فیلم Inside 2023

فیلم "Inside" فیلمی است که هر چه بیشتر درباره‌اش فکر می‌کنم، بیشتر از آن خوشم می‌آید. این فیلم به وضوح آزمایشی برای استقامت، صبر و قدرت تحمل است، اما سبک بصری کارگردان، واسیلِس کاتسوپیس، همراه با تم‌های قوی وجودی و بازی تأثیرگذار ویلم دفو، این فیلم را به یکی از جذاب‌ترین (و چالش‌برانگیزترین) آثار سال تبدیل کرده است. دزد آثار هنری، نِمو (با بازی دفو) مأموریت...

فیلم "Inside" فیلمی است که هر چه بیشتر درباره‌اش فکر می‌کنم، بیشتر از آن خوشم می‌آید. این فیلم به وضوح آزمایشی برای استقامت، صبر و قدرت تحمل است، اما سبک بصری کارگردان، واسیلِس کاتسوپیس، همراه با تم‌های قوی وجودی و بازی تأثیرگذار ویلم دفو، این فیلم را به یکی از جذاب‌ترین (و چالش‌برانگیزترین) آثار سال تبدیل کرده است. دزد آثار هنری، نِمو (با بازی دفو) مأموریت دارد تا پنج نقاشی ارزشمند را از یک پنت‌هاوس لوکس در نیویورک سرقت کند، اما سرقت طبق برنامه پیش نمی‌رود. تنها چند دقیقه از شروع کار گذشته که سیستم امنیتی پیشرفته خانه دچار اختلال می‌شود و نِمو را درون آن محبوس می‌کند. او که از سوی همدستش رها شده، باید به تنهایی راهی برای فرار پیدا کند. با گذشت ساعت‌ها که به روزها و در نهایت به ماه‌ها تبدیل می‌شود و هیچ‌کس از وضعیت او خبر ندارد، نِمو باید راهی برای بقا در این محیط مجلل پیدا کند. این ایده‌ای تفکر برانگیز برای یک فیلم است، به‌ویژه زمانی که ارزش هنر و تجمل در تضاد با نیازهای انسانی و بقا قرار می‌گیرد. نِمو در میان ثروت احاطه شده، اما مجبور است به غریزه‌های اولیه خود بازگردد. ثروت در هر گوشه وجود دارد، از دستگاه‌های هوشمند خانه گرفته تا آثار هنری بی‌قیمت، اما او برای بقا به چیزهای بسیار کمی نیاز دارد (آب قطع شده و غذایی در انبار وجود ندارد). نویسندگان مشترک، بن هاپکینز و کاتسوپیس، بعد جالبی به داستان خود اضافه کرده‌اند و به سادگی پرسش می‌کنند: هنر مهم‌تر است یا زندگی؟ محیط تک‌بعدی فیلم حس واقعی از اختناق و اضطراب را به نمایش می‌گذارد، به‌ویژه اینکه نِمو می‌تواند دنیای خارج را ببیند، اما هیچ‌کس او را نمی‌بیند. او از طریق دوربین‌های مدار بسته‌ای که صاحب خانه برای امنیت استفاده کرده، به تماشای دربان و کارکنان نظافت مشغول می‌شود. او در نهایت شروع به خیال‌پردازی و ساختن داستان‌هایی درباره آن‌ها می‌کند تا sanity خود را حفظ کند. این یک نوع سرگرمی نظاره‌گرانه است، اما همچنین اندوه‌انگیز است که این مرد محبوس (و به آرامی در حال مرگ) مجبور است به تماشای زندگی باقی جهان ادامه دهد. داستان یا طرح فیلم بسیار کم است و احساس می‌شود که کشیده شده است. با پیشرفت فیلم، تماشای آن دشوارتر می‌شود و اگر حدود نیم ساعت از زمان آن کاهش می‌یافت، قابل دسترس‌تر بود. خوشبختانه، بازی دفو آن‌قدر شدید است که نمی‌توان از او چشم برداشت. این نقش از نظر احساسی و جسمی چالش‌برانگیز است (و دیالوگ بسیار کمی دارد) و دفو به خوبی از عهده آن برآمده است. او یک استعداد افسانه‌ای است، به‌ویژه وقتی که از او خواسته می‌شود کارهای زیادی انجام دهد. او ناامیدی شخصیتش را به تصویر می‌کشد، به‌ویژه زمانی که شروع به هذیان‌گوئی و سقوط به جنون می‌کند. نمی‌توانم کسی را بهتر از دفو برای نقش نِمو تصور کنم. "Inside" را می‌توان فیلمی "مناسب جشنواره" نامید، پروژه‌ای که به نظر می‌رسد بسیار خود را جدی می‌گیرد، بیش از حد طولانی و خسته‌کننده است و پر از نمادگرایی آزاردهنده و آشکار است. نکات زیادی وجود دارد که ممکن است بسیاری از بینندگان را دلسرد کند، اما کسانی که به چالش در هنر علاقه‌مند هستند، چیزهای زیادی برای قدردانی خواهند یافت. به عبارت دیگر، شما باید یا در دسته مخاطبان هدف باشید یا در حال و هوای درست برای چیزی مانند این.