فیلم Peterloo 2018

این فیلم تاریخی خوب است، هرچند که عمق احساسی کمتری نسبت به سایر فیلم‌های مایک لی دارد. این موضوع منطقی است، زیرا فیلم‌های او هرگز به عنوان حماسی توصیف نشده‌اند. من اغلب در نظراتم بیان می‌کنم که در مقایسه با بسیاری از بینندگان، صبورتر هستم و با فیلم‌های با سرعت کند مشکلی ندارم. همچنین، از آنجا که در اوقات فراغت رمان می‌نویسم و دیالوگ‌های زیادی در...

این فیلم تاریخی خوب است، هرچند که عمق احساسی کمتری نسبت به سایر فیلم‌های مایک لی دارد. این موضوع منطقی است، زیرا فیلم‌های او هرگز به عنوان حماسی توصیف نشده‌اند. من اغلب در نظراتم بیان می‌کنم که در مقایسه با بسیاری از بینندگان، صبورتر هستم و با فیلم‌های با سرعت کند مشکلی ندارم. همچنین، از آنجا که در اوقات فراغت رمان می‌نویسم و دیالوگ‌های زیادی در آن‌ها وجود دارد، از گفت‌وگوهای زیاد در فیلم‌ها نیز آزرده نمی‌شوم. به نظرم این فیلم از نظر احساسی به اندازه فیلم‌های دیگر مایک لی تاثیرگذار نیست، شاید به دلیل وسعت موضوع. می‌دانید که چگونه است؛ مردم می‌توانند یک فاجعه در نقطه‌ای از جهان را که ۵۰۰ نفر کشته می‌دهد نادیده بگیرند، اما اگر داستان شخصی به خوبی روایت شود درباره یک قربانی، اشک‌ها ممکن است بریزد. در این فیلم افراد زیادی حضور دارند. آنقدر بازیگر اضافی وجود داشت که انتظار داشتم خودم را در یکی از صحنه‌های شلوغ ببینم. با وجود شخصیت‌های اصلی و دیدگاه‌های متفاوت، نتوانستم ارتباط عمیقی با هیچ یک از آن‌ها برقرار کنم. اما فیلم را به خوبی دوست داشتم و هرگز حاضر نبودم مستندی درباره این موضوع تماشا کنم. جالب است که حتی در مادر دموکراسی‌های غربی، تا دویست سال پیش، بیشتر مردان در بریتانیا حق رأی نداشتند و بخش‌های بزرگی از بریتانیا نمایندگی نداشتند. مایک لی ممکن است در اینجا کمی سنگین‌دل باشد، اما او در برخی مواقع نگاهی دل‌نشین به فقر طبقه کارگر در شمال غرب انگلستان ارائه می‌دهد، در حالی که طبقه حاکم زندگی پرزرق و برقی تحت پرنس رجن را تجربه می‌کند. روری کینر به عنوان سخنران مشهور "هانت" در سرتاسر کشور به دفاع از یک تغییر قدرت صلح‌آمیز و مثبت می‌پردازد. سفر به منچستر کاتالیزوری نهایی برای مقامات نگران می‌شود که با توجه به رویدادهای پاریس چهل سال پیش، تصمیم گرفته‌اند این تجمعات روزافزون را سرکوب کنند. لی یک گروه بازیگران کارآمد را گرد هم آورده است - واقعا هیچ ستاره‌ای وجود ندارد - و این کمک می‌کند تا بهتر نشان دهد که این داستان درباره مردان عادی است. می‌گویم مردان، زیرا ما هنوز فاصله زیادی تا رهایی زنان داریم و حتی شخصیت‌های قوی‌تری مانند "مری" (راشل فینیگان) و "نلی" (مکسیین پیک) کاملاً بر روی توانمندسازی "مردان خود" تمرکز دارند. اما آنچه این فیلم ارائه نمی‌دهد، هر گونه تعادل در جنبه‌های تاریخی این درگیری است. این فیلم بی‌توجهی و افراط‌های اشرافیت را اغراق‌آمیز نشان می‌دهد و تصویری نسبتاً naïve از برخی از کسانی که طرفدار انقلاب هستند، ارائه می‌کند. مانند بسیاری از فیلم‌ها که ارزیابی سیاسی مجموعه‌ای بسیار پیچیده از سناریوها را ارائه می‌دهند، این فیلم هم در نهایت نظرات کارگردان را منعکس می‌کند و این موضوع تاسف‌بار است. این داستانی از تحول عمیق اجتماعی است که می‌توانست مؤثرتر باشد اگر به نهادها کمی بیشتر توجه شده و کمتر یک‌بعدی و قضاوتی برخورد می‌شد. با این حال، دیالوگ‌ها در برخی مواقع واقعاً تاثیرگذار و قوی هستند و این داستان به شدت واقعی به نظر می‌رسد که تاریخ نباید به راحتی آن را تحریف کند و ارزش تماشا دارد.