فیلم Doctor Sleep 2019

ایده‌ای نادرست وجود دارد که فیلم‌های ترسناک، فیلم‌هایی هستند که در آن‌ها شیاطین، هیولاها یا ارواح به طور مکرر در صحنه‌های ترس ناگهانی ظاهر می‌شوند و صدای بلندی آن‌ها را همراهی می‌کند. البته، ما از آنچه که می‌ترسیم، می‌ترسیم و این موضوع مورد بحث نیست. با این حال، یک شکایت رایج درباره این نوع فیلم‌های ترسناک این است که آن‌ها "به اندازه کافی ترسناک نیستند"....

ایده‌ای نادرست وجود دارد که فیلم‌های ترسناک، فیلم‌هایی هستند که در آن‌ها شیاطین، هیولاها یا ارواح به طور مکرر در صحنه‌های ترس ناگهانی ظاهر می‌شوند و صدای بلندی آن‌ها را همراهی می‌کند. البته، ما از آنچه که می‌ترسیم، می‌ترسیم و این موضوع مورد بحث نیست. با این حال، یک شکایت رایج درباره این نوع فیلم‌های ترسناک این است که آن‌ها "به اندازه کافی ترسناک نیستند". من با این نظر به شدت مخالفم. این فیلم‌ها هستند که واقعاً به ما ضربه می‌زنند و مدتی با ما می‌مانند. اگر ما فیلمی با ترس‌های ناگهانی مکرر ببینیم، به محض اینکه از سینما خارج شویم، آن را فراموش خواهیم کرد. فیلم‌هایی با داستان‌های وحشتناک که بر روی تم‌های قابل ارتباط بنا شده‌اند، همان‌هایی هستند که ما را ناخوشایند و ناراحت می‌کنند. من این "پیش‌گفتار" را نوشتم تا بگویم که نباید با انتظاراتی از یک فیلم "ترسناک" وارد شوید، حداقل نه به شیوه‌ای رایج. همان‌طور که احتمالاً تا به حال می‌دانید (اگر نمی‌دانید، به نقد من درباره "درخشش" نگاهی بیندازید)، من یک طرفدار بزرگ اقتباس استنلی کوبریک از رمان استیون کینگ به همین نام هستم. این فیلم یک کلاسیک ترسناک است که نسل‌های آینده را تحت تأثیر قرار داده، به ویژه در زمینه تکنیک‌ها و تجهیزات فیلم‌سازی. با این حال، مایک فلاناگان یکی از سخت‌ترین کارها را در سال ۲۰۱۹ بر عهده داشت. او نه تنها باید دنباله‌ای ارائه می‌داد که شایسته ارتباط با یک کلاسیک محبوب باشد، بلکه باید با تمام تفاوت‌ها بین منبع اصلی و تغییرات کوبریک نیز کنار می‌آمد. من برای "درخشش" هشدار اسپویلر می‌گذارم چون این فیلم ۴۰ سال پیش منتشر شده و من قبلاً درباره آن نقد نوشته‌ام. اما نگران نباشید، این نقد درباره "دکتر خواب" بدون اسپویلر است. اگر نمی‌دانید، تفاوت اصلی بین کتاب کینگ و اقتباس سینمایی کوبریک در پایان داستان است. در کتاب، جک تورنس فراموش می‌کند که فشار دیگ بخار هتل را کاهش دهد و این امر باعث انفجار و نابودی هتل و مرگ جک می‌شود. در فیلم کوبریک، جک در حالی که در حال تعقیب پسرش است، در هزارتوی بیرون هتل یخ می‌زند، در حالی که هتل هنوز سرپا است. فلاناگان به طرز غیرممکنی می‌تواند داستانی را که کوبریک به جا گذاشته به طرز کامل ادامه دهد و در عین حال به "تقاضاهای" کینگ احترام بگذارد. فقط به یک ذهن "پاک" نروید و فکر کنید که فلاناگان حق ندارد "درخشش" را کاوش و گسترش دهد. این یک دنباله است، بنابراین انتظار داشته باشید چیزهایی به داستان اضافه شود (هیچ چیزی حذف یا تغییر نمی‌یابد، بنابراین آرام باشید). تا زمانی که منطقی باشد، همیشه به ایده‌های جدید باز باشید. به عنوان کارگردان، فلاناگان دوباره ثابت می‌کند که او فردی با استعداد است که به طرز بی‌نقصی برخی از صحنه‌های نمادین "درخشش" را بازآفرینی می‌کند، اما همچنین ترفندهای خود را نیز ارائه می‌دهد. با کمک فیلمبردار فوق‌العاده‌اش، مایکل فیموگناری، آن‌ها قادرند سطوح شگفت‌انگیزی از تنش را که مختص فیلم اصلی است، ایجاد کنند. به عنوان ویرایشگر، او همه چیز را به طرز قابل توجهی کنار هم قرار می‌دهد. صحنه‌های داخل ذهن شخص به طرز فوق‌العاده‌ای مدیریت شده و برخی از بهترین لحظات کل فیلم را فراهم می‌کند. با این حال، یک تفاوت بزرگ در نحوه جریان زمان در هر فیلم وجود دارد. هر دو فیلم بیش از ۱۴۰ دقیقه طول دارند و هر دو به طور عمدی از ریتم کندی استفاده می‌کنند. با این حال، "درخشش" به طور قابل توجهی سریع‌تر از "دکتر خواب" پیش می‌رود (و به طور ریاضی واقعاً ۵-۱۰ دقیقه کمتر دارد، اما این مقصود نیست). چرا؟ به دلیل اینکه فیلم کوبریک دائماً از برداشت‌های طولانی و دیالوگ‌های وسیع استفاده می‌کند، در حالی که قسمت فلاناگان دارای رویکردی مدرن با برش‌های منظم و همچنین اکشن بیشتری است. تماشاگران احتمالاً به این موضوع فکر نمی‌کنند (این‌طور نیست که "مردم عادی" متوجه شوند یا حتی اهمیتی بدهند که آیا یک صحنه به مدت ۵ دقیقه ادامه دارد یا با ۵۰ برش ترکیب شده است) و فقط فرض می‌کنند که دومی نسبت به اولی کسل‌کننده‌تر است بدون اینکه واقعاً بفهمند چرا. مردم احتمالاً به طور کورکورانه داستان را سرزنش می‌کنند، اما "دکتر خواب" دارای "سرگرمی بلاک‌باستری" بیشتری نسبت به "درخشش" است. دومی تقریباً دو ساعت را در داخل یک هتل سپری می‌کند که در آن دیالوگ منبع اصلی سرگرمی است (چیزها فقط در ۱۵-۲۰ دقیقه آخر دیوانه می‌شوند)، و ما همه می‌دانیم که عموم مردم معمولاً به این موضوع علاقه‌مند نیستند. دنباله دارای اکشن، زیرمجموعه‌ها و شخصیت‌های بیشتری است، بنابراین زمان فیلم باید سریع‌تر از نسخه اصلی سپری شود، درست است؟ خیر. این فیلم بهترین مدرکی است که من از این به بعد برای دفاع از اینکه دیالوگ‌های بدون برش و به طور کلی برداشت‌های طولانی بهترین روش برای مدیریت زمان طولانی بدون اینکه احساس "سنگینی" کند، به ویژه در یک فیلم ترسناک روان‌شناختی است، استفاده می‌کنم. من تمام این پاراگراف‌های اخیر را ننوشتم تا درباره کندی، طولانی بودن یا خستگی فیلم شکایت کنم. من فقط سعی می‌کنم به همه کمک کنم تا بفهمند چرا فیلم ممکن است کندتر و (به طور قابل توجهی) طولانی‌تر احساس شود، در حالی که داستان را حفظ می‌کند زیرا فیلمنامه واقعاً به طرز فوق‌العاده‌ای نوشته شده است. مانند نسخه اصلی، توضیحات به طرز زیبایی مدیریت شده و نمایش‌های تنبل کمی وجود دارد، اما این شخصیت‌های ایوان مک‌گرگور و کایلیگ کران هستند که روایت را به طرز بی‌زحمتی به دوش می‌کشند. مک‌گرگور به عنوان دنی تورنس، انتخابی عالی است و او کار فوق‌العاده‌ای در تجسم شخصیت دن انجام می‌دهد. با این حال، سفر دنی در سال‌های جوانی و بزرگسالی‌اش است که مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد. توسعه شخصیت استثنایی! زندگی دنی پس از رویدادهای هتل اورلوک به اندازه‌ای واقعی و منطقی است که می‌تواند باشد. فلاناگان کار فوق‌العاده‌ای در مدیریت این شخصیت و قرار دادن موانع درست در راه او انجام می‌دهد. نحوه برخورد او با عواقب "درخشش"، نحوه بزرگ شدن او به عنوان یک مرد و حتی اینکه چه کاری برای زندگی انجام می‌دهد، همه چیز به طرز فوق‌العاده‌ای کامل است. علاوه بر این، او تنها نیست. آبرای جوان یک دختر فوق‌العاده است که می‌خواهد از "درخشندگی" خود برای محافظت از دیگران استفاده کند، اما این بار، این بازیگر است که توجه را از شخصیت می‌رباید. کایلیگ کران یکی از بهترین بازی‌های جوانانه را که من هرگز شاهدش بوده‌ام، ارائه می‌دهد. او در نقش آبا فوق‌العاده است و دامنه احساسات او به طرز شگفت‌انگیزی وسیع است. او برخی از بهترین صحنه‌های فیلم را دارد، به ویژه زمانی که با رز هت "مبارزه" می‌کند، اما اینجا است که به مشکل اصلی‌ام با فیلم می‌رسیم. ربکا فرگوسن یک بازی فوق‌العاده ارائه می‌دهد، بدون شک. او صحنه‌های بی‌شماری را به اوج می‌رساند و ۲۰۰٪ برای نقش خود تلاش می‌کند. با این حال، شخصیت او و گروه "ترو نات" تنها نقص قابل توجه این دنباله هستند. هنگام نوشتن یک شرور، در اصل دو راه برای موفقیت وجود دارد: یا "بدمن" را به شخصیتی جذاب تبدیل کنید که مخاطب بتواند با او همدلی کند و بفهمد از کجا آمده است، یا او را به نیرویی ترسناک، قدرتمند و وحشتناک تبدیل کنید که باعث ترس ما از قهرمانان‌مان شود. به نظر می‌رسد که فلاناگان مسیر دوم را انتخاب کرده و متأسفانه، این تنها اشتباه او است. نمی‌دانم آیا کینگ اجازه تغییرات در رز یا گروه "ترو نات" را نداد یا نه، اما آن‌ها به خوبی در انتقال به پرده بزرگ کار نمی‌کنند. نه تنها تاریخ آن‌ها هرگز به درستی کاوش نمی‌شود، بلکه انگیزه‌های آن‌ها نیز بسیار سطحی است، بنابراین من هیچ احساسی نسبت به هیچ یک از شخصیت‌های گروه نداشتم، حتی رز. اگر او همان "نیروی ترسناک و قدرتمند" باشد که من در بالا نوشتم، این موضوع اهمیت زیادی نداشت، اما حقیقت این است که او این‌طور نیست. با پیشرفت روایت، یادآوری مداومی وجود دارد که قهرمانان ما در خطر هستند و رز به طرز شگفت‌انگیزی قوی است، اما تعاملات بین او و آبا خلاف این را ثابت می‌کند. بنابراین، من هرگز واقعاً احساس ترس یا تحت فشار بودن از سوی او نکردم. بخش معقولی از زمان به گروه رز اختصاص داده شده است، اما توسعه آن‌ها برای من کار نکرد. آن‌ها شروران بدی نیستند و هنوز هم بیشتر از بسیاری از شخصیت‌ها در فیلم‌های ترسناک پرداخته شده‌اند. فقط فکر می‌کنم چیزی کم است. با این حال، این تنها مشکل عمده من با فیلم است. برای طرفداران واقعی "درخشش"، تعداد بی‌شماری از ارجاعات و ایستر اگ‌ها یک لذت بزرگ است (خدمت به طرفداران خوب و بد وجود دارد، و آنچه در این دنباله وجود دارد فقط پس از اینکه ما قبلاً به داستان و شخصیت‌های آن وابسته شده‌ایم، ظاهر می‌شود و این بار دیگر استعداد فلاناگان را نشان می‌دهد). از موسیقی تسخیرکننده و اعتیادآور که گروه نیوتن توانسته‌اند به طرز بی‌نقصی به دنباله تطبیق دهند تا قاب‌بندی تأثیرگذار کوبریک، فلاناگان و تیمش چیزی بسیار فوق‌العاده تولید می‌کنند، با در نظر گرفتن اینکه این دنباله‌ای برای یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های ترسناک تمام دوران‌هاست. در نهایت، "دکتر خواب" ممکن است اولین دنباله/بازسازی/ریبوت/هر چیزی به یک فیلم کلاسیک باشد که نه تنها اصل را کاهش نمی‌دهد، بلکه به طرز شرم‌آوری آن را کپی نمی‌کند یا چیزی از آن نمی‌گیرد، در حالی که واقعاً یک فیلم فردی عالی با یک روایت جذاب و شخصیت‌های جالب و همچنین مقدار مناسبی از ادای احترام به کلاسیک است. مایک فلاناگان وظیفه غیرممکنی را در تعادل بین "درخشش" استیون کینگ و اقتباس سینمایی استنلی کوبریک بر عهده گرفت و تقریباً تمام جزئیات مربوط به ارتباط بین داستان‌های اصلی را به خوبی انجام داد. علاوه بر اینکه ریتم کند به خوبی در اصل کار نمی‌کند، گروه "ترو نات" در یک فیلمنامه به طور کلی نسبتاً منسجم، بزرگ‌ترین اشتباه است. با این حال، بازیگران فوق‌العاده (با یک اجرای عالی از کایلیگ کران) هر صحنه را ارتقا می‌دهند و در نهایت دنباله را به پایان پر از نوستالژی می‌برند که احتمالاً بین طرفداران جنجالی خواهد بود. من در سمت خوب ایستاده‌ام. بنابراین، من واقعاً این فیلم را قدردانی می‌کنم. اگر شما طرفدار نسخه اصلی هستید، این فیلم را از دست ندهید! امتیاز: A- "دکتر خواب" می‌تواند نظر طرفداران "درخشش" را به دو بخش تقسیم کند - برخی آن را دنباله‌ای کامل می‌بینند، در حالی که دیگران آن را بیش از حد متفاوت می‌دانند (که من فکر می‌کنم چیز خوبی است). "دکتر خواب" هم به عنوان دنباله کار می‌کند و هم به تنهایی ایستاده است؛ شما می‌توانید به راحتی اگر هرگز کتاب یا فیلم اصلی را نخوانده یا ندیده‌اید، شکاف‌ها را پر کنید. این یک فیلم ترسناک فوق‌العاده است که با بازی‌های فوق‌العاده فرگوسن و کران تقویت شده است. - کریس دوس سانتوس