فیلم Boyz n the Hood 1991

ریک، این دهه نود است. دیگر نمی‌توانیم از مردم خودمان بترسیم. "یکی از هر بیست و یک مرد سیاه‌پوست آمریکایی در طول زندگی‌اش کشته خواهد شد" "اکثر آن‌ها به دست یک مرد سیاه‌پوست دیگر خواهند مرد" "افزایش صلح" پیام پایانی اثر قدرتمند، هوشمندانه و تأثیرگذار جان سینگلتون برای آرامش در جنوب مرکزی لس‌آنجلس است. این فیلم که غالباً از سوی کسانی که آن را ندیده‌اند به اشتباه به...

ریک، این دهه نود است. دیگر نمی‌توانیم از مردم خودمان بترسیم. "یکی از هر بیست و یک مرد سیاه‌پوست آمریکایی در طول زندگی‌اش کشته خواهد شد" "اکثر آن‌ها به دست یک مرد سیاه‌پوست دیگر خواهند مرد" "افزایش صلح" پیام پایانی اثر قدرتمند، هوشمندانه و تأثیرگذار جان سینگلتون برای آرامش در جنوب مرکزی لس‌آنجلس است. این فیلم که غالباً از سوی کسانی که آن را ندیده‌اند به اشتباه به عنوان فیلمی که خشونت را جذاب می‌کند تصور می‌شود، ما را به داخل محله‌ی جنوب مرکزی می‌برد و با روایت داستان ما را در آنجا نگه می‌دارد. سینگلتون بدون هیچ‌گونه ترفند یا نمایش اخلاق‌محور، نگاهی بی‌پرده به زندگی در یک گتو مدرن ارائه می‌دهد. داستان درباره سه نوجوان سیاه‌پوست است که در آستانه ورود به بزرگسالی به این فکر می‌کنند که زندگی چه چیزی برایشان به ارمغان خواهد آورد. برادران داوبوی (آیس کیوب) و ریکی بیکر (موریس چستنت) و بهترین دوستشان تری استایلز (کیوبا گودینگ جونیور) هر یک با نگرانی‌های معمولی که با ترک دوران نوجوانی همراه است، دست و پنجه نرم می‌کنند. والدین، دخترها، شغل‌ها و اینکه به زندان بازنگردند! اما این یک درام معمولی از بزرگ شدن نیست؛ ما در این محله‌ای که این پسران در آن زندگی می‌کنند، حضور داریم. جایی که یک سفر به فروشگاه می‌تواند شما را در یک تیراندازی به قتل برساند. جایی که کسانی که مشتاق یادگیری و انجام تکالیف خود هستند، با صدای مکرر تیراندازی‌ها و آژیرهای شب‌های جنوب مرکزی مواجه می‌شوند. با اینکه ممکن است سینگلتون متهم به تصویر کردن برخی از شخصیت‌هایش به صورت خیلی مقدس شود، اما باید او را بخشید زیرا این در نهایت یک فیلم پیام‌دار است. به علاوه، تصویر او از این محله خاص از حافظه‌ای صادقانه نشأت می‌گیرد زیرا خود او نیز در گذشته یک جوان در جنوب مرکزی لس‌آنجلس بوده است. یکی از نکات قوت "پسران در محله" همین است که سینگلتون از طریق مشاهدات خود، از کسانی که در "محله" هستند می‌خواهد تا مسئولیت اقدامات خود را بپذیرند. این موضوع به خوبی در افکار عمیق پدر تری (با بازی فوق‌العاده و کم‌نظیر لورنس فیشبرن) گنجانده شده است. وقتی تنش انباشته شده با تراژدی حتمی که همه باید برای آن آماده باشند، منفجر می‌شود، تأثیر آن مانند ضربه چکش به استخوان است. نه به خاطر خون‌ریزی برای تأثیرگذاری، بلکه با عواقبی که یک خانواده با آن روبرو می‌شود. این یکی از تأثیرگذارترین و غیرقابل فراموش‌ترین صحنه‌های سینمای دهه نود را به تصویر می‌کشد. در اینجا سینگلتون می‌توانست از داستان خارج شود، اما او جلوتر می‌رود و عواقب را گسترش می‌دهد و ما را به همراه شخصیت‌ها به نتیجه‌گیری نهایی "افزایش صلح" می‌برد. این فیلم از یک "ویژه‌برنامه بعد از مدرسه" تا مهم‌ترین فیلم سیاه‌پوست آمریکایی لقب گرفته است. من با ارزیابی آخر موافقم. جان سینگلتون واقعاً سبک من نیست. به این معنا که این فیلم در سال 1991 منتشر شد، اما تا زمانی که به HBO نیامد، در کشوری که من بزرگ شدم، چندان شناخته شده نبود. با این حال، "عدالت شاعرانه" شناخته شده بود و وقتی بالاخره به تماشای "پسران در محله" نشستم، انتظارات بسیار پایینی داشتم. صادقانه بگویم، فکر می‌کردم قرار است به اندازه "عدالت شاعرانه" بی‌معنی باشد. و بله، من به نوعی "آموزش عالی" را که قبل از این تماشا کردم دوست داشتم، اما هنوز احساس می‌کنم او به سمت سفیدپوستان انگشت اتهام می‌گیرد و به بینندگان می‌گوید که ما همه بد هستیم و دلیل تمام مشکلات دنیا هستیم. بنابراین با پیش‌زمینه‌ای از این تصورات وارد شدم و فکر می‌کردم که قرار است یک آشفتگی نژادپرستانه با استعداد ببینم. با این حال، این‌طور نبود. واقعیت این است که فیلم فوق‌العاده بود. و صادقانه بگویم، این اولین فیلمی بود که از زاویه‌ای غیر از پلیس درباره باندها دیدم و آن‌ها را ستایش نمی‌کرد. و همچنان یکی از معدود فیلم‌های باندی است که سبک زندگی آن‌ها را جذاب نمی‌سازد. و می‌فهمم که این دو موضوع کاملاً متفاوت هستند، اما فیلم به نظر می‌رسید که موضوع باندها را به شیوه‌ای "پدرخوانده" بررسی می‌کند... و این کار کرد. به طرز فوق‌العاده‌ای کار کرد. شما می‌توانید به شخصیت‌ها ارتباط برقرار کنید—اگرچه شاید نباید این را بگویم—و ببینید که فرهنگ باند یک چیز وحشتناک است. برخلاف "عدالت شاعرانه"، این فیلم هدفی دارد. و برخلاف "آموزش عالی"، انگشت اتهامش به اندازه‌ای نژادپرستانه نیست. این واقعاً به مسائل می‌پردازد و داستانی را تعریف می‌کند و صادقانه بگویم، تماشای آن به معنای دوست داشتن آن است.