فیلم Deadpool 2016

فیلمی خنده‌دار با داستانی عاشقانه. وید ویلسون (رایان رینولدز) یک عملیات ویژه سابق است که حالا به عنوان مزدور کار می‌کند. دنیای او زمانی به هم می‌ریزد که دانشمند شرور، آژاکس (اد اسکرین)، او را مورد تعذیب قرار می‌دهد، چهره‌اش را نابود می‌کند و او را به ددپول تبدیل می‌کند. این آزمایش ناموفق ددپول را با قدرت‌های بهبودی سریع و حس شوخ‌طبعی منحرف شده‌ای همراه می‌کند. با...

فیلمی خنده‌دار با داستانی عاشقانه. وید ویلسون (رایان رینولدز) یک عملیات ویژه سابق است که حالا به عنوان مزدور کار می‌کند. دنیای او زمانی به هم می‌ریزد که دانشمند شرور، آژاکس (اد اسکرین)، او را مورد تعذیب قرار می‌دهد، چهره‌اش را نابود می‌کند و او را به ددپول تبدیل می‌کند. این آزمایش ناموفق ددپول را با قدرت‌های بهبودی سریع و حس شوخ‌طبعی منحرف شده‌ای همراه می‌کند. با کمک متحدان جهش‌یافته‌اش، کلاسیوس و نگاسونیک تی‌نجر وارهید (بریانا هیلدبراند)، ددپول از مهارت‌های جدیدش برای انتقام‌گیری از کسی که تقریبا زندگی‌اش را نابود کرد، استفاده می‌کند. واقعا از این فیلم لذت بردم و به همه دوستانم توصیه می‌کنم که آن را ببینند. در ابتدا نمی‌خواستم آن را تماشا کنم چون به فیلم‌های ابرقهرمانی علاقه‌ای نداشتم، اما با توجه به صحبت‌های زیاد مردم در مورد آن، تصمیم به تماشا گرفتم و چه انتخاب فوق‌العاده‌ای کردم. نکته خوب درباره این فیلم این است که ددپول به عنوان یک قهرمان به شیوه‌ای بسیار کمدی معرفی می‌شود. شما معمولاً از یک فیلم ابرقهرمانی انتظار کمدی ندارید، اما این فیلم پر از طنز است و نحوه‌ی پردازش داستان فوق‌العاده بود. در هر صحنه‌ای، حتی در صحنه‌های مبارزه یا عاشقانه، نویسندگان توانسته‌اند به طرز خوبی کمدی را اضافه کنند که به طرز شگفت‌انگیزی شما را ترغیب می‌کند که دوباره و دوباره آن را تماشا کنید. از اینکه وقت گذاشتید و نقد من را خواندید، سپاسگزارم و اگر از خود می‌پرسید که آیا باید این فیلم را ببینید، جواب قطعاً مثبت است. این مرد در لباس قرمز آمد و چند رکورد را شکست... من طرفدار ددپول نبودم و هنوز هم نیستم، اما مثل سایر فیلم‌های ابرقهرمانی از تماشای آن لذت بردم. دلیل دیگر این بود که ما در زمان خودمان قهرمانان دیگری داشتیم، بنابراین این شخصیت برای من کمی جدید است. این فیلم شروعی شگفت‌انگیز برای ددپول و همچنین برای این کارگردان جدید بود. این فیلم بیشتر یک داستان معرفی بود تا یک داستان کاملاً توسعه‌یافته. اینکه چگونه یک انسان به یک جهش‌یافته تبدیل می‌شود و سپس به دنبال انتقام از کسی است که زندگی طبیعی‌اش را نابود کرده است. اما هنوز نیاز به توضیح چند نکته دارد و امیدوارم در دنباله آن همه چیز روشن شود. من برای رایان رینولدز خوشحالم که دوباره فرصتی به دست آورده است، زیرا شخصیت قبلی او در دنیای کمیک به خوبی پذیرفته نشد. من قطعاً از این فیلم لذت بردم، اما امروزه قهرمانان زیادی برای انتخاب وجود دارند و ددپول در بین پنج قهرمان اول من نیست. بنابراین خوشحالم که او به «ایکس‌من» پیوسته است، زیرا هرگز از فیلم‌های خسته‌کننده «ایکس‌من» یا شخصیت‌های آن‌ها خوشم نیامده است، اما عاشق اسپین‌آف «ولورین» هستم. مطمئناً منتظر فیلم‌های انفرادی او مانند «ولورین» خواهم بود. این فیلم چند رکورد را شکست، مانند بهترین فروش باکس آفیس تا کنون برای یک قسمت از «ایکس‌من». یک فیلم کوتاه با روایت حال و گذشته که به صورت متناوب بخش‌های صفحه را به اشتراک می‌گذارد. این فیلم یک فیلم R بسیار قوی است که تا به حال در ژانر ابرقهرمانی دیده‌ام و به بسیاری از فیلم‌های دیگر اشاره شده است. بدون توهین به افرادی که آن را دوست داشتند (و کسانی که در حال تماشای آن هستند نیز همین کار را خواهند کرد)، اما به نظر من شخصی‌ام، این فیلم کمی بیش از حد مورد ستایش قرار گرفت. ۶٫۵ از ۱۰ اگرچه من همیشه طرفدار DC بوده‌ام، اما ایده فیلم ددپول برایم جالب بود و می‌دانستم که در نهایت آن را تماشا خواهم کرد. من تقریباً ۷۰٪ از فیلم‌های DC که منتشر می‌شود را می‌بینم و شاید ۲۰٪ از فیلم‌های مارول. از رویکرد پست‌مدرن آن لذت بردم و آرزو می‌کنم فیلم گرین لنترن رینولدز یک دهم از طنز و جذابیت این فیلم را داشت. بسیار جالب خواهد بود که ببینیم موفقیت عظیم این فیلم چگونه بر فیلم‌های کمیک تأثیر می‌گذارد، هم در کوتاه‌مدت و هم بلندمدت. این فیلم بسیار خنده‌دار بود. رایان رینولدز برای این نقش ساخته شده است. با این حال، کنایه‌ها کمی زیاد بود. نویسندگی خوب و کارگردانی بسیار خوبی داشت، اما به قلمروهایی وارد شد که سعی در تمسخر آن داشت. بعد از مدتی از تمام کنوانسیون‌های ابرقهرمانی خسته شدم. ★★★½ به عنوان یک طرفدار کمیک، نسبت به فیلم سینمایی ددپول کمی مشکوک بودم. مطمئن نبودم که آیا فیلمی که به وضوح باید سرگرم‌کننده، خودارجاعی و خودآگاه باشد، همچنین بتواند درباره شخصیتی صحبت کند که نه تنها به شدت بیمار می‌شود، بلکه همچنین در تلاش است تا از نظر عقلانی کنترل خود را حفظ کند. وقتی فیلم را تماشا کردم، مشخص بود که بیش از حد فکر کرده‌ام. شاید سازندگان فیلم هم همین‌طور فکر کرده بودند. شاید آنها فکر کردند که تلاش برای شاد بودن و کمی تاریک بودن به طور هم‌زمان مانند تلاش برای نگه‌داشتن چندین توپ در هوا باشد. من این را می‌گویم زیرا مسئله سلامت عقل ددپول، یا نبود آن، تنها به طور سطحی مطرح می‌شود. اگر اینطور باشد، فکر می‌کنم این یک تصمیم هوشمندانه در نوعی «بیایید قبل از اینکه بتوانیم راه برویم، تلاش نکنیم که بدویم» باشد. اگر نه، تیم میلر هنوز هم فیلم بسیار لذت‌بخشی به ما داده است که در آن، رایان رینولدز به عنوان یک بازیگر کمدی فوق‌العاده درخشان است. پس از آنچه که واقعاً فکر می‌کنم بهترین کمپین تبلیغاتی و ویروسی است که یک فیلم تاکنون داشته است، فیلم ددپول سرانجام اینجاست! و این... خوب است. من همیشه سعی می‌کنم انتظارات را با این چیزها مدیریت کنم، اما پس از تبلیغاتی که ذکر شد و همچنین نقدهای متعدد از منتقدانی که به شدت به آنها احترام می‌گذارم (به عنوان مثال جان کامپیا از کولایدر که به فیلم امتیاز ۵ از ۵ در کل حرفه‌اش داده است) و قدردانی‌ام از شخصیت ددپول، به‌ویژه با توجه به رتبه‌بندی بالای MPAA آن، نمی‌توانستم کاملاً بی‌طرف باشم. با این حال، فکر نمی‌کنم تعصبات شخصی‌ام باعث شده باشند که برای ددپول بیش از حد هیجان‌زده شوم. فکر می‌کنم می‌توانم به‌طور عادلانه سهم عمده‌ای از تجربه ناامیدکننده‌ام را به خود فیلم نسبت دهم. باید بگویم که ددپول را دوست نداشتم، من به آن امتیاز مثبت داده‌ام و توصیه می‌کنم که مردم آن را تماشا کنند. سه ستاره برای من امتیاز پایینی نیست، خوشحالم که فیلم را تماشا کردم و با کمال میل دوباره آن را تماشا می‌کنم. این یک نقد تند و زننده نیست؛ رایان رینولدز در پنج فیلم کمیک دستش را امتحان کرده است و از آن پنج فیلم، ددپول به‌طور غیرقابل‌انکاری بهترین است. همچنین باید اشاره کنم که در میان آن چهار فیلم دیگر، رایان رینولدز مشکل آنها نبود، اما همه آنها واقعاً فیلم‌های بدی بودند. نحوه انجام ددپول واقعاً چشمگیر است، ما تمامی اکشن‌های پر از خون، کمدی R، دیالوگ‌های طنزآمیز و شکستن دیوار چهارم را از یک فیلم مستقل او دریافت می‌کنیم. ارجاعات متا به کارهای قبلی و شکست‌های گذشته هم رینولدز و هم استودیو فاکس در آن وجود دارد. این فیلم غیرخطی است. کاملاً غیرجدی است، تقریباً یک کمدی قبل از یک فیلم اکشن. این مانند «22 Jump Street» در ژانر ابرقهرمانی است. از نظر سبک، این یک فیلم کمیک کاملاً تازه است. به همین دلیل است که تضاد کامل داستان اصلی که به طرز باورنکردنی عمومی است، بسیار گیج‌کننده است. نه تنها کاملاً غیر اصلی است، بلکه گاهی اوقات کاملاً بی‌مزه به نظر می‌رسد. «چگونه» عالی است، اما هسته «چه» به‌طرز کاملاً بی‌الهام به نظر می‌رسد و این دو جنبه به طرز بسیار ناخوشایندی با یکدیگر برخورد می‌کنند. نمرات به کار انجام شده بین رایان رینولدز و مورن باکارین تعلق می‌گیرد، اگرچه اکثر رابطه شخصیت‌های آنها از طریق مونتاژ به نمایش در می‌آید، اما خود بازیگران شیمی خوبی در صحنه داشتند. من همچنین کاملاً مشتاق دنباله ددپول (که تأیید شده است) یا اینکه ددپول در دیگر آثار فرانچایز «ایکس» ظاهر شود، هستم. اما این بدان معنا نیست که می‌توانم ددپول را از نکاتی که با آن‌ها مشکل داشتم، معاف کنم. ۶۳٪ -گیملی این فیلم مورد علاقه من است، این فیلم واقعاً سرگرم‌کننده است حتی در صحنه‌های اکشن. فیلم فوق‌العاده‌ای است. من می‌توانستم بدون کامنت‌های لحظه به لحظه او زندگی کنم. او می‌گوید مردم سعی کرده‌اند او را ساکت کنند. به عنوان یک کودک، این را دوست داشتم و واقعاً می‌توانم بفهمم چرا. من عاشق خواندن کمیک‌ها بودم و این فیلم کار خوبی انجام می‌دهد تا آنچه ددپول را در کمیک‌ها منحصر به فرد می‌کند، به فیلم منتقل کند. **(او بچه‌گانه، نابالغ، خنده‌دار و دیوار چهارم را می‌شکند).** همه اینها با حضور شخصیت‌های دیگر که نیز در کمیک‌های ددپول وجود دارند، انجام می‌شود. این فیلم را دوست داشتم. رایان رینولدز با جسارت به ژانر ابرقهرمانی متفاوت است و شخصیتی بی‌احترامی و جذاب ایجاد می‌کند که با بسیاری از شخصیت‌های معمولی و بی‌تحرک که معمولاً از دنیای مارول و DC می‌آیند، به چالش می‌کشد. شخصیت او به عنوان «وید ویلسون» شروع می‌شود، یک مزدور باهوش که عدالت را به پسران تحویل پیتزا و قاتلان می‌دهد. اما همه چیز زمانی آرام می‌شود که او با «ونسا» (مورن باکارین) ملاقات می‌کند و چه کسی می‌داند - شاید این عشق باشد؟ متأسفانه، ناگهان به زمین می‌افتد و به بیماری لاعلاجی مبتلا می‌شود. ناامیدی او را به دستان کم‌کیفیت «آژاکس» (اد اسکرین) می‌سپارد که فکر می‌کند می‌تواند مشکلش را حل کند، و اگرچه قدرت و توان بهبودی او را افزایش می‌دهد، اما او را به شکلی زشت تبدیل می‌کند. او نمی‌تواند با دخترش بماند، اما تمرکز خود را بر روی به دام انداختن و انتقام‌گیری از کسی که او را این‌گونه کرده است، متمرکز می‌کند. آنچه در پی می‌آید، معمولاً خنده‌دار است. دیالوگ‌ها تند، شیرین و سرگرم‌کننده هستند؛ صحنه‌های مبارزه از طولانی و تکراری بودن بسیاری از فیلم‌های ابرقهرمانی دوری می‌کنند و شخصیت‌های فرعی - مانند «دوپیندر» (کاران سونی)، هم‌خانه جدید او «بلایند آل» (لزلی اوگامز) و «ویزل» (تی‌جی میلر) - همه غنای بیشتری به فیلم می‌بخشند و از این‌که این فیلم بیش از حد بر روی رایان متمرکز شود، جلوگیری می‌کنند. نیم ساعت پایانی این فیلم در بهترین حالت این ژانر قرار دارد و پس از تیتراژ برای چند سرنخ درباره دنباله (با کیرا نایتلی!؟) منتظر بمانید. واقعاً سرگرم‌کننده است.