فیلم Dorian Gray 1970

نویسنده چه نظری درباره این اثر خواهد داشت؟ این فیلم بی‌ادب و مبتذل است، که شاید او را بخنداند، اما به‌طور کلی بسیار ناچیز و بی‌محتوا است - و شک دارم که این موضوع او را به‌طور جدی سرگرم کند. از ابتدا، حال و هوای دهه هفتاد را تداعی می‌کند، با هلوت برگر در نقش اصلی - مردی بلوند و خوش‌چهره که زندگی پر از...

نویسنده چه نظری درباره این اثر خواهد داشت؟ این فیلم بی‌ادب و مبتذل است، که شاید او را بخنداند، اما به‌طور کلی بسیار ناچیز و بی‌محتوا است - و شک دارم که این موضوع او را به‌طور جدی سرگرم کند. از ابتدا، حال و هوای دهه هفتاد را تداعی می‌کند، با هلوت برگر در نقش اصلی - مردی بلوند و خوش‌چهره که زندگی پر از افراطی را تجربه می‌کند. وقتی "بازل" (ریچارد تاد) او را نقاشی می‌کند - نقاشی که هیچ نقصی ندارد؛ او چنان تحت تأثیر قرار می‌گیرد که پیشنهاد می‌دهد جانش را برای این زیبایی به ابدیت بفروشد. داستانی که در ادامه شکل می‌گیرد، درباره مردی است که از نظر ظاهری زیباست، اما به تدریج درونش زشت‌تر می‌شود - و او به وضوح می‌بیند که با بدتر شدن سبک زندگی و شخصیتش، تصویرش در بوم پنهان نیز زشت‌تر و تحریف‌شده‌تر می‌شود. دوستانش قادر به جلوگیری از این سقوط نیستند، حتی آن‌هایی که می‌خواهند - و این شامل "لرد ووتن" (هربرت لام) هم نمی‌شود که همجنس‌گرا و لذت‌جو است، و همچنین برخی از دوستان زن کمتر جذابش - ایزا میراندا ("خانم راکستون") و مارگارت لی ("گوئندولین") که به‌خوبی به شعله‌های آتش او می‌افزایند. از نظر زیبایی‌شناسی، برگر به‌خوبی انتخاب شده، اما بازی‌اش به اندازه قاب نقاشیش چوبی است؛ تاد هم کسل‌کننده است - مهارتی که او به طور مکرر در طول دوران حرفه‌اش به آن دست یافته، اما لام گهگاه با بازی عالی‌اش به عنوان همجنس‌گرای فاسد، نجاتش می‌دهد و کل ظاهر شیکی که به این اثر می‌دهد، به زشتی کلی آن اضافه می‌کند. به‌طور کلی، این فیلم بسیار خجالت‌آور است، اما این داستان‌ها باید هر از چندگاهی خود را دوباره اختراع کنند و این نسخه معاصر (برای سال 1970) هرچند ضعیف، همچنان روح داستان وایلد را زنده نگه داشته است.