فیلم Tigerland 2000

فقط به این دلیل که شما آن نشان‌های سرگردی را به دوش دارید، به این معنی نیست که قرار نیست بمیرید. تایگرلند نام یک اردوگاه آموزشی ارتش ایالات متحده در فورت پولک، لوئیزیانا بود. به عنوان دومین بدترین نقطه زمین شناخته می‌شد، این مکان بازسازی جنگل‌های ویتنامی بود و برای آماده‌سازی سربازان آمریکایی برای زمین‌های جهنمی که قرار بود در آن بجنگند، استفاده می‌شد. این فیلم به...

فقط به این دلیل که شما آن نشان‌های سرگردی را به دوش دارید، به این معنی نیست که قرار نیست بمیرید. تایگرلند نام یک اردوگاه آموزشی ارتش ایالات متحده در فورت پولک، لوئیزیانا بود. به عنوان دومین بدترین نقطه زمین شناخته می‌شد، این مکان بازسازی جنگل‌های ویتنامی بود و برای آماده‌سازی سربازان آمریکایی برای زمین‌های جهنمی که قرار بود در آن بجنگند، استفاده می‌شد. این فیلم به کارگردانی جوئل شوماخر، با بازی کالین فارل در نقش سرباز رولند بوز، به یک سرباز reluctant به جنگ می‌پردازد که با هوش خود در بهره‌برداری از خلأهای قانونی، افسران بالاتر را آشفته می‌کند. با این حال، واضح است که بوز ویژگی‌های رهبری دارد، اما آیا افسران می‌توانند او را قانع کنند که برای رهبری ساخته شده است؟ زمانی که تایگرلند به نمایش درآمد، به نظر می‌رسید که فیلم‌های ویتنامی دیگر به پایان خود رسیده‌اند. اعلام شد که جوئل شوماخر قصد دارد به این موضوع بپردازد، اما واکنش‌ها چندان مثبت نبود. این کارگردانی بود که به تازگی سری فیلم‌های بتمن را به کمدی‌های سطحی تبدیل کرده بود. همچنین هنگامی که مشخص شد این فیلم با بودجه کم و در مدت ۲۸ روز فیلمبرداری خواهد شد و بازیگران ناشناخته‌ای در آن حضور دارند، نگرانی‌ها بیشتر شد. اما دو نکته از یاد بسیاری از منتقدانش دور ماند. اول اینکه شوماخر نشان داده بود که می‌تواند یک گروه جوان و پرانرژی را به سطوح بالای تماشا برساند (پسران گمشده) و دوم اینکه او در اوایل دهه ۹۰ فیلم «فالیگ داون» را ساخته بود و بنابراین موضوعات پیچیده و تاریک از توان او خارج نبود. تایگرلند یک فیلم خوب است. هیچ درگیری واقعی به جز تعاملات بین بوز، هم‌رزمانش و افسران بالاتر وجود ندارد. این بیشتر یک درام آموزشی است تا فیلمی درباره درگیری‌های نظامی. اما تأثیر آن بسیار شبیه است، زیرا گروهی از جوانان برای سرنوشتی آماده می‌شوند که دقیقاً شانس‌های خوشایندی ندارد؛ دلایل مختلف حضور آنها در اینجا شامل درجات متفاوتی از شجاعت یا عدم باور است. به همین دلیل، بوز که در ابتدا متعجب است، به طور همزمان به نماد امید برای بسیاری و شخصی برای تنفر تبدیل می‌شود. نتیجه این است که تایگرلند در نهایت یک فیلم عالی و با دقت ساخته شده است، که با بازیگری فوق‌العاده پیش می‌رود و به آرامی بر شما تأثیر می‌گذارد و شما را در غم فرو می‌برد. اما شوماخر تنها دلیل موفقیت این فیلم نیست، او از کمک‌های باکیفیتی برخوردار بود. فیلمنامه راس کلاوان و مایکل مک‌گروتر فراتر از کلیشه‌های شخصیتی که در هر فیلم آموزشی نظامی وجود دارد، عمل می‌کند. کمک‌های شگرف کلاوان با اتکا به تجربیات واقعی‌اش در ارتش، تایگرلند را به سمت اوج خود نمی‌برد (اوجی که understated و تأثیرگذار است)، بلکه زمان می‌برد و شخصیت‌ها شکل می‌گیرند و با بازی فوق‌العاده کالین فارل، فیلم به شدت جذاب می‌شود. این باوجود ظاهر غم‌انگیز فیلم، با فیلمبرداری متیو لیباتیک که رنگ‌های زنده را کنار می‌گذارد و از خاکستری‌ها و سبزهای کدر استفاده می‌کند، بیننده را درست در دل اردوگاه آموزشی قرار می‌دهد. ظاهر، احساس و داستان همه به زیبایی با هم هماهنگ می‌شوند و تایگرلند را در کنار فیلم‌های محبوب ویتنامی از دهه‌های گذشته قرار می‌دهد. ۸/۱۰