فیلم Color of Night 1994

وقتی فکر می‌کردید که دیگر هرگز فیلم معمایی و هیجانی به این اندازه بد مانند "Midnight Lace" ساخته نخواهد شد، ناگهان کارگردان ریچارد راش با فیلم "Color of Night" به میدان می‌آید تا شب‌های کسل‌کننده‌تان را روشن کند. "Color of Night" فقط بد نیست، بلکه بدی‌اش به اندازه‌ای است که در آن کشمش هم وجود دارد. اگر شما یکی از معدود افرادی بودید که این فیلم...

وقتی فکر می‌کردید که دیگر هرگز فیلم معمایی و هیجانی به این اندازه بد مانند "Midnight Lace" ساخته نخواهد شد، ناگهان کارگردان ریچارد راش با فیلم "Color of Night" به میدان می‌آید تا شب‌های کسل‌کننده‌تان را روشن کند. "Color of Night" فقط بد نیست، بلکه بدی‌اش به اندازه‌ای است که در آن کشمش هم وجود دارد. اگر شما یکی از معدود افرادی بودید که این فیلم را در سینما تماشا کردید، احتمالاً داستانش را به خاطر دارید، اما برای آن میلیون‌ها نفری که این جواهر را از دست دادند، بیایید آن را مرور کنیم. بروس ویلیس در نقش یک روانشناس بازی می‌کند. (آیا هنوز دارید می‌خندید یا می‌توانیم ادامه دهیم؟) ویلیس در میانه یک بحران وجدان/اعتماد به نفس قرار دارد زیرا یکی از بیمارانش پس از استفاده از مقدار زیادی رژ لب از پنجره بیرون می‌پرد. (همه ما می‌دانیم که استفاده از رژ لب زیاد نشانه‌ای از افسردگی خودکشی است، درست است؟) به هر حال، ویلیس به لس آنجلس سفر می‌کند تا با همکارش اسکات باکولا دیدار کند، که او را به جلسه درمان گروهی‌اش می‌برد تا سرگرمی واقعی آغاز شود. به یاد دارید "The Bob Newhart Show" از دهه هفتاد؟ جلسات درمان گروهی او به هیچ وجه به اندازه اینجا خنده‌دار نبودند: ما یک نفر نازا، یک وسواس فکری، یک شخصیت چندگانه و ... داریم -- خوب، شما ایده را می‌گیرید. باکولا در صحنه‌ای که شبیه "Psycho" به کارگردانی مک سننت است، کشته می‌شود. قسمت غم‌انگیز این است که باکولا بااستعدادترین و جذاب‌ترین عضو کل بازیگران است و 30 دقیقه بعد از شروع فیلم، او کشته شده است. ویلیس در خانه مدرن باکولا (پر از هنر وحشتناک) باقی می‌ماند، با این وجود که کسی او را تحت نظر دارد و مارها را در صندوق پستی‌اش می‌گذارد. (آیا هتل‌ها در لس آنجلس اینقدر گران هستند؟) این شبیه به فیلم تلویزیونی است که در آن یک عروسک شیطانی مدام کارن بلک را در آپارتمانش تعقیب می‌کند و هیچ وقت به فکرش نمی‌رسد که فقط برود. بدون اینکه بخواهیم داستان غیرقابل باور و گیج‌کننده را برای شما خراب کنیم، به چند مورد از نواقص آشکار اشاره می‌کنیم: الف) بیمار ویلیس از یک برج اداری در منهتن می‌پرد و باعث می‌شود عابران جیغ بزنند و فرار کنند، در حالی که نیویورکی‌های واقعی کیف او را برمی‌داشتند؛ ب) سه روز پس از کشته شدن روانشناس مشهور اسکات باکولا به طرز رنگارنگی در دفترش، بیمارانش هنوز از این موضوع بی‌خبرند -- خوب، ما قبلاً مشخص کردیم که هیچ هتل مقرون به صرفه‌ای در لس آنجلس وجود ندارد، اما مطمئناً باید حداقل یک روزنامه یا ایستگاه تلویزیونی وجود داشته باشد؛ ج) کل گره داستان -- ویلیس پس از دیدن خون بیمار خود نابینا می‌شود -- به هیچ جا نمی‌رسد. به همین سادگی. شما مدام فکر می‌کنید که باید دلیلی برای آن وجود داشته باشد یا یک پیچش داستانی که به آن وابسته باشد -- اما هیچ چیز هرگز اتفاق نمی‌افتد. این فیلم یک کمدی خنده‌دار است و نمی‌خواهیم تمام شوخی‌ها را فاش کنیم. وقتی ما فیلم را در سینما دیدیم، تماشاگران در طول اولین صحنه جنسی که زیر آب بود و به اندازه یک فیلم استر ویلیامز جذاب بود، می‌خندیدند. اوه، بله، ما بخش‌های قابل توجهی از بروس ویلیس را می‌بینیم، هرچند به اندازه‌ای که او دوست داشت. و اما بازیگری. حتی بازیگران فرعی هم بیش از حد بازی می‌کنند. به یک زن بدون نام توجه کنید که نقش یک فاحشه را در یک ایستگاه پلیس بازی می‌کند. او فقط یک خط دارد، اما آن را به قدری با شور و شوق می‌گوید که شما را شگفت‌زده می‌کند. حتی بازیگران سابقاً محترم نیز تمام حس خود را از دست می‌دهند؛ لزلی آن وارن (با موی شلی لانگ) مانند بیلی برک در یک گروه تئاتر می‌لرزد و روبن بلیدز به نظر می‌رسد که در حال تقلید از خوزه خیمناز است. در مقایسه با بقیه بازیگران، ویلیس واقعاً به عنوان یک الگوی رفتار هوشمندانه به نظر می‌رسد، اما حقیقت این است که او اصلاً بازی نمی‌کرد. و سپس جا‌ین مارچ. دیدن تلاش او برای هم‌سطح شدن با بروس ویلیس واقعاً به شما نشان می‌دهد که سیبل شپرد در تمام آن سال‌ها چه کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌داد. جا‌ین نیمی از فیلم را در لباس مبدل به عنوان یک پسر نوجوان می‌گذراند. (چقدر سخت است که او را پیدا کنید؟ او دندان‌هایی مانند بکی بیور دارد! این دختر می‌تواند ذرت را از بین یک نرده بخورد!) همه چیز به قدری احمقانه‌تر می‌شود تا اینکه به پایان شگفت‌انگیز می‌رسد، که سعی می‌کند شبیه فیلم‌های هیچکاکی باشد اما بیشتر ما را به یاد افسانه فیلم‌های صامت هارولد لوید می‌اندازد. با توجه به خنده‌های تماشاگران، ما تنها نبودیم. بنابراین، اگر احساس ناراحتی می‌کنید، "Color of Night" را تماشا کنید. فقط سعی نکنید در حین تماشا پاپ‌کرن بخورید -- مگر اینکه حرکت هایملیچ را بلد باشید. فیلمی که از افزودن سود ببرد بسیار نادر است. "Color of Night" تقریباً ولی نه کاملاً استثنا است که این قاعده را ثابت می‌کند. طبق تروپ‌های تلویزیونی، "نسخه کارگردان [که 20 دقیقه بیشتر از نسخه سینمایی است] ... بسیاری از شوخی‌های فیلم را بازگرداند." اما نه به اندازه کافی؛ اگر فیلم واقعاً پتانسیل کمدی‌اش را در آغوش می‌گرفت، می‌توانست "Naked Gun" جنسی هیجانی باشد. کمتر از سه دقیقه پس از اینکه او به طور مجازی نابینایی رنگی متهم می‌شود، روانشناس بیل کاپا (بروس ویلیس) به معنای واقعی نابینا می‌شود. نامیدن این پیش‌بینی توهین به پیشوندهاست. بیل توانایی دیدن رنگ قرمز را از دست می‌دهد وقتی که یکی از بیمارانش از پنجره بیرون می‌پرد (عروسکی که این کار را انجام می‌دهد به قدری سفت است که به نظر می‌رسد ممکن است هر لحظه پرواز کند). وقتی زن بر روی زمین می‌افتد، ما به یک نمای از صورت خونین او نگاه می‌کنیم -- از زیر؛ این شبیه به نمای استخر در "Sunset Boulevard" است، فقط به جای نگاه کردن از طریق آب، به طریقی از طریق آسفالت نگاه می‌کنیم. بیل مضطرب به دیدن همکار و بهترین دوستش باب مور (اسکات باکولا) در لس آنجلس می‌رود. باب از بیل دعوت می‌کند که در یک جلسه درمان گروهی شرکت کند، جایی که یکی از بیماران با شگفتی متوجه می‌شود که بیل یک جوراب قرمز و یک جوراب سبز دارد -- که البته تنها کمی احمقانه‌تر از این به نظر می‌رسد که اگر هر دو رنگ واقعاً با هم مطابقت داشته باشند. باب به زودی به طرز وحشتناکی کشته می‌شود در صحنه‌ای که اصلاً از نظر نوعی در "Scary Movie" قرار نمی‌گیرد، و که به سقوط باب از در شیشه‌ای ختم می‌شود -- خوب، او در واقع به جای اینکه از آن عبور کند، به آرامی بر روی آن تکیه می‌کند، در این مرحله درب مانند شیشه قند فرومی‌ریزد، به جز یک تکه خاص که بزرگ‌تر و محکم‌تر از بقیه است؛ به قدری که بیچاره باب نمی‌تواند از آن عبور کند. تمام پنج عضو گروه درمانی باب مظنون هستند، هرچند متأسفانه فقط دو نفر از آن‌ها هویج‌های قرمز واضح هستند. حالا، اگر فیلم خود را خیلی جدی نمی‌گرفت، شوخی درباره ناتوانی بیل در تشخیص یک هویج قرمز به خودی خود نوشته می‌شد؛ همچنین اگر تمام گروه از "Usual Suspects" تشکیل شده بود (چرا نه، به عنوان مثال، تد لوین و تام نونان برای تکمیل برد دوریف و لنس هنریکسن؟). بیل وظایف باب را به عهده می‌گیرد و در این پروسه، موضوع چندین تلاش مضحک برای ترور می‌شود، از جمله یک ترکیب نادر از Car Fu/Fallacy of the Predictable Tree -- و چه کسی می‌تواند "مار بزرگ در صندوق پستی" را فراموش کند؟ در مورد صحنه‌های رابطه جنسی، معمول این است که شما نمی‌توانید حتی اگر تلاش کنید، رابطه جنسی را خنده‌دار کنید؛ با این حال، کارگردان ریچارد راش سعی نمی‌کرد، و به همین خاطر ما صحنه‌هایی را داریم که در آن، یک تانک اسباب‌بازی به عنوان یک اسباب‌بازی جنسی استفاده می‌شود (دوباره عجیب است زیرا این در یک وان اتفاق می‌افتد، پس نباید یک قایق اسباب‌بازی باشد؟) و صحنه‌ای که، حتی اگر او خارج از صحنه است، می‌توانید بشنوید (و سپس هرگز نمی‌توانید دوباره نشنوید) دقیقاً لحظه‌ای که بیل به اوج می‌رسد. اوه، و همچنین یک کارآگاه قتل با شوخی‌های سوزناک که توسط روبن بلیدز بازی می‌شود که در لحظه‌ای از خودآگاهی نزدیک به خودتقلید، دیگر شخصیت‌ها را به خاطر احمق بودنشان بی‌رحمانه تمسخر می‌کند ("چطور ممکن است همه شما با یک زن بیرون بروید و ندانید؟ هیچ سرنخی نداشته باشید؟ ... من قرار است با کتاب رکوردهای گینس تماس بگیرم زیرا فکر می‌کنم این زن سزاوار اعتبار است. و من مطمئن خواهم شد که تمام نام‌های شما شامل شود تا بتوانید همه در این افتخار شریک شوید"). دقیقاً همین چیزی بود که این فیلم به آن نیاز داشت؛ بیشتر "Hudson Hawk" و کمتر "Striking Distance".