فیلم Hoosiers 1986

واقعاً برایم سخت بود که درباره این داستان نسبتاً قابل پیش‌بینی هیجان‌زده شوم، هرچند که دنیس هاپر یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های خود را ارائه می‌دهد. داستان حول محور مربی بسکتبال "دیل" (جین هکمن) می‌چرخد که تیم یک مدرسه درجه سوم در ایندیانا را به عهده می‌گیرد. روحیه تیمی این گروه تقریباً وجود ندارد، اما "شوتر" (هاپر) که پسرش در تیم بازی می‌کند و استراتژیست بدی...

واقعاً برایم سخت بود که درباره این داستان نسبتاً قابل پیش‌بینی هیجان‌زده شوم، هرچند که دنیس هاپر یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های خود را ارائه می‌دهد. داستان حول محور مربی بسکتبال "دیل" (جین هکمن) می‌چرخد که تیم یک مدرسه درجه سوم در ایندیانا را به عهده می‌گیرد. روحیه تیمی این گروه تقریباً وجود ندارد، اما "شوتر" (هاپر) که پسرش در تیم بازی می‌کند و استراتژیست بدی هم نیست، به شدت تحت تأثیر مشروبات الکلی قرار دارد و هرگز به اندازه کافی هوشیار نیست تا تأثیر ثابتی بگذارد. با تیمی که حتی نمی‌تواند تخم‌مرغی را شکست دهد و یک دستیار که به زحمت می‌تواند روی پاهایش بایستد، اکنون ما به سمت یک داستان نسبتاً استاندارد از ایالات متحده در دهه 1950 حرکت می‌کنیم، جایی که فرصت‌ها کم بود و ورزش می‌توانست راهی برای رهایی بسیاری باشد. هکمن خوب است، اما واقعاً چیز بیشتری از این نیست که بتوانیم با بار سنگین و شیاطین شخصیتش آشنا شویم؛ باربارا هرشی سعی می‌کند خود را تحمیل کند اما شخصیت "مایرا" او چیزی برای ارائه ندارد و چه نامزد اسکار باشد و چه نباشد، من به موسیقی نامشخص جری گلدسمیت که نیمه‌ای از آن ونگلیس و نیمه‌ای دیگر از AOR بود، علاقه‌مند نشدم. حتی اگر تاریخ واقعی‌ای که این داستان بر اساس آن ساخته شده را نمی‌دانستید، حدس زدن آن آسان است و این ماهیت رویه‌ای درام، آن را از خطرات زیادی تهی می‌کند، حتی زمانی که صحنه‌های مسابقه شبیه‌سازی شده در حال رخ دادن است. این یک فیلم انگیزشی و احساس‌برانگیز است و باید به کودکان نشان داده شود تا بفهمند که پیروزی مهم است، اما به اندازه جنبه‌های تیم‌سازی ورزش که تنها زمانی کار می‌کند که همه بازیکنان بتوانند به یکدیگر اعتماد کنند، اهمیت ندارد. این فیلم به اندازه کافی قابل تماشا است، اما چیز خاصی نیست.