فیلم The Lost Weekend 1945

دیلیریوم بیماری است که فقط در شب‌ها رخ می‌دهد. دان بیرنهام، فردی است که به نوشیدنی اعتیاد ندارد بلکه او یک الکلی است. او در طول آخر هفته به حال خود رها می‌شود تا بر روی نوشتن تمرکز کند، با این امید که از نوشیدنی‌هایی که زندگی‌اش را نابود می‌کنند دور بماند. بیلی وایلدر این فیلم را با مهارت فوق‌العاده‌ای کارگردانی کرده است. او با انتخاب ری...

دیلیریوم بیماری است که فقط در شب‌ها رخ می‌دهد. دان بیرنهام، فردی است که به نوشیدنی اعتیاد ندارد بلکه او یک الکلی است. او در طول آخر هفته به حال خود رها می‌شود تا بر روی نوشتن تمرکز کند، با این امید که از نوشیدنی‌هایی که زندگی‌اش را نابود می‌کنند دور بماند. بیلی وایلدر این فیلم را با مهارت فوق‌العاده‌ای کارگردانی کرده است. او با انتخاب ری میلند برای نقش اصلی دان بیرنهام، اولین شاهکار خود را خلق می‌کند. در آن زمان، میلند بیشتر به خاطر نقش‌های شاد و سبک شناخته می‌شد و بنابراین برای تماشاگران آن دوران، دیدن کسی که به طور عادی خوش‌خلق به دنیای تاریک اعتیاد سقوط می‌کند، بسیار جالب بود. این فرمول را "بلک ادواردز" 17 سال بعد با فیلم "روزهای شراب و گل رز" تکرار کرد، جایی که کمدی بزرگ "جک لمون" تماشاگران را با سقوط خود به دنیای الکلی تحت تأثیر قرار داد. در این فیلم 1945، میلند و وایلدر ما را به یک آغاز سبک و شاداب می‌کشانند و پایه‌گذاری می‌کنند تا در کنار دان بایستیم در حالی که او از طریق یک سری کابوس‌ها که با مهارت واقعی توسط بازیگر اصلی اجرا می‌شود، سقوط می‌کند. در این سفر، ما به سرعت به دنبال پیدا کردن یک مغازه قرض‌دهی می‌گردیم - اگر فقط می‌توانستیم یک مغازه باز پیدا کنیم. ما به طرز دل‌خراشی از بارمن مورد اعتماد خواهش می‌کنیم که یک نوشیدنی به ما بدهد، در یک کلینیک سم‌زدایی گرفتار می‌شویم و در آنجا کابوس‌های شبانه ما را در بر می‌گیرند، و از دیلیریوم می‌ترسیم در حالی که هوشیاری تهدید می‌کند که این اعتیاد زشت را از هم بپاشد... ما بخشی از این فیلم خواهیم بود به خاطر ویژگی‌های مغناطیسی ساده‌ای که ما را جذب می‌کند. این فقط نمایش واقع‌گرایانه میلند نیست، بلکه وایلدر با استفاده از فوکوس عمیق، هر چیزی را که ما را به سمت نوشیدنی شیطانی سوق می‌دهد، تأکید می‌کند، چه حلقه‌های آبی که با هر شات رای مصرف می‌شود و چه نماهای دوربین از داخل بطری‌ها. وایلدر با یادآوری‌های مکرر موضوع اصلی، به ما یادآوری نمی‌کند. موسیقی متن فوق‌العاده است؛ میکلوش روزا آن را به کمال می‌سازد زیرا موسیقی شما را به سمت یک کابوس متلاطم می‌برد در حالی که ذهن کارآمد دان به دنیای بی‌حسی واگذار می‌شود. به طور خلاصه، کار فنی این فیلم بی‌نظیر است. داستان پشت این شاهکار اکنون محترم، کمی خنده‌دار است. پارامونت نمی‌خواست این فیلم را منتشر کند زیرا گروه‌های مخالف الکلیسم اعتراض کردند که فیلم حمایت از نوشیدن می‌کند. یک گروه قوی حتی 5 میلیون دلار پیشنهاد داد تا نگاتیو فیلم را نابود کند، اما وایلدر بر سر موضع خود ایستاد و خوشبختانه دنیای سینما هنوز یک کلاسیک تاریک و عمیق برای تماشا دارد که در هر دهه‌ای طنین‌انداز است. 10/10 این یکی از بهترین فیلم‌های بیلی وایلدر است و به‌طور قطع بهترین اجرای ری میلند به عنوان یک نویسنده الکلی ناموفق است. میلند به‌خوبی رفتار ناامیدکننده، فریبکارانه و حتی جنایتکارانه شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشد. بیش از 70 سال پس از اکران، این فیلم هنوز قدرت زیادی دارد. این فیلم برنده جایزه بهترین فیلم (که همچنین جوایز بهترین کارگردان، بازیگر و فیلمنامه را نیز برد) به‌خوبی بازی شده است، هرچند کمی بیش از حد تئاتری (نوع صحنه‌ای) به نظر می‌رسد، اما هنوز هم فیلمی خوب ساخته شده است که از نظر کارگردان بیلی وایلدر، دیدگاه واقع‌گرایانه‌ای به الکلیسم دارد (من هرگز خودم الکل نخورده‌ام). در انتها کمی خوشبینانه به نظر می‌رسد اما هنوز هم درام جذابی است. **3.75/5** یک تجربه واقعی و تأثیرگذار از ری میلند در این داستان نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای درباره چهار روز از زندگی نویسنده چارلز آر. جکسون - که در اینجا به عنوان "دان بیرنهام" شناخته می‌شود - که زندگی‌اش به‌طور مکرر به خاطر اعتیاد مزمنش خراب می‌شود. درست زمانی که ممکن است به سمت بهبودی برود، اعتیادش حتی شدیدتر می‌شود و 10 دلاری را که برای خدمتکارشان در نظر گرفته بود، صرف یک شب‌نشینی بزرگ می‌کند و به عمق ناامیدی می‌رسد که او را به سایه‌ای از یک مرد نیازمند و زاری‌کننده بدل می‌کند که به دنبال شات بعدی خود است. میلند به‌خوبی شایسته اسکار خود بود و از حمایت قوی، هرچند کم، از برادرش فیلیپ تری و دوست‌دخترش جین وایمن برخوردار بود که به شدت سعی می‌کردند او را از مسیر خود تخریبی دور نگه دارند. بیلی وایلدر مطالعه‌ای عمیق از مبارزه شخصی مردی که کنترلش را از دست داده، به ما ارائه می‌دهد - صحنه‌هایی که او به دنبال یک مغازه قرض‌دهی باز در روز یوم کیپور است، به‌خوبی نشان می‌دهد که او چه اندازه به اعماق افتاده است - و میکلوش روزا موسیقی‌ای به شدت تاریک را برای تقویت جو فیلم فراهم می‌کند. فیلمی فوق‌العاده.