایی برای پیدا کردن یک نقاشی گمشده که احتمالاً اثر فرانسیسکو گویا است، دنبال می‌کنیم. این نقاشی گذشته‌ای مرتبط با نازی‌ها دارد و به عنوان گمشده تصور می‌شود. این کمدی تلاش زیادی می‌کند تا هرچه بیشتر خنده‌دار باشد و تمام تلاشش را بر روی نوعی کمدی اغراق‌آمیز می‌گذارد، به‌گونه‌ای که هر شخصیت به کاریکاتور تبدیل می‌شود و همه چیز به حدی از ابسردیت می‌رسد. به عنوان مثال، مورتدکای تنها یک "معامله‌گر هنری" نیست، بلکه یک اشراف‌زاده ورشکسته با تیک‌های بزرگی و یک فتیس برای سبیلش است (خوب، من هم سبیلی به همان سبک داشتم، اما هرگز اجازه ندادم که سبیل من را کنترل کند). همچنین، جوک به یک گنگستر و ورزشکار جنسی تبدیل می‌شود. اغراق نتیجه می‌دهد: نمی‌توان به ابسردیت‌ها نخندید. واضح‌ترین مثال، طرز توهین مورتدکای به ایالات متحده است که آن را همچنان به‌عنوان یک مستعمره انگلیسی غیرمتمدن مورد خطاب قرار می‌دهد. مشکل با اغراق این است که اگر بیش از حد استفاده شود، کارایی ندارد: نیمه دوم فیلم به مراتب ضعیف‌تر است زیرا ما دیگر می‌دانیم چه انتظاری از شخصیت‌ها باید داشته باشیم. حتی حاضر هستم این را ببخشید؛ اما سخت‌تر از آن، این است که سناریو در پیچیدگی‌های خودش گم می‌شود. آیا تنها من هستم که احساس می‌کنم داستان به قدری گیج‌کننده است که حتی شخصیت‌ها هم نمی‌دانند چه باید بکنند؟ همچنین نمی‌توانم تعداد زیاد جوک‌های جنسی را ببخشم. این فیلم در ایالات متحده درجه سنی بسیار محدودی داشت، اما اکثریت کشورهای دیگر، از جمله پرتغال، اشتباه بزرگی کردند و درجه سنی پایین‌تری به آن دادند که آن را برای نوجوانان قابل دسترس کرد. این تقصیر تولیدکنندگان نیست، بلکه تقصیر مقامات هر کشور است، اما می‌خواهم بدانم آیا نوجوانان ما که زندگی جنسی خود را زودتر و با آگاهی کمتری آغاز می‌کنند، به محتوای بیشتری که ترویج‌کنندهٔ سکس است، نیاز دارند. ما دیگر در حوزهٔ لذت‌گرایی نیستیم، این انحراف است. با وجود اینکه جانی دپ کارنامه‌ای پربار و موفق دارد، به نظر نمی‌رسد در بهترین فرم خود باشد. او این فیلم را پس از دو شکست دیگر ساخته است و به نظر می‌رسد در یک دورهٔ حرفه‌ای نامطلوب به سر می‌برد که با یک ازدواج جنجالی (و طلاقی پرتنش و رسانه‌ای چند سال بعد) مرتبط است. نمی‌دانم تا چه حد زندگی شخصی‌اش بر کارش تأثیر گذاشته است، اما می‌توانم بگویم که دپ سایه‌ای از خود است. شوخی‌ها، طنز و حرکات کمدی که او به خوبی در آن‌ها مهارت دارد، به‌قدری ناچیز و تحمیلی به نظر می‌رسند که خنده‌دار نیستند. پل بتانی، دوست شخصی دپ و بازیگر دیگری با اعتبار، در نقش جوک بسیار مؤثرتر است. این اولین بار نیست که او شخصیتی سخت را بازی می‌کند و به نظر می‌رسد در این نوع مواد استعداد دارد. دیدن گوئینت پالترو در اینجا دلپذیر است: با وجود شیمی سرد و تحمیلی با دپ، فکر می‌کنم شخصیت‌ها آن را می‌طلبیدند و پالترو توانسته است به شخصیت خود ظرافت و جذابیت بیشتری ببخشد. ایوان مک‌گرگور نیز حمایت خوبی به نمایش می‌گذارد، اما کار چندانی برای انجام دادن ندارد. از نظر فنی، فیلم دارای کیفیت‌های بسیاری است و واضح است که بودجه‌ای متناسب با بازیگرانش داشته است. فیلم‌برداری بسیار خوب است، با رنگ‌ها، نورپردازی و وضوح عالی، و به طرز ماهرانه‌ای از افکت‌ها و CGI استفاده می‌کند. شخصاً از تأثیری که با هواپیماها و نام شهرها ایجاد شده خوشم آمد، که هر بار که شخصیت‌ها باید سفر کنند، استفاده می‌شود. لوکیشن‌های فیلم به‌خوبی انتخاب شده‌اند و دکورها و لباس‌ها (به‌ویژه لباس‌های دپ و پالترو) به‌خوبی طراحی شده‌اند... هرچند باید در نظر بگیرم که لباس‌های مورتدکای، با استفادهٔ بیش از حد از ابریشم‌ها، مخمل‌ها و رنگ‌های تند، بویی از "نوکیسۀ جدید" را به همراه دارند که یک اشراف‌زاده واقعی هرگز نمی‌تواند آن را تحمل کند. موسیقی متن نیز به‌خوبی کارش را انجام می‌دهد.