فیلم Rollerball 1975

نورمن جویسون و ویلیام هریسون داستان کوتاه هریسون را به یک فیلم بلند تبدیل کرده‌اند و نتیجه کار بسیار خوب است. داستان در سال ۲۰۱۸ جریان دارد و جهان به یک دولت شرکتی جهانی تبدیل شده است که شش کارتل حاکم بر آن هستند. در این دنیا، جنگ‌ها، فقر و... وجود ندارد و کارتل‌ها برای فروکش کردن خشم‌های انباشته‌شده، ورزش خونین و وحشتناک «رولربال» را...

نورمن جویسون و ویلیام هریسون داستان کوتاه هریسون را به یک فیلم بلند تبدیل کرده‌اند و نتیجه کار بسیار خوب است. داستان در سال ۲۰۱۸ جریان دارد و جهان به یک دولت شرکتی جهانی تبدیل شده است که شش کارتل حاکم بر آن هستند. در این دنیا، جنگ‌ها، فقر و... وجود ندارد و کارتل‌ها برای فروکش کردن خشم‌های انباشته‌شده، ورزش خونین و وحشتناک «رولربال» را ارائه می‌دهند که در آن هیچ رحمی نشان داده نمی‌شود. اما زمانی که ستاره شماره یک ورزش، «جاناتان ای» به یک روح آزاد تبدیل می‌شود و برای ورزش بزرگ‌تر می‌شود، شرکت‌ها تصمیم می‌گیرند او را بازنشسته کنند... با بازی فوق‌العاده جیمز کان در نقش جاناتان، بازی‌ها در سطح بالایی قرار دارند، عکاسی بسیار خوب است و صحنه‌های اکشن در طول مسابقات به زیبایی choreograph شده‌اند. استفاده از موسیقی کلاسیک که همزمان با مضامین داستان پیش می‌رود، به طور هوشمندانه‌ای با پیچیدگی‌های داستان در هم تنیده شده است و نویسندگی تیز و شایسته توجه کامل بیننده است. این اشتباه است اگر بگوییم که فیلم وقتی از حلقه «رولربال» دور می‌شود، کمی افت می‌کند، بنابراین صبر و احترام به لحن ادبی برای بهره‌برداری بیشتر از آن ضروری است. این فیلم به خوبی ساخته شده است و دنیای دیستوپیایی را با هوش ادبی و خون‌ریزی پرشور به تصویر می‌کشد. امتیاز ۷.۵ از ۱۰. «رولربال» ورزشی خشن، سریع و بی‌رحم است و «جاناتان ای» (جیمز کان) قهرمان مورد تحسین آن است. او محبوب و غالب است و جمعیت او را دوست دارد - اما رئیسش «بارتولومیو» (جان هاوسمن) به او می‌گوید که زمان بازنشستگی او رسیده است. دنیای آن‌ها تحت کنترل شرکت‌های بزرگ است و نباید به آسانی به آن‌ها چالش کشید - اما «جاناتان» قصد ندارد تسلیم شود. او نمی‌خواهد شهرت، ثروت و تحسین خود را بدون تعیین شرایط خاصی قربانی کند. یکی از این شرایط reunite شدن با همسرش (ماد آدامز) است که ظاهراً به درخواست یکی از مدیران بزرگ شرکت دیگر «تخصیص» داده شده است. او همچنین سعی می‌کند بفهمد چه کسی پشت اخراج اوست و چرا، و خوشبختانه در این جستجو از «کلتیوس» (موسس گان) کمک می‌گیرد، در حالی که گزینه‌هایش محدودتر می‌شود و «بارتولومیو» به تدریج بیشتر تهدیدآمیز می‌شود. صحنه‌های اکشن با توپ و اسکیت‌سوارهایی که در دور پیست می‌چرخند، بسیار جذاب و هیجان‌انگیز است با عکاسی شدید و سقوط‌های پرسرعت فراوان، اما باقی‌مانده داستان کمی شبیه به «دویدن لوگان» است با هاوسمن که واقعاً فقط یک نقش را بلد بود بازی کند. این نقش در «پیپر چیس» (۱۹۷۳) خوب عمل کرد، اما اینجا کمی ناامیدکننده به نظر می‌رسد. کان تمام قلب و روح خود را در داستان قرار می‌دهد، اما نقاط ضعف زیادی در آن وجود دارد که نمی‌تواند فراتر از انتقادی واضح و نسبتاً کم‌عمق به یک دیکتاتوری استریل که ما را به یاد نرو و سرگرمی‌های کالیسیوم برای توده‌های مطیع (وگرنه!) می‌اندازد، طنین‌انداز شود. این خوب است - اما چیز بیشتری نیست.