فیلم Pushover 1954

پول کثیف نیست. فقط آدم‌ها این‌طورند. فیلم «پوشاور» به کارگردانی ریچارد کوئین و بر اساس فیلمنامه‌ای از روی هاگینز، که از داستان‌های بیل اس. بالینجر و توماس والش اقتباس شده، ساخته شده است. بازیگران اصلی شامل فرد مک‌موری، فیلیپ کری، کیم نوواک، دوروتی مالون و ای. جی. مارشال هستند. موسیقی توسط آرتور مورتون و فیلم‌برداری به عهده لستر وایت است. پلیس سرسخت، پل شیردن (مک‌موری)، در پی...

پول کثیف نیست. فقط آدم‌ها این‌طورند. فیلم «پوشاور» به کارگردانی ریچارد کوئین و بر اساس فیلمنامه‌ای از روی هاگینز، که از داستان‌های بیل اس. بالینجر و توماس والش اقتباس شده، ساخته شده است. بازیگران اصلی شامل فرد مک‌موری، فیلیپ کری، کیم نوواک، دوروتی مالون و ای. جی. مارشال هستند. موسیقی توسط آرتور مورتون و فیلم‌برداری به عهده لستر وایت است. پلیس سرسخت، پل شیردن (مک‌موری)، در پی دزدی از بانکی است که در آن یک نگهبان به قتل رسیده است. او مأمور می‌شود تا با لونا مک‌لین (نوواک)، دوست‌دختر مظنون اصلی دزدی، آشنا شود. اما پس از برقراری ارتباط و نظارت بر آپارتمان او، شیردن به تدریج به این زن جذاب علاقه‌مند می‌شود. مقایسه با فیلم «غرامت مضاعف» عادلانه به نظر می‌رسد، اما واقعاً در این فیلم عناصر کافی و تفاوت‌های قابل توجهی وجود دارد که می‌توان آن را بر اساس merits خود قضاوت کرد. همچنین، لازم به ذکر است که برخی منتقدان پرسیده‌اند آیا «پوشاور» واقعاً یک فیلم نوآر است؟ این سؤال عجیب است! با توجه به انگیزه‌ها، سرنوشت‌ها و تم‌های داستانی که به‌وضوح در فیلم نوآر وجود دارد. یک مرد خوب اما خسته، از لحاظ عاطفی آسیب‌پذیر است و زندگی‌اش به دوری از اشتیاق، طمع و قتل کشیده می‌شود. اما زن فتال مسئول، تنها یک مانع ساده نیست؛ او هم مشکلات بزرگی دارد و به عنوان دوست‌دختر یک خلافکار، از این واقعیت ناراحت است. آیا امیدی برای این دو وجود دارد؟ آیا آنها به پولی که آنها را به هم پیوند زده نیاز دارند؟ سرنوشت چه چیزهایی برایشان در نظر دارد؟ ویژگی‌های کلاسیک نوآر در داستان به وضوح نمایان است. درست است که مسیر داستان در میانه دهه پنجاه به فرمولی شناخته‌شده تبدیل شده بود، اما این فیلم به خوبی از این قالب پیروی می‌کند. این فیلم تنها به دو شخصیت متکی نیست، بلکه داستان همزمان شریک کنجکاو شیردن، ریک مک‌آلیستر (کری)، را نیز روایت می‌کند که به همسایه لونا، آن استوارت (مالون)، علاقه‌مند شده است. این دو شخصیت در دنیایی متفاوت از دو شخصیت دیگر عمل می‌کنند و سؤال باقی می‌ماند که آیا می‌توان از چنین شروع‌های مشکوکی یک رابطه شکل گرفت؟ نحوه ارائه روابط در اینجا به طرز دلپذیری منحرف است. سبک بصری که کوئین و وایت به تصویر می‌کشند، به‌وضوح نوآر است، با ۹۹٪ فیلم که در شب و با سایه‌های بارز و خیابان‌های مرطوب روشن شده توسط لامپ‌های بزرگ و صحنه‌های سقفی که به سادگی با آنتن‌های بیرون‌زده تزئین شده‌اند، به تصویر کشیده شده است. پس‌زمینه لس‌آنجلس به‌عنوان ناظر ناراحت‌کننده‌ای برای ظهور انسان‌های آسیب‌دیده عمل می‌کند. بازیگران بسیار خوب هستند و همگی با کارگردان قابل‌اعتماد خود هماهنگ عمل می‌کنند. نوواک در اولین نقش اصلی خود می‌درخشد و به‌خوبی نقشی را ایفا می‌کند که شخصی مانند پل شیردن می‌تواند برای او جان خود را از دست بدهد. مک‌موری به‌خوبی خسته به نظر می‌رسد و چهره‌اش نشان‌دهنده زندگی‌ای است که از لحظات واقعی لذت خالی است. کری، با چهره‌ای مربع و قد بلند، ضدّی مناسب برای مشکلات مک‌موری است. مالون، شعاعی از نور را در این بخش تاریک از آمریکا ارائه می‌دهد، در حالی که مارشال به‌عنوان لیوتنانت سخت‌گیر اکتسکروم و آلن نورس به‌عنوان پلیسی که در قطار نوآر به سمت غم و اندوه سوار است، به خوبی عمل می‌کنند. فیلم با یک سرقت بانکی در روز آغاز می‌شود و در یک شب سرد و بارانی به سبک واقعی نوآر به پایان می‌رسد. «پوشاور» شایسته است که به‌عنوان یکی از فیلم‌های جالب دهه ۱۹۵۰ در ژانر نوآر مورد توجه قرار گیرد. ۸/۱۰ من همیشه احساس می‌کردم که فرد مک‌موری به عنوان یک بازیگر کمی تکراری است و هیچ‌گاه چندان چندوجهی یا جذاب به نظر نمی‌رسد. اما در اینجا، او به عنوان پلیس مخفی «شیردن» به خوبی عمل می‌کند. اوضاع برای شخصیتش زمانی پیچیده می‌شود که با «لونا» (کیم نوواک) مواجه می‌شود و به زودی رابطه‌ای پرشور برقرار می‌کنند. آنچه به زودی متوجه می‌شویم این است که او دوست‌دختر دزدی است که ۲۰۰ هزار دلار دزدی کرده و او قرار است از او برای رسیدن به دوستش استفاده کند. وقتی او متوجه می‌شود که او یک پلیس است، سعی می‌کند او را در سمت خود نگه دارد. اما آیا او واقعاً باید به وظیفه‌اش عمل کند؟ این فیلم در نود دقیقه، مقدار زیادی تعلیق و طمع خام را در خود جای داده و شما هرگز به‌طور قطع نمی‌دانید که آیا کسی به کسی خیانت خواهد کرد یا خیر. نوواک نیز به خوبی در نقش خود ظاهر می‌شود و دوروتی مالون و ای. جی. مارشال به عنوان لیوتنانت خیابانی او «اکتسکروم» به‌خوبی عمل می‌کنند. ریچارد کوئین به‌خوبی تعلیق را تا پایان این فیلم برتر جنایی-نوآر حفظ می‌کند که داستان و فیلمنامه‌ای بهتر از متوسط دارد و ارزش تماشا دارد.