فیلم Giant 1956

این فیلم در واقع سه داستان است که جورج استیونز آن‌ها را در یک ملودرام خانوادگی طولانی ترکیب کرده است. همه‌چیز از زمانی آغاز می‌شود که "بیک" (راک هادسن) از مزرعه بزرگش در تگزاس برای خرید یک اسب به دیدن "دکتر لینتون" (پل فیکس) می‌رود. اما اولین چیزی که می‌بیند دختر او "لزلی" (الیزابت تیلور) است که بر روی اسب سوار است. پس از یک...

این فیلم در واقع سه داستان است که جورج استیونز آن‌ها را در یک ملودرام خانوادگی طولانی ترکیب کرده است. همه‌چیز از زمانی آغاز می‌شود که "بیک" (راک هادسن) از مزرعه بزرگش در تگزاس برای خرید یک اسب به دیدن "دکتر لینتون" (پل فیکس) می‌رود. اما اولین چیزی که می‌بیند دختر او "لزلی" (الیزابت تیلور) است که بر روی اسب سوار است. پس از یک شروع دشوار، او به خانه‌اش می‌آید تا به عنوان همسرش زندگی کند، جایی که انتظار می‌رود زنان مانند او فرزند بیاورند و در زندگی‌ای نسبتا زینتی باقی بمانند. بدیهی است که او واقعاً به این وضعیت راضی نیست و بخش بعدی فیلم به تلاش‌های او برای یافتن هدف می‌پردازد. "جت رینک" (جیمز دین) یک کارگر عمومی در آنجا است. او مورد تنفر "بیک" است اما تا حدی توسط خواهرش "لوز" (مرسدس مک‌کمبریج) محافظت می‌شود. یک تراژدی رخ می‌دهد و "جت" به وارث یک قطعه زمین کوچک تبدیل می‌شود که در آن به سرعت نفت پیدا می‌کند. این موضوع دینامیک روابط را تغییر می‌دهد و با آغاز جنگ جهانی دوم، زندگی سنتی همه افراد درگیر به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد. بخش نهایی، اگر بخواهید، احتمالاً قوی‌ترین پیام را دارد: کسانی که در طول جنگ به‌طور مشترک می‌جنگیدند، صرف‌نظر از نژاد یا عقیده، اکنون (به‌طور کلی) به خانه برگشته‌اند و پیروز هستند، اما انتظار می‌رود که دوباره به الگوی اجتماعی خود برگردند - و استیونز با معرفی شخصیت‌های جدید، از جمله پسرشان (دنید هاپر) و حضور کوتاه سال ماینوی، ریاکاری و دوگانگی‌های موجود را به تصویر می‌کشد. این بخش، به نظر من، همچنین ضعیف‌ترین قسمت داستان است. شاید به این دلیل که پس از دو ساعت تماشای فیلم، نوعی خستگی وجود داشت، اما شخصیت‌پردازی ناقص دین کمی سطحی به نظر می‌رسد و خانم تیلور - که واقعاً بر این فیلم تسلط دارد - در این بخش به حاشیه می‌رود، در حالی که اختلافات خانوادگی و تأثیرات الکل شروع به تسلط بر داستان می‌کنند. اگرچه هادسن شاید قوی‌ترین بازیگر شخصیت‌ها نباشد، اما در اینجا او درجه‌ای از شرافت به شخصیتش می‌بخشد و در برخی مواقع جرقه‌ای از شیمی بین دو بازیگر اصلی وجود دارد که با وجود خودشان واقعاً یکدیگر را دوست دارند. این فیلم قطعاً یک اثر بزرگ سینمایی با عکاسی چشمگیر است. تیم آرایشگری تلاش خوبی برای نشان دادن روند پیری شخصیت‌ها در طول فیلم دارد و دیمیتری تیومکین موفق می‌شود موسیقی‌اش را از سبک وسترن اولیه به سبکی مدرن و خلاقانه تطبیق دهد. واقعاً نیاز به یک صفحه بزرگ و یک صندلی راحت دارد تا بهترین عملکردها را از آن بگیرید، اما قطعاً ارزشش را دارد.