فیلم Resolution 2012

فیلم "Resolution" به نوعی یک اثر نیولوکرافتی است که بیشتر بر روی تعارضات شخصی و جو کلی فیلم تمرکز دارد تا بر روی ترس‌های ناگهانی یا جلوه‌های بصری. این فیلم یک داستان جذاب و مبتنی بر شخصیت‌ها را توسعه می‌دهد. در یک خانه خراب، ما شاهد کشمکش بین مایکل (پیتر سیللا) هستیم که می‌خواهد کریس (وینی کُران) معتاد را "نجات" دهد و کریس که نمی‌خواهد...

فیلم "Resolution" به نوعی یک اثر نیولوکرافتی است که بیشتر بر روی تعارضات شخصی و جو کلی فیلم تمرکز دارد تا بر روی ترس‌های ناگهانی یا جلوه‌های بصری. این فیلم یک داستان جذاب و مبتنی بر شخصیت‌ها را توسعه می‌دهد. در یک خانه خراب، ما شاهد کشمکش بین مایکل (پیتر سیللا) هستیم که می‌خواهد کریس (وینی کُران) معتاد را "نجات" دهد و کریس که نمی‌خواهد نجات یابد و به‌درستی فکر می‌کند که انگیزه‌های مایکل خودخواهانه است. این قسمت‌ها بسیار خوب هستند، حتی اگر کُران به‌اندازه‌ای چاق باشد که به‌عنوان یک معتاد قابل قبول به نظر نرسد و آنچه او تجربه می‌کند بیشتر آزار از مایکل است تا ترک. در خارج از خانه، که مایکل به زودی متوجه می‌شود در یک منطقه قبیله‌ای آمریکایی قرار دارد، شخصیت‌های عجیب و غریبی وجود دارند که از گیج‌کننده و بی‌ضرر تا به‌ظاهر مضحک ولی در عین حال خطرناک متغیرند. در سنت لوکرافتی، مایکل قهرمان متعادل و منطقی است که به‌طور غیرارادی مرز نامرئی را به جایی می‌زند که ناهنجاری‌ها و زیرانسانی‌ها به‌جای استثنا، قاعده هستند. مایکل اسناد عجیبی را در زمین‌های اطراف خانه پیدا می‌کند؛ متون، عکس‌ها و ویدیوهایی که وقایع ominous گذشته را روایت می‌کنند و نشانه‌های نگران‌کننده‌ای برای آینده نزدیک دارند. کارگردانان آران مورهد و جاستین بنسون (که همچنین فیلمنامه را نوشته‌اند) استفاده‌ای از تکنیک "فوتیج پیدا شده" را به یکی از بهترین روش‌هایی که تا به حال دیده‌ام تبدیل می‌کنند، زیرا در اینجا واقعاً می‌بینیم که کسی این ویدیوها را پیدا کرده و به آن‌ها واکنش نشان می‌دهد و ما نیز به واکنش او پاسخ می‌دهیم. این رویکرد برای من مؤثرتر از صرفاً نمایش مستقیم ویدیوهای فرضی است، که همیشه به‌طور تصادفی ناقص به نظر می‌رسند، نه به‌طور عمدی. مشکل این فیلم – و این یک نکته مهم است اگر مثل من به مزه پس از تماشای یک فیلم اهمیت می‌دهید – این است که سازندگان بیش از حد به سبک پاپ نزدیک هستند؛ یا در این مورد، بیش از حد به سبک لوکرافت. نوع بی‌تفاوتی کیهانی هوارد فلیپ لاوکرافت در کاغذ بهتر از صفحه نمایش جواب می‌دهد، زیرا حال و هوا، پس از همه، تنها تا حدی می‌تواند شما را از نظر بصری و صوتی همراهی کند – و حال و هوای "Resolution" به دلیل شات نهایی اجباری، ضد اوج و توهین‌آمیز، حالتی ناخوشایند را به جا می‌گذارد که نشان می‌دهد شر همچنان ادامه خواهد داشت. نمی‌گویم که باید پایان خوشی در کار باشد، اما آیا درخواست از فیلمی به نام "Resolution" برای داشتن پایانی که در آن تعارض حل شود، زیاد است؟ و بدترین قسمت این است که این فیلم قبلاً یک پایان کاملاً کاتارتیک داشت قبل از آن شات پایانی که معادل نشان دادن یک انگشت وسط به تماشاگران است.