فیلم Halloween II 1981

من ممکن است تنها کسی باشم که اینطور فکر می‌کند، اما _Halloween II_ به همان اندازه خوب است که نسخه اول بود. **امتیاز نهایی:★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً توصیه می‌کنم که آن را تماشا کنید.** **ادامه‌ای محترم که به کار قبلی احترام می‌گذارد بدون اینکه چیز جدیدی ارائه دهد.** من طرفدار سری فیلم‌های هالووین نیستم و قبلاً هم این موضوع را بیان کرده‌ام،...

من ممکن است تنها کسی باشم که اینطور فکر می‌کند، اما _Halloween II_ به همان اندازه خوب است که نسخه اول بود. **امتیاز نهایی:★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً توصیه می‌کنم که آن را تماشا کنید.** **ادامه‌ای محترم که به کار قبلی احترام می‌گذارد بدون اینکه چیز جدیدی ارائه دهد.** من طرفدار سری فیلم‌های هالووین نیستم و قبلاً هم این موضوع را بیان کرده‌ام، اما به خوبی می‌دانم که این بهترین زمان برای پخش فیلم‌های ترسناک خوب در تلویزیون است. این روزها، این فیلم را به عنوان دنباله‌ای بر "هالووین" دیدم. هیچ شکی ندارم که این یک دنباله شایسته است، شاید یکی از بهترین‌هایی که دیده‌ام، زیرا به طور کامل به نسخه اصلی وفادار است و با کیفیت ساخته شده است. کارگردانی این فیلم بر عهده ریک روزنتال است، اما تیم و بازیگران همانند قبل باقی مانده‌اند و نام‌های خاصی به آن اضافه شده است. الهام‌گیری جان کارپنتر از طریق فیلمنامه‌ای که نوشته و توجهی که به کل پروژه داشته، ادامه دارد. پلنس به عنوان بازیگری در بهترین فرم خود در اینجا به نظر می‌رسد. او در نهایت مواد بهتری در اختیار دارد و زمان بیشتری برای نشان دادن ارزش خود روی صحنه. جیمی لی کرتیس هم اساساً همانند قبل باقی مانده و بسیاری از ویژگی‌های خود را حفظ کرده است. او ناامیدکننده نیست، اما هیچ شگفتی‌ای هم به ارمغان نمی‌آورد. موسیقی متن نیز چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد و جوهره موسیقی فیلم اول را حفظ کرده که نکته مثبتی است. پس از موفقیت اولیه‌اش، جای تعجب نیست که بودجه این فیلم بیشتر از فیلم اول بوده و تعداد قربانیانی که throughout the plot می‌افتند هم افزایش یافته است. داستانی که به طور خاص درخشان نیست، به خوبی نوشته شده و با سلیقه است، و به راحتی به کلیشه‌های ابتدایی ترسناک می‌افتد، اما حداقل می‌تواند به وفاداری به فیلم اصلی احترام بگذارد و به بدمن یک هاله تقریباً نمادین و غیرقابل شکستگی ببخشد که او را به یک نماد سینمایی تبدیل کرده است. علاوه بر این نکات کیفیتی، نورپردازی و فیلم‌برداری خوبی داریم، استفاده مناسب از دکورها و لوکیشن‌های فیلم‌برداری، و افکت‌های با کیفیت به مراتب بهتر که به خوبی اجرا شده و عملی هستند. اگر به یاد داشته باشید که پایان قسمت اول (1979) چه بود، پس می‌دانید که "مایکل مایرز" حالا کشنده‌ترین موجود زنده است (فرض کنیم این اصطلاح واقعاً به او اطلاق می‌شود!). او قطعاً "لوری" (جیمی لی کرتیس) را فراموش نکرده که در بیمارستان محلی در حال بهبودی است و خوشبختانه برای او، این یک مرکز درمانی تاریک و عمدتاً خالی است که می‌تواند به راحتی در آنجا بگردد و همه کسانی را که در مسیرش قرار می‌گیرند، به قتل برساند. شاید تنها امید برای این دختر در بستر، دکتر مصمم "لومیس" (دونالد پلنس) باشد که با کلانتر (چارلز سایفرز) همکاری کرده تا این آخرین تلاش برای جان او را متوقف کند. آنچه که واضح است این است که این نسخه جدید و بهبود یافته از "مایرز" به راحتی تسلیم نخواهد شد و گلوله‌ها و چاقوها کارساز نخواهند بود. چگونه باید او را متوقف کرد؟ فیلم با قدرت شروع می‌شود، اما به محض اینکه سناریو به بیمارستان تغییر می‌کند، کمی برای من بیش از حد مدیریت شده به نظر می‌رسد. این مکان به طور مناسب تاریک و دلگیر است؛ تنها یک پرسنل اسکلتی وجود دارد و بنابراین او با آزادی کامل به کشتار ادامه می‌دهد، در حالی که بیمار قبلاً ضعیف به نظر می‌رسد که مهارت‌های نینجا برای حفظ جان پیدا می‌کند. همچنین، خوشبختانه برای او، دشمنش هرگز به نظر نمی‌رسد که بخواهد جایی بدود، بنابراین او همیشه می‌تواند به موقع به آسانسور یا پنجره‌ای که به راحتی در دسترس است برسد در حالی که او به طور رباتیک سعی می‌کند او را با چیزی به قتل برساند. فیلم به شدت به تلاش برای ایجاد احساس خطر به تدریج وابسته است، اما با چنین اجتناب‌ناپذیری‌ای که دارد، بعد از حدود نیم ساعت برایم بسیار بی‌روح شد. جیمی لی کرتیس واقعاً زیاد در اینجا نقش ندارد و تنها فریادی که در اینجا شنیده می‌شود، آن چیزی است که نشان‌دهنده دنباله است. این فیلم تا حدی قابل تماشا است، اما ترسناک بودن فیلم اول را ندارد و بیشتر قربانیانش احتمالاً لیاقت سرنوشت خود را داشتند!