فیلم Four Weddings and a Funeral 1994

خوب است، هرچند که کمی کم‌عمق در زمینه خنده‌های واقعی است. هیو گرانت بهترین بخش فیلم «چهار عروسی و یک تشییع جنازه» است و یک عملکرد سرگرم‌کننده ارائه می‌دهد. داستان واضح است و خودش به خوبی بیان می‌شود و به چند موقعیت جالب منجر می‌شود. برخی از دیالوگ‌ها و همچنین برخی از ویرایش‌ها مشکل‌دار هستند. بجز هیو گرانت، هیچ‌کدام از بازیگران دیگر برای من جالب نبودند، به...

خوب است، هرچند که کمی کم‌عمق در زمینه خنده‌های واقعی است. هیو گرانت بهترین بخش فیلم «چهار عروسی و یک تشییع جنازه» است و یک عملکرد سرگرم‌کننده ارائه می‌دهد. داستان واضح است و خودش به خوبی بیان می‌شود و به چند موقعیت جالب منجر می‌شود. برخی از دیالوگ‌ها و همچنین برخی از ویرایش‌ها مشکل‌دار هستند. بجز هیو گرانت، هیچ‌کدام از بازیگران دیگر برای من جالب نبودند، به جز روآن اتکینسون که آن هم فقط به دلیل شهرت عمومی‌اش است، زیرا در اینجا کمتر از حد لازم استفاده شده است. من بازی اندی مک‌داول را بسیار بی‌روح یافتم. از اینکه کاراکتر کریستین اسکات توماس را به راه واضح نرسانده‌اند قدردانی می‌کنم، هرچند که این باعث می‌شود فیونا در طول داستان بی‌فایده به نظر برسد. این فیلم به‌طور کلی قابل قبول است و ارزش یک بار تماشا را دارد. در حالی که این فیلم عمدتاً حول شخصیت "چارلز" (هیو گرانت) می‌چرخد، واقعاً مجموعه‌ای از شخصیت‌هاست که این کمدی را به خوبی اجرا می‌کند. او برای اولین عروسی دیر می‌رسد، اما این موضوع چندان مهم نیست جز اینکه در آنجا برای اولین بار "کری" (اندی مک‌داول) را می‌بیند. یک رابطه یک‌شبی بین آن‌ها برقرار می‌شود و هر دو به نظر می‌رسند که از هم خوششان آمده، اما هیچ چیزی از این رابطه به عمل نمی‌آید و به عروسی بعدی می‌رویم. عروسی سوم به او تعلق دارد - به یک لرد که کمی از او بزرگ‌تر است. "چارلز" ناراحت می‌شود، اما چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ آیا بهتر نیست با کسی دیگر کنار بیاید - حتی اگر او "دختر مورد نظر" نباشد؟ ریچارد کرتیس در اینجا یک کمدی فوق‌العاده نوشته است که اجازه می‌دهد شخصیت‌های زیادی به زندگی "چارلز" اضافه شوند. سایمون کلاو با جلیقه رنگی‌اش، احتمالاً مورد علاقه من است. او و دوست‌پسرش "متیو" (جان هانا) عادت دارند تا جنبه‌های مضحک و ناخوشایند عروسی را به نمایش بگذارند؛ خوانندگان محلی و مهمانانی که از بار رایگان بیش از حد استفاده می‌کنند یا فکر می‌کنند که هدیه‌ای از سوی خدا هستند. واقعاً، این فیلم به اندازه‌ای به نمادگرایی و مراسم ازدواج می‌پردازد که به خصوصیات و نقص‌های "چارلز" و دوستانش می‌پردازد. کشیش گیج و دست و پا چلفتی "جرالد" (روآن اتکینسون) تماشاگران را به خنده می‌اندازد و شارلوت کولمن به‌خوبی نقش "اسکارلت" را بازی می‌کند که شاید کمی بیش از حد صریح باشد. این فیلم کمی سرهم‌بندی شده به نظر می‌رسد و شاید به زودی نیازی به شنیدن آهنگ Wet Wet Wet نداشته باشم، اما به‌طور کلی استعداد بازیگری بریتانیا را به‌صورت دوستانه و لذت‌بخش برای دو ساعت به نمایش می‌گذارد.