فیلم The Hunger Games: Catching Fire 2013

این فیلم عالی است! با اینکه هنوز با نمرات ۹ و ۱۰ ستاره موافق نیستم، اما احساس می‌کنم این فیلم کمی بهتر از فیلم اول است. دلیل اصلی این است که شخصیت جنیفر لارنس بالغ‌تر شده و او در این نقش راحت‌تر به نظر می‌رسد. او دیگر یک کودک نابالغ، ساده‌لوح و گم‌شده نیست. حداقل نه به‌طور مداوم. ساز و کار داستان هنوز هم به...

این فیلم عالی است! با اینکه هنوز با نمرات ۹ و ۱۰ ستاره موافق نیستم، اما احساس می‌کنم این فیلم کمی بهتر از فیلم اول است. دلیل اصلی این است که شخصیت جنیفر لارنس بالغ‌تر شده و او در این نقش راحت‌تر به نظر می‌رسد. او دیگر یک کودک نابالغ، ساده‌لوح و گم‌شده نیست. حداقل نه به‌طور مداوم. ساز و کار داستان هنوز هم به اندازه قبل مضحک است. این یک سناریوی خنده‌دار و افسرده‌کننده است و قطعاً باب میل من نیست. مردم با آرایش و مدل موهای عجیب و غریب و کمبود شدید هوش در حال دویدن، اوضاع را بهتر نمی‌کند. لذت این فیلم زمانی شروع می‌شود که بازی‌ها بالاخره آغاز می‌شوند. این بخش‌ها قطعاً بهتر از فیلم اول هستند. خطرات مختلف به خوبی به تصویر کشیده شده و جلوه‌های ویژه خوب است و تم کلی میدان و خطرات به جای اینکه به‌طور تصادفی تهدیدات جدیدی به بازیکنان تحمیل کند، موضوع جالبی را ارائه می‌دهد که در فیلم اول وجود نداشت. به نظر من لذت این فیلم در خود بازی‌هاست. احتمالاً به این دلیل است که من از بقیه داستان خوشم نمی‌آید. سناریوی افسرده‌کننده، رفتارهای بی‌معنا و یا سرکوبگر، خیانت و... همه از همان مسائل تکراری هستند. لارنس بد نیست و فکر می‌کنم جاش هاچرسون کشف خوبی است، اما همین و بس. این فیلم دنباله‌ای بر "بازی‌های گرسنگی" ۲۰۱۲ است و در همان دنیای آینده‌نگرانه جریان دارد: دنیای پسا-آخرالزمانی که امپراتوری به نام پَنِم بر بازماندگان صلح تحمیل کرده است، تنها برای اینکه به ظلم و ستمی وحشیانه فرو برود. نماد این ظلم، بازی‌های گرسنگی است، نوعی نبرد گلادیاتوری که تنها یک "پیروز" مجاز است و بقیه جنگجویان می‌میرند. برای حفظ جریان قربانی‌ها، ۱۲ ناحیه پَنِم هر سال ملزم به تأمین یک پسر و دختر نوجوان برای این نبرد هستند، ظاهراً به عنوان مجازات برای شورش‌های چند دهه پیش. تم این فیلم مسائل اخلاقی در مورد چگونگی مقابله با چنین ظلمی است. کاتنیس اوردین (جنیفر لارنس)، دختر سرزنده‌ای که برنده بازی‌های سال قبل است، می‌خواهد از سرکوب جلوگیری کند، اما می‌ترسد که انقلاب علنی به بسیاری از مردم آسیب برساند. کاراکتر دیگری (که نامش را نمی‌برم تا از افشاگری جلوگیری کنم) اهمیتی نمی‌دهد که چند نفر آسیب ببینند، به شرطی که انقلاب پیش برود. بسیاری از مردم امپراتوری به تسلیم تن داده‌اند تا شاید یک نجات‌دهنده مسیحایی ظاهر شود. در همین حال، رئیس‌جمهور دائمی، کوریولانوس اسنُو (دونالد ساترلند)، مصمم است تا قبل از اینکه شورشیان سازماندهی شوند، آنها را نابود کند. چه کسی پیروز خواهد شد؟ در اینجا تعلیق داستان نهفته است. تعداد کافی جلوه‌های ویژه وجود دارد تا پس‌زمینه و فناوری آینده‌نگرانه قابل باور باشد بدون اینکه فیلم را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر لارنس و ساترلند به عنوان دشمنان تأثیرگذار، فیلم دارای یک بازیگران حامی قوی است: وودی هارلسون به عنوان مربی زیرک اما الکلی کاتنیس؛ لیام همسورث و جاش هاچرسون به عنوان دو پسر که جنبه‌های تهاجمی و حساس شخصیت کاتنیس را نمایندگی می‌کنند؛ الیزابت بنکس به عنوان زنی مهربان اما ساده‌لوح که از ظلم بی‌خبر است؛ وینسنت هافمن، برنده اسکار، به عنوان مشاور مکیولی اسنُو، و سم کلافلین، جفری رایت و جنا مالون به عنوان قهرمانان سابق که به این درگیری کشیده می‌شوند. تنها نقص واقعی فیلم این است که به عنوان بخشی از یک داستان ادامه‌دار، میانه داستان در پایان حل نمی‌شود. فیلم خوبی است، دوباره تماشا می‌کنم و می‌توانم توصیه کنم. این یک داستان بقا فوق‌العاده در یک محیط وحشتناک است (به‌طرز شگفت‌انگیزی طراحی شده و نوشته شده است تا دنیایی وحشتناک باشد). ما تمام سرگرمی‌های خوبی که از فیلم اصلی داشتیم را به دست می‌آوریم و سپس عنصر (افشاگری) کاملاً جدیدی به آن اضافه می‌شود. این واقعاً چیزی است که فیلم را شکل می‌دهد و ما را به بخش بعدی می‌برد، اما نمی‌خواهم در مورد آن صحبت کنم. با اسنُو که در حال لجبازی و عصبانیت است (به معنای واقعی کلمه با کلمات بچگانه) می‌توان خیلی زود فهمید که او خودش را شکست داده است، تنها یک موضوع زمان باقی مانده است. جنیفر لارنس شخصیتی به اندازه کافی بزرگ دارد تا فیلم را به دوش بکشد و او این کار را با همکاری دیگران که نقش‌های حمایتی را ایفا می‌کنند، انجام می‌دهد. دیدن جنا مالون که به جمع می‌پیوندد بسیار عالی بود؛ احساس می‌کنم او به هر چیزی که در آن است، چیزی خاص اضافه می‌کند. اگر بتوانید مفهوم نبرد سلطنتی را تحمل کنید، این فیلم تماشای خوبی برای شماست. پس از زنده ماندن از بازی‌های گرسنگی ۷۴، "کاتنیس" (جنیفر لارنس) و عشقش در فیلم "پیتا" (جاش هاچرسون) اکنون انتظار دارند که در روستای پیروزشان زندگی لوکسی داشته باشند - اما نه، رئیس‌جمهور فریبکار "اسنُو" (دونالد ساترلند) برنامه‌های دیگری برای آنها دارد. پس از کنار گذاشتن خدمات "وِس بنتلی" فقیر، او "فیلیپ سیمور هافمن" ("پلاتارک") را به خدمت می‌گیرد تا نوعی مسابقات قهرمانان را با برندگان قبلی - که به‌ظاهر برای همیشه معاف بودند - برگزار کند. این یک بهانه خوب برای جذب خون قدیمی در کمک به جوان‌ترهاست - "جفری رایت" ("بیتی") احتمالاً از بین همه آنها قابل توجه‌ترین است و ما تقریباً ماجراجویی‌های خطرناک فیلم اول را تکرار می‌کنیم. با این حال، این بار، رشته‌های یک شورش و رویکردی بیشتر همکاری‌جویانه به مقاومت شروع به پیروزی می‌کند؛ ما می‌بینیم که مبارزان ما بیشتر از عقلشان استفاده می‌کنند تا اهداف تفرقه‌افکنانه رئیس‌جمهور را مختل کنند و داستان شروع به به دست آوردن مقداری شتاب می‌کند. متأسفانه، با وجود زیبایی آنها، بازیگری هنوز واقعاً ضعیف است. لارنس واقعاً با من ارتباط برقرار نمی‌کند و شخصیت جدید "فینیک" (سام کلافلین) دوباره بیش از اندازه جذاب است، اما فشردن یک زیبای خوش‌چهره به لباس تنگ او را بازیگر بهتری نمی‌کند. به انصاف، آنها دیالوگ‌های خوبی برای ارائه ندارند، زیرا تقریباً تمام این فیلم یک تمرین در CGI پیشرفته است. حداقل پایان داستان به ما وعده می‌دهد که بخش سوم این مجموعه فضای بیشتری برای تنوع در تم خواهد داشت، اما از این نظر، هیچ چیز خاصی نیست.