فیلم Guava Island 2019

داستان کوچک و موسیقیایی «جزیره گوآوا» با جذابیت و احساسی عمیق، نشان‌دهنده یکپارچگی هنری دانیل گلاور است. این فیلم به زیبایی زیبایی‌های استوایی خود را با خودخواهی شدید موسیقایی به تصویر می‌کشد. شخصیت موسیقایی دانیل گلاور، «چایلدیش گامبینو»، یک استعداد الهام‌بخش است و نمونه‌ای نادر از توانایی نسل کنونی در تولید آهنگ‌های هماهنگ با مضامین سیاسی را به نمایش می‌گذارد. آلبوم استودیویی او با نام...

داستان کوچک و موسیقیایی «جزیره گوآوا» با جذابیت و احساسی عمیق، نشان‌دهنده یکپارچگی هنری دانیل گلاور است. این فیلم به زیبایی زیبایی‌های استوایی خود را با خودخواهی شدید موسیقایی به تصویر می‌کشد. شخصیت موسیقایی دانیل گلاور، «چایلدیش گامبینو»، یک استعداد الهام‌بخش است و نمونه‌ای نادر از توانایی نسل کنونی در تولید آهنگ‌های هماهنگ با مضامین سیاسی را به نمایش می‌گذارد. آلبوم استودیویی او با نام «بیدار شو، عشق من!» ترکیبی از فانک سایکدلیک، سول و هیپ‌هاپ را ارائه می‌دهد و تک‌آهنگ‌های اخیر او مانند «این آمریکا است» و «جادوی تابستان» نگاهی عمیق به فرآیند فکری دقیق او می‌اندازند. او هنرمندی واقعی است. بنابراین، تعجب‌آور است که «جزیره گوآوا»، یک فیلم کوچک که به وضوح برای طرفداران آثار او ساخته شده بود، نتوانست در میان نسیم آرام استوایی قرار گیرد. یک موسیقیدان/شخصیت محلی سعی دارد جشنواره موسیقی برای شهر تحت ستم گوآوا برگزار کند، حال آنکه هشدارهای تهدیدآمیز از جانب یک سرمایه‌دار دیکتاتور محلی را نادیده می‌گیرد. فیلم با یک داستان انیمیشنی فولکلوریک آغاز می‌شود که توسط ریحانا، با زیبایی خیره‌کننده‌اش، روایت می‌شود و به توصیف ریشه‌ها و وضعیت کنونی جزیره گوآوا می‌پردازد. با توجه به مدت زمان فیلم که کمی کمتر از یک ساعت است، این روش بیان، برای ساختن پایه‌های داستان ضروری بود. دلپذیر، اگرچه تا حدی عادی. موری، در اولین تجربه کارگردانی‌اش، سپس به بخش زنده فیلم می‌پردازد و از فیلتر نسبت ۴:۳ با تصاویری گرانولی برای ایجاد حس اصالت استفاده می‌کند. با توجه به وضعیت اقتصادی و ساختاری جزیره گوآوا، این انتخاب به خوبی جهان توصیف‌شده توسط ریحانا را به تصویر کشید. گلاور در طول روزش، گیتار چوبی‌اش را به دوش می‌اندازد و آهنگ‌های جدیدش را می‌خواند و بازتعریف می‌کند. حرکات رقص غیرعادی او در میانه یک کارخانه با «این آمریکا است» آغاز می‌شود. در آن لحظه، به این نتیجه رسیدم که «جزیره گوآوا» اساساً یک «موزیکال» است که برای همزمانی و/یا تقویت مواد تبلیغاتی آهنگ‌های گامبینو ساخته شده است. اگر با این موضوع مخالفید، او سپس با «جادوی تابستان» ریحانا را وادار به خواندن می‌کند و با «احساس می‌کند که تابستان است» قلبم را می‌برد. سوالی اساسی به ذهنم خطور کرد. آیا یکپارچگی هنری موسیقی می‌تواند به خوبی به یک اثر داستانی منتقل شود؟ شاید، اما «جزیره گوآوا» مثال خوبی از آن نیست. روح موسیقایی ساکنان جزیره که توسط یک دولت توتالیتر سرکوب می‌شود، موضوعی جدید نیست و متأسفانه به وضوح منتقل شده است. رابطه بین سرمایه‌داری و افرادی که تحت تأثیر عواقب زشت آن قرار گرفته‌اند، نتوانسته است قدرتی را منتقل کند. این به خاطر خودخواهی گلاور است که وضوح داستان را کمرنگ می‌کند. رابطه کفی ریحانا و دنی تقریباً وجود ندارد، با وجود مقدمه «رومئو و ژولیت». این شخصیت‌ها آن‌قدر در تلاش برای به تصویر کشیدن عجیب‌غریب بودن هستند که دینامیک بین آنها به شدت ضعیف است. همکاری مکرر گلاور با برادر بزرگترش نتوانست تمام جنبه‌ها را در چنین زمان محدودی در فیلمنامه‌اش متوازن کند. این فیلم آن‌قدر «به‌موقع» است که آن جذابیت خاصی که گامبینو را هنرمند می‌کند، از دست می‌دهد. این بدان معنا نیست که موسیقی جذاب نیست و نمره ریتمیک اوزورو نمی‌تواند شما را به حرکت درآورد، زیرا جنبه موسیقایی بزرگ‌ترین تأثیر را خواهد داشت. بازیگری قابل قبول است، حتی اگر گلاور نتواند از تمایلات اغراق‌آمیز تلویزیونی‌اش فرار کند و فیلم‌برداری اسپریگر فوق‌العاده است. اما متأسفانه، ناتوانی موری در متعادل کردن فیلم و کنترل استعداد overpowering گلاور باعث می‌شود «جزیره گوآوا» تبدیل به نوشیدنی قابل نوشیدن اما تلخی شود.