فیلم The Man Who Would Be King 1975

از بالاترین سطح ماجراهای پسرانه، فیلم «مردی که می‌خواست پادشاه باشد» به نمایش درمی‌آید! دو کهنه‌سرباز در هند استعماری در حال استراحت هستند و این تنها آغاز سفری است که آن‌ها را به کافرستان می‌برد. در اینجا، ساکنان کوه‌نشین باور دارند که این سفیدپوستان فریبکار، خدایان هستند و به این ترتیب، اوضاع به شدت جالب‌تر خواهد شد. این اثر که توسط نویسنده بزرگ، رادیار کیپلینگ نوشته شده،...

از بالاترین سطح ماجراهای پسرانه، فیلم «مردی که می‌خواست پادشاه باشد» به نمایش درمی‌آید! دو کهنه‌سرباز در هند استعماری در حال استراحت هستند و این تنها آغاز سفری است که آن‌ها را به کافرستان می‌برد. در اینجا، ساکنان کوه‌نشین باور دارند که این سفیدپوستان فریبکار، خدایان هستند و به این ترتیب، اوضاع به شدت جالب‌تر خواهد شد. این اثر که توسط نویسنده بزرگ، رادیار کیپلینگ نوشته شده، با کارگردانی جان هاستون و بازیگری از اسطوره‌های بریتانیایی، شان کانری و مایکل کین، به هیچ وجه نمی‌توانست شکست بخورد. این فیلم ساختاری کلاسیک دارد که با نوشتاری هوشمندانه ترکیب شده است. «مردی که می‌خواست پادشاه باشد» پروژه‌ای بود که جان هاستون سال‌ها (دهه‌ها) به آن چشم دوخته بود و از دهه ۴۰ میلادی به دنبال تطبیق این داستان کوتاه با بازی همفری بوگارت و کلارک گیبل بود. بعد از آن، ایده‌هایی برای انتخاب پیتر او'Tول و ریچارد برتون به عنوان بازیگران اصلی مطرح شد. به سال ۱۹۷۵ برمی‌گردیم و انتخاب نهایی کین و کانری اکنون به عنوان یک انتخاب هوشمندانه به نظر می‌رسد و واقعاً تصور اینکه کسی دیگری در نقش این دو شخصیت بدون‌اخلاق باشد، غیرممکن است. به‌طور خلاصه، انتظار برای این فیلم قطعاً ارزشش را داشت. اینکه فیلم به‌عنوان یک اثر ماجراجویی شناخته می‌شود، بدیهی است، اما باید ذکر شود که در کنار ترکیب دلپذیر فانتزی و ارزش‌های ماجراجویانه، شخصیت‌پردازی‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد و نگاهی کنایه‌آمیز به قدرت‌طلبی، امپریالیسم و طمع دارد و نبضی سیاسی را به تصویر می‌کشد. این فیلم بسیار سرگرم‌کننده است و در این عصر جدید هزاره، همچنان جایگاه خود را حفظ کرده است. واقعاً چه کسی می‌تواند تصور کند که کین و کانری در نقش شخصیت‌های شیاد بازی کنند؟ به همین دلیل هم باید به این فیلم نمره ۸ از ۱۰ داد. **یک فیلم ماجراجویانه باشکوه که داستان کوتاهی از رادیار کیپلینگ را درباره طمع و بهایی که می‌تواند برای آن پرداخت شود، به سینما اقتباس می‌کند.** رادیار کیپلینگ که در هند به دنیا آمد، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان بریتانیایی در اواخر قرن نوزدهم و شاید یکی از پرکارترین‌هاست. دیدن فهرست آثار او، تمرینی در صبر است و اگر فکر کنیم که او همه این‌ها را در نور خورشید یا با چراغ گاز و با قلم نوشت، بدون کامپیوتر یا نور الکتریکی برای دید بهتر، واقعاً شگفت‌انگیز است. او از خانواده‌ای اشرافی با ارتباط نزدیک به زندگی استعماری به دنیا آمد و تربیت محافظه‌کاری داشت و جوانی‌اش به‌طور غیرقابل انکاری با هند گره خورده است، جایی که او همیشه آن را به‌عنوان چیزی ایدئال به تصویر کشیده است. او در هند، پرستار کاتولیک پرتغالی داشت که با او نماز می‌خواند. در دوران بزرگسالی، او به ایالات متحده و شرق سفر کرد و آن‌ها را به خوبی شناخت. اما کیپلینگ مردی از زمان خود بود و آن زمان اوج سلطنت بریتانیا در هند و زمان امپراتوری بریتانیا بود. او، با توجه به آموزش و ارزش‌هایی که دریافت کرده بود، همیشه به ارزش متمدن‌سازی مأموریت استعماری ملت‌های اروپایی، به‌ویژه بریتانیا، ایمان داشت و بدون توجه به عواقب استفاده از زور، از آن دفاع می‌کرد. او به‌عنوان یک جینگویست عمیق، سال‌ها بعد به خاطر این باورها قیمت سنگینی پرداخت: در جنگ جهانی اول، او یک پسرش را در نبرد از دست داد و به‌ویژه در همکاری با صلیب سرخ و دلداری به مجروحان فعال بود. و به‌طرز جالبی، او شاید یکی از اولین کسانی بود که خطرات ناشی از ظهور هیتلر و موسولینی را دید. این فیلم که الهام‌گرفته از یکی از داستان‌های جنجالی نویسنده است، درباره طمع و آرزوی دو سرباز بریتانیایی روایت می‌کند که تصمیم می‌گیرند از سادگی یک جمعیت منزوی در منطقه‌ای ویران در پاکستان امروز بهره‌برداری کنند. آن‌ها تصمیم می‌گیرند به آنجا بروند، با علم به اینکه جنگ‌های قبیله‌ای زیادی در آنجا وجود دارد و تبدیل به پادشاه آن مردم شوند. با دسترسی آزاد به هر ثروتی که می‌توانند به دست آورند، امیدوارند به انگلستان برگردند و ثروتمند شوند. این داستان کوتاه انتقادی است به طمع برخی انگلیسی‌ها و نحوه ناعادلانه‌ای که محلی‌ها از ارزش‌های خود محروم شدند. مطمئنم که کیپلینگ این افراط‌ها را می‌شناخت و محکوم می‌کرد. و فیلم وفادار به داستان اوست. جان هاستون در این فیلم کار فوق‌العاده‌ای انجام داده است که در فیلم‌شناسی او به‌عنوان یکی از بهترین آثارش به‌چشم می‌خورد. علاوه بر اینکه می‌تواند عطر حماسی، زیبا و ترسناک منطقه‌ای که همه‌چیز در آن رخ می‌دهد را به ما منتقل کند، او بهترین‌ها را از یک بازیگر بسیار قوی، با حضور سه بازیگر تیتانیک: مایکل کین، کریستوفر پلامر و شان کانری استخراج می‌کند. اگر به استعداد و مسیر هر یک از آن‌ها احترام بگذاریم، واقعاً دیدن آن‌ها در کنار هم غیرقابل‌انکار است. با اینکه آن‌ها دو ماجراجوی طماع هستند، اما کار کین و کانری به ما این امکان را می‌دهد که شخصیت‌های آن‌ها را دوست بداریم، به‌ویژه کانری که شخصیتش یک قوس دراماتیک فوق‌العاده‌ای دارد: او واقعاً به آن مردم اهمیت می‌دهد. این فیلم دارای فیلم‌برداری عالی است، با رنگ‌های جسور و نورپردازی فراوان، اما آنچه واقعاً قابل‌توجه است، انتخاب مکان‌های فیلم‌برداری است که عمدتاً در مراکش متمرکز شده است. زیبایی خشن کوه‌ها به‌طرز وسوسه‌انگیزی جذاب است و حس همیشگی خطر، حتی در آرام‌ترین وضعیت‌ها، ما را در کادر قفل می‌کند. موریس ژار موسیقی متن را نوشت که به‌راستی می‌تواند یکی از بهترین آثار این آهنگساز باشد. «دنی» (شان کانری) و «پیچی» (مایکل کین) دو ماجراجو در اوج دوره راج در هند بریتانیا هستند که تصمیم می‌گیرند ثروت خود را بسازند. با کمی کمک از رادیار کیپلینگ (کریستوفر پلامر)، آن‌ها از سرزمین کافرستان در هندوکش باخبر می‌شوند، جایی که نقشه‌برداران هنوز نرسیده‌اند. با استفاده از تمام هوش و فریب خود، این دو به سمت شمال می‌روند و در نهایت خود را در حال آموزش یک ارتش از دهقانان روستایی می‌یابند که با کمک مترجم «بیلی ماهی» (سعید جافری) این کار را انجام می‌دهند. خیلی زود آن‌ها به شهرت می‌رسند و این فقط وقتی بیشتر مورد ستایش قرار می‌گیرد که «دنی» به قلبش تیر می‌خورد! مگر اینکه، تیر به هیچ وجه به بدنش نمی‌رسد. هرگز اجازه ندهید حقیقت در راه یک داستان خوب قرار بگیرد، و بنابراین او تظاهر می‌کند که این یک نماد از جاودانگی‌اش است که جمعیت محلی آن را می‌بلعد. حالا آن‌ها فقط با حضورشان در میدان نبرد پیروز می‌شوند و او شروع به باور کردن تبلیغات خود می‌کند. وقتی با «رکسانا» (شکیرا کین) زیبا مواجه می‌شود، به‌طور کامل به حالت اسکندر بزرگ درمی‌آید، اما می‌دانید که در مورد غرور چه می‌گویند... این یک درام زیبا است که اگرچه در مراکش فیلم‌برداری شده، اما به‌طرز فوق‌العاده‌ای به نظر می‌رسد، زیرا مردان قبیله‌ای در حال بازی چوگان با سر در کیسه هستند، روحانیون در سراسر روستاهای در حال جنگ می‌چرخند و شیمی سرگرم‌کننده و شیطنت‌آمیزی بین کانری و کین وجود دارد که به‌وضوح از بازی کردن لذت می‌برند. این یک داستان با کیفیت بالا از ماجراجویی‌های پسرانه است که همچنین پیام‌هایی درباره طمع (در تمام اشکالش) و دوستی به همراه دارد. این داستان به سرعت آغاز می‌شود و کمی شبیه به «کیم» ارول فلین (۱۹۵۰) قابلیت انطباق داستان‌های کیپلینگ از شجاعت را به‌خوبی به نمایش می‌گذارد. واقعاً سرگرم‌کننده است.