انیمیشن The Lorax 2012

این فیلم برای من مناسب نبود. «لوراکس» تقریباً پر از محتوای بی‌مورد است. پیام هنوز هم وجود دارد، اما زیر امواجی از بی‌احساسی گم شده است. نمره نهایی: ★★ - قطعاً برای من مناسب نبود، اما نوعی از جذابیت آن را درک می‌کنم. «لوراکس» نیازی به انتقال پیام رنگارنگ محیط‌زیستی‌اش به این شدت نداشت. خوب، اقتباس لایو اکشن «کت در کلاه» یک موفقیت بزرگ بود، پس...

این فیلم برای من مناسب نبود. «لوراکس» تقریباً پر از محتوای بی‌مورد است. پیام هنوز هم وجود دارد، اما زیر امواجی از بی‌احساسی گم شده است. نمره نهایی: ★★ - قطعاً برای من مناسب نبود، اما نوعی از جذابیت آن را درک می‌کنم. «لوراکس» نیازی به انتقال پیام رنگارنگ محیط‌زیستی‌اش به این شدت نداشت. خوب، اقتباس لایو اکشن «کت در کلاه» یک موفقیت بزرگ بود، پس تنها مسئله زمان بود که یکی دیگر از کتاب‌های دوستانه خانواده دکتر سوئس به دنیای سینما منتقل شود. سپس عنوان ابتدایی نمایش داده می‌شود. یک مینیون منفور در کنار نام پر زرق و برق استودیو «ایلومینیشن» ظاهر می‌شود و ناگهان تمام امیدها کم‌رنگ می‌شود. علاوه بر فرانچایز اولیه، به نظر می‌رسد که آن‌ها نمی‌توانند فیلم‌های انیمیشن بسازند بدون اینکه بیننده را مانند نیاندرتال‌های ساده‌لوح درمان کنند و «لوراکس» بهترین مثال از این موضوع است. صبر تنها از شماره موسیقی ابتدایی به سرعت به پایان رسید. یک پسر جوان به دنبال درختی زنده از شهر پلاستیکی «تنیلوان» خارج می‌شود تا دختری را تحت تأثیر قرار دهد، اما به زودی داستانی را تجربه می‌کند که زندگی‌اش را تغییر خواهد داد. این فیلم یک آشفتگی است. شاید به دلیل بازی‌های تخیلی کلمات دکتر سوئس که به طرز الهام‌بخش هشدار خلاقانه‌ای در برابر طمع شرکتی و جنگل‌زدایی ویرانگر را به تصویر می‌کشد، قابل اقتباس نباشد. از سوی دیگر، «ایلومینیشن»، در حالی که به طور مداوم انیمیشن‌های رنگارنگ و زنده تولید می‌کند، اخلاق را به زور به بینندگانش تحمیل کرد. در عرض دو دقیقه، مردم درباره حباب پلاستیکی بی‌نقص و کارکرد سرمایه‌داری‌شان آواز می‌خوانند. شخصیت اصلی، نه موجود عنوانی، هنوز دیده نشده است. یک شبیه به کیم جونگ-اون که مردمش را در یک دنیای کوچک شبیه به کره شمالی در محاصره تبلیغات زندانی می‌کند. تیلور سوئیفت از خواندن هر یک از آهنگ‌های فراموش‌نشدنی امتناع می‌کند. و نگاهی سطحی به مصرف‌گرایی با نشان دادن یک تبلیغ برای هوای کنسرو شده. سپس روایت به حالت فلش‌بک می‌رود وقتی که «وانس-لر» اشتباهات گذشته‌اش را بازگو می‌کند. او درختان پشمک را برای تولید اختراع جدیدش قطع می‌کند. دیالوگ‌های بلند و آزاردهنده‌ای که به وضوح «آلوین و سنجاب‌ها» را تماشا کرده‌اند، با شوخی‌های فرهنگ عامه تحمیلی آزاردهنده هستند. خرس‌های ناز با نیش‌های پشمالوی خود در حال نمایش و خوردن تکه‌های کره هستند. در نهایت، روح درختان به طرز آبرومندانه‌ای از ابرها پایین می‌آید و به طرز ناشیانه‌ای کمر نارنجی‌اش را به شما نشان می‌دهد. «لوراکس». دنی دی‌ویتوی «قانون شماره 95 بچه، تمرکز کن!» اگر صادق باشم، یک افسانه است، اما به طرز وحشتناکی با آن موجود با سبیل همخوانی ندارد. در واقع، تمام صداپیشگی‌ها عادی و فراموش‌شدنی بودند و هرگز واقعاً با دهان‌های عریض شخصیت‌های فراموش‌نشدنی‌اش همخوانی نداشتند. دو خط داستانی که در واقع وجود داشتند، به طور ناخواسته یک داستان ضعیف تولید کردند که تنها هدفش پیشبرد اخلاقیات نیکویش بود و نه توسعه شخصیت و احساسات واقعی. ایلومینیشن به خاطر داستان‌گویی ظریفش شناخته نشده است و این موضوع در این اقتباس واضح است. به جز «هاپ» (که هرگز نباید درباره‌اش صحبت کنیم...)، این به‌طور قطع ضعیف‌ترین اثر آن‌هاست. قابل درک است که من گروه هدف نیستم، اما بچه‌ها تنها با رنگ‌های جذاب هیپنوتیزم خواهند شد. من تضمین می‌کنم که بعد از چند روز آن را فراموش خواهند کرد. واقعاً یک جشن رنگی! فیلم خوبی بود، احتمالاً دوباره آن را تماشا خواهم کرد و می‌توانم آن را توصیه کنم. با وجود فرانچایز «من نفرت‌انگیز» / «مینیون‌ها»، به نظر می‌رسد «ایلومینیشن» کار خوبی انجام می‌دهد و واقعاً دنیای عجیب دکتر سوئس را به زندگی آورده است، صرف‌نظر از اینکه در آن زمان چقدر معقول به نظر می‌رسد یا خیر. مدت زیادی است که «لوراکس» را نخوانده‌ام، اما مطمئنم که انگیزه کاشت درخت برای به دست آوردن یک دختر نبوده است. به یاد دارم که داستان «وانس‌لر» داستان اصلی کتاب داستانی با چند آهنگ به‌یادماندنی بود. با این حال، در این فیلم سرگرمی زیادی وجود دارد و (در نهایت) پیام مثبتی درباره حفظ محیط زیست دارد، هرچند به اندازه‌ای که می‌خواهد قوی نیست، اما به اندازه‌ای که لازم است قابل هضم است. در حالی که نمی‌خواهم شما را با جزئیات لازم برای انتقال نظر من در مورد آموزش محیط زیست خسته کنم، در صحنه‌های «انجام کسب و کار» نکته عجیبی وجود دارد که تقریباً به نظر می‌رسد پیام ظریفی برای کسب و کار سرمایه‌داری باشد در حالی که به ما گفته می‌شود این بد است، یا شاید این هدف بود: یک مبارزه و تعادل لازم است. فقط فکر می‌کردم جالب است. حداقل پیام را برای ما در نظر گرفتند که نباید سالمندان را دست کم بگیریم. خلق جهان و شخصیت‌ها بسیار خوب انجام شده است و در حال نوشتن این متن یکی از آهنگ‌ها را در ذهنم زمزمه می‌کنم، اما یک مشکل با نویسندگی دارم: «وانس‌لر» داستان را در چند روز تقسیم می‌کند. وقتی که او مخاطبش را دارد (اوه، در یک نمایش بازی کن: یک ترفند شکسپیری)، و فیلم خودش مخاطبش را دارد، فقط باید داستانش را بگوید. من طرفدار تقسیم داستان به چند داستان نیستم اگر لازم نباشد (اگر هرگز یک سریال تلویزیونی را binge-watching کرده‌اید، می‌دانید که در مورد چه چیزی صحبت می‌کنم). حداقل او همه چیز را وارونه نکرد و داستان را به صورت غیرترتیبی بیان نکرد (به «داستان‌های پالپ» نگاه کنید). در حالی که خود «لوراکس» یک شخصیت ضعیف و در عین حال ظریف است، می‌توانم تصور کنم که بیشتر مردم از آن لذت خواهند برد.