فیلم The World to Come 2020

من به‌طور کلی عاشق آثار تاریخی یا رمان‌های مربوط به قرون گذشته نیستم. به‌نظر می‌رسد که دیالوگ‌ها همیشه برای سلیقه من بیش از حد شاعرانه و پیچیده هستند. وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری عاطفی در یک شخصیت یا یک رابطه می‌شود، به عناصر واقعی نیاز دارم که بتوانم به آن‌ها چنگ بزنم: توسعه‌ای واقعی، گفتگوهای زنده و اجرای صادقانه. هرچند که ممکن است این موضوع برخی...

من به‌طور کلی عاشق آثار تاریخی یا رمان‌های مربوط به قرون گذشته نیستم. به‌نظر می‌رسد که دیالوگ‌ها همیشه برای سلیقه من بیش از حد شاعرانه و پیچیده هستند. وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری عاطفی در یک شخصیت یا یک رابطه می‌شود، به عناصر واقعی نیاز دارم که بتوانم به آن‌ها چنگ بزنم: توسعه‌ای واقعی، گفتگوهای زنده و اجرای صادقانه. هرچند که ممکن است این موضوع برخی افراد را ناراحت کند، اما فیلم‌ها با تئاتر یا کتاب‌ها متفاوت هستند. به‌عنوان مثال، روایت‌گری در مورد کتاب‌ها معمولاً بهتر از اقتباس‌های سینمایی عمل می‌کند. این مقدمه به‌عنوان یک شفاف‌سازی برای هر خواننده است تا بفهمد که نظر من در مورد فیلم‌های این ژانر معمولاً چندان مثبت نیست. بنابراین، مگر اینکه به‌طور جدی معتقد باشم که فیلمی فاجعه است، هرگز آن را توصیه نمی‌کنم. با این حال، می‌دانم که احتمالاً در اقلیت هستم در مورد «جهان آینده» (The World to Come) اما این فیلم هم یکی دیگر از درام‌های عاشقانه‌ای است که من با لذت واقعی از آن رنج می‌برم. این فیلم دارای جنبه‌های فنی قابل توجه و چند اجرای خوب است، اما در مورد داستان و شخصیت‌ها، برای من بسیار ناامیدکننده و کمتر از آنچه انتظار داشتم بود. ابتدا باید اعتراف کنم که با استفاده‌ی زیاد از صدای راوی در تمام مدت فیلم‌های هر ژانری مشکل دارم. مگر اینکه روایت‌گری ویژگی خاصی داشته باشد، برایم دشوار است که به‌طور واقعی جالب یا سرگرم‌کننده باشد. فیلم‌نامه‌ی رون هنسن و جیم شپرد به‌قدری روایت‌گری دارد - افکار شخصیت‌ها - که به همان اندازه دیالوگ واقعی وجود دارد و این موضوع در نهایت به جنبه‌ای تقسیم‌کننده تبدیل می‌شود که هرگز با آن راحت نبودم. از یک سو، بدون شک احساسات ابیگیل را با توصیف دقیق آنچه که او درباره‌ی همه چیز و همه کس احساس می‌کند، به‌ویژه درباره‌ی تالی، عمق می‌بخشد، بنابراین این بخش واضحی از روایت است. اما از سوی دیگر، این روایت از ابتدا تا انتها با همان لحن ادامه دارد و هرگز انفجار انرژی، مشاهده‌ی طنزآمیز یا چیزی متفاوت از حس یکنواخت و کسل‌کننده‌ی شنیدن کسی که صرفاً یک متن را می‌خواند، ندارد. مونا فاستولد به‌طور عمدی سرعتی کند را به کار می‌برد که واقعاً برایم مناسب به‌نظر می‌رسد، اما رابطه‌ی به‌خوبی توسعه‌یافته بین دو زن نمی‌تواند به‌طور کامل داستان بی‌هیجان را جبران کند. متأسفانه، فکر نمی‌کنم آن‌قدر که باید به ابیگیل و تالی اهمیت داده باشم. در مورد شوهران، می‌فهمم که نیاز است آن‌ها را بی‌احساس یا به‌شدت حسود نشان دهند تا رابطه عاشقانه‌ی مرکزی فیلم شکوفا شود، اما این موضوع بخشی از علاقه‌ام به فیلم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با اینکه این فیلم دقیقاً جذاب‌ترین فیلمی نیست که اخیراً دیده‌ام، اما هنوز هم دو اجرای خوب از کاترین واترسون و ونسا کربی دارد. هر دو دارای شیمی قانع‌کننده‌ای هستند که صحنه‌های صمیمی را واقعی‌تر می‌کند. از نظر فنی، باید به موسیقی زیبای دانیل بلومبرگ تحسین کنم که ممکن است تنها عنصری باشد که واقعاً نگاه من را به صفحه نگه داشته باشد. طراحی تولید چشم‌نواز ژان وینسنت پوزو نیز به‌خوبی جلب توجه می‌کند. طراحی لباس لومنیتا لنگو مناسب به‌نظر می‌رسد، اما واقعاً موسیقی بلومبرگ است که توجه را به خود جلب می‌کند. این تنها جنبه‌ای از فیلم است که مایلم دوباره به آن برگردم. «جهان آینده» فیلمی دیگر از درام‌های عاشقانه است که صدها سال پیش رخ می‌دهد و متأسفانه نتوانست من را به‌طور کامل متقاعد کند. کارگردانی مونا فاستولد بسیار قوی است و او کنترل عالی بر سرعت عمدتاً کند دارد. با این حال، فیلم‌نامه‌ی رون هنسن و جیم شپرد بیش از حد به روایت‌گری‌های دقیق متکی است که با وجود افزودن لایه‌هایی به شخصیت‌ها، در نهایت تکراری، خسته‌کننده و طاقت‌فرسا می‌شود. کاترین واترسون و ونسا کربی تلاش می‌کنند با دو اجرای قابل توجه داستان را حفظ کنند، اما نمی‌توانند داستان‌گویی بی‌هیجان و ناامیدکننده را جبران کنند. طراحی تولید/صحنه/لباس فوق‌العاده فیلم را ارتقا می‌دهد، اما این موسیقی حیاتی است که بدون آن، من در نگه‌داشتن توجه‌ام با مشکل مواجه می‌شدم که نجات‌دهنده‌ی تجربه‌ی کلی است. از نظر داستان، بهترین تحسینی که می‌توانم ارائه دهم این است که روشن می‌کند چگونه زنان در آن زمان مورد سوءاستفاده قرار می‌گرفتند و چگونه روابط همجنس‌گرایانه به اندازه یا حتی بیشتر از یک رابطه‌ی هتروسکشوال دارای شیمی هستند. از آنجا که من مخاطب هدف نیستم، هنوز هم آن را به طرفداران این ژانر توصیه می‌کنم.