فیلم Solomon Kane 2009

در انگلستان قرن ۱۷، یک جنگجوی بی‌رحم در تلاش برای کشف دوباره مسیر خود است. دلیل خاصی وجود ندارد، اما پس از مدت طولانی این فیلم را دیدم. از تولید فیلم بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم، اما در نهایت برای من فیلمی متوسط بود. جیمز پیورفوی خوب بازی کرده بود، اما داستان نیاز به بازیگری با ظاهری خیلی تنومندتر برای نقش سالومون داشت. این نکته، تماشای...

در انگلستان قرن ۱۷، یک جنگجوی بی‌رحم در تلاش برای کشف دوباره مسیر خود است. دلیل خاصی وجود ندارد، اما پس از مدت طولانی این فیلم را دیدم. از تولید فیلم بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم، اما در نهایت برای من فیلمی متوسط بود. جیمز پیورفوی خوب بازی کرده بود، اما داستان نیاز به بازیگری با ظاهری خیلی تنومندتر برای نقش سالومون داشت. این نکته، تماشای فیلم را برای من تحت تأثیر قرار داد، اما به جز این، اکثر فیلم را لذت بخش یافتم. زیرا لحن و ریتم فیلم عالی بود، اما داستان پیش‌بینی‌پذیر بود. یک جنگجوی وحشی که مردانش را در شمال آفریقا رهبری می‌کند، در حالی که حس می‌کند تقریباً آن‌ها را شکست داده، متوجه می‌شود که روحش محکوم شده است. او از آنجا فرار می‌کند، تمام زندگی‌اش را پشت سر می‌گذارد و به دنبال آینده‌ای آرام می‌گردد. او به عنوان یک جنگجو به دنیا آمده است و به همین دلیل قلمرو خود را ترک کرده است. بنابراین در این فرصت دوباره برای کشف مسیرش، باید به غیر ممکن‌ها دست یابد تا رقیبش را شکست دهد. جو غم‌انگیز و مرطوب فیلم واقعاً حس و حال قرون وسطایی مورد نیاز را القا می‌کند. لوکیشن‌ها و لباس‌ها به خوبی استفاده شده‌اند، بنابراین اگر به فیلم‌هایی که در این دوره می‌گذرد، به ویژه حرکات نمایشی علاقه دارید، ممکن است از آن لذت ببرید. اما اگر از من بپرسید، می‌گویم که این فقط یک بار قابل تماشا است. سرگرمی تضمین شده است، اما به دلایلی، فیلم به نظر کامل نمی‌رسد. بنابراین برای تماشاگران خاص توصیه می‌شود. _۶/۱۰_ اگر تو را بکشم، به جهنم می‌روم. این بهایی است که خوشحالانه می‌پردازم. سالومون کین به کارگردانی مایکل جی. باسکت ساخته شده و باسکت شخصیت کین را از کاراکتر مجله‌ای که توسط رابرت ای. هاوارد خلق شده، اقتباس می‌کند. در این فیلم جیمز پیورفوی، ریچل هرد-وود، پیت پستله‌ویت و آنتونی ویلکس بازی می‌کنند. موسیقی اثر کلاوس بادلت و فیلمبرداری اثر دن لاستسن است. در اوایل دهه ۱۶۰۰، مزدور انگلیسی سالومون کین (پیورفوی) از طرف داس شیطان آگاه می‌شود که راه‌های پلیدش روحش را برای ابد محکوم کرده است. او نمی‌خواهد ابدیت را با نیک قدیمی و تمام ادوات عذابش سپری کند، بنابراین فرار می‌کند و خشونت را رها کرده و به پیوریتانیسم گرایش پیدا می‌کند - تا اینکه چرخش‌های شوم در زندگی‌اش او را به مسیر خشونت‌آمیز رستگاری می‌کشاند. سالومون کین توسط نویسنده پاپ رابرت ای. هاوارد خلق شده است، کسی که چند سال بعد نیز کونان بربر را خلق کرد. بنابراین می‌توان گفت که شمشیرها و جادو در دوران زندگی او در دهه‌های ۲۰ و ۳۰ در ذهنش بودند. همچنین می‌توان گفت که اگر این نوع ژانر در نظر شما جذاب نیست، این فیلم قطعاً شما را به طرفداران آن تبدیل نخواهد کرد. با این حال، طرفداران این گونه آثار در انتظار یک تجربه خوب هستند، جایی که نه برای اولین بار، فیلمی که در باکس آفیس شکست خورده و با تأخیر در ایالات متحده اکران شده، از لعنتی به نام شکست رها شده و به یک فیلم محبوب فرقه‌ای برای روح‌های هم‌فکر تبدیل شده است. کین ضدقهرمان ما است، یک شخصیت واقعی سخت که در نهایت با شعار «شر را با شر شکست بده» زندگی می‌کند. در دستان پیورفوی و کارگردانش، کین تجسم خشم و غم است، تمام فیلم به طور مداوم بر مفاهیم تاریک و مذهبی تمرکز دارد. اکشن به خوبی طراحی شده و شامل صحنه‌های خونین و نبردهای هیجان‌انگیز است. تصاویری نظیر قبرستان‌ها و لانه‌های داس‌کش، در کنار این واقعیت که باسکت به شدت بر غوطه‌ور کردن بازیگرانش در گل و لباس‌های رنجور تأکید دارد، به واقعیت کمک می‌کند. چند بازیگر معروف نیز برای کارهای حمایتی به جمع پیوسته‌اند که یک مزیت محسوب می‌شود. با اینکه پایان فیلم بدون مشکل نیست (شخصیت منفی اصلی بسیار کوتاه، و رویارویی بزرگ نیز همینطور)، این فیلم به عنوان یک اثر تخیلی و هیجان‌انگیز در دوره تاریخی خود به خوبی به پایان می‌رسد. _۸/۱۰_ **اگر بتوانیم خطاهای بازسازی تاریخی و پیش‌بینی‌پذیری بارز فیلمنامه را فراموش کنیم، این فیلم برای یک شب بیکاری خوب است.** من آثار ادبی رابرت ای. هاوارد را خیلی خوب نمی‌شناسم، اما اعتراف می‌کنم که از «کونان» خوشم نمی‌آید و احساس می‌کنم که ژانر فانتزی روزهای بهتری را دیده است. با این حال، آنچه در این فیلم دیدم، من را راضی کرد: این فیلم به اندازه کافی خوب است تا ما را به طور رضایت‌بخش سرگرم کند، اما از آن نوع فیلم‌هایی نیست که بخواهیم بیش از چند بار تماشا کنیم. سالومون کین یک مزدور است که جیمز پیورفوی در این نقش به خوبی بازی می‌کند. این بازیگر واقعاً برای این نقش مناسب است: او دارای کاریزما کافی برای ارائه نقش اول است، نه خیلی پیر و نه خیلی جوان به نظر می‌رسد. پیت پستله‌ویت نیز به عنوان یک شخصیت دیگر با وقار و بسیار دوست‌داشتنی به جمع بازیگران افزوده شده است. مکس فون سیدو نیز حمایت قابل توجهی ارائه می‌دهد. تنها کسی که خیلی خوشم نیامد ریچل هرد-وود بود: او بیشتر از این که در خطر باشد، کار دیگری ندارد. فیلمنامه با داستانی درباره مردی بی‌رحم که در طول سال‌ها دزدی و جنایت کرده و در نهایت متوجه می‌شود که به جهنم خواهد رفت، به خوبی آغاز می‌شود. از آن به بعد او سعی می‌کند تغییر کند، اما به تدریج مشخص می‌شود که این مرد در نهایت باید با گذشته‌اش روبرو شود اگر واقعاً بخواهد خود را نجات دهد. این موضوع زمانی به وقوع می‌پیوندد که او باید یک جادوگر شیطانی را شکست دهد. نمی‌خواهم بیشتر بگویم، اما پیش‌بینی‌پذیری کلی داستان بزرگترین مشکل این فیلمنامه است. مشکل دیگری که در این فیلم وجود دارد، نحوه بازسازی گذشته است: من از طرف تولید احساس نکردم که تمایلی به قرار دادن عمل دقیقاً در زمان و مکان وجود داشته باشد. با این حال، فیلمنامه به این امر نیاز داشت! واضح است که داستان در حدود سال ۱۶۵۰ در مزارع جنوب شرقی انگلستان، در دورست می‌گذرد. ساخت دکورها، لباس‌ها و وسایل به سادگی هر زمان که می‌توانستند این موضوع را نادیده گرفته بودند. فیلمبرداری به عنوان مثال، به زیبایی ساخته شده و مناظری مه‌آلود، تیره و تاریک و مکان‌های نیمه ویران را به ما نشان می‌دهد. ما هیچ شباهتی به طبیعت روستایی انگلستان نداریم، اما این مکان ایده‌آل برای داستان تاریکی است که در حال شکل‌گیری است و به طرز هوشمندانه‌ای فضایی ایجاد می‌کند. سبک‌های نبرد، سلاح‌ها و لوازم زمان‌سنجی، لباس‌هایی که هیچ شباهتی به گذشته ندارند و تفنگ‌های فلیندلاک که صدای آن‌ها مشابه صدای یک ریوولور است... م. جی. باسکت اشتباهات زیادی را مرتکب شده است. از سوی دیگر، اکشن‌های زیادی وجود دارد، نبردهایی برای تمام سلیقه‌ها که فیلم را پر از حرکت و جریان می‌کند، گویی که یک موزیک ویدیو است، و CGI عالی که تنوع گسترده‌ای از موجودات شیطانی را خلق می‌کند.