فیلم John Carter 2012

این فیلم کاملاً فراموش‌شدنی و پر از کلیشه‌هاست. ادگار رایس باروس مجموعه رمان‌های جان کارتر را قبل از آنکه سفرهای فضایی بیشتر از یک خیال باشند، نوشته است. این فیلم بیشتر ماجراجویی و رمانس دارد و به‌ندرت (اگر اصلاً) از علم واقعی بهره می‌برد. این فیلم بهترین تولید از "یک شاهزاده‌ خانم بر روی مریخ"، اولین داستان در این مجموعه، است که من دیده‌ام. اگر شما طرفدار...

این فیلم کاملاً فراموش‌شدنی و پر از کلیشه‌هاست. ادگار رایس باروس مجموعه رمان‌های جان کارتر را قبل از آنکه سفرهای فضایی بیشتر از یک خیال باشند، نوشته است. این فیلم بیشتر ماجراجویی و رمانس دارد و به‌ندرت (اگر اصلاً) از علم واقعی بهره می‌برد. این فیلم بهترین تولید از "یک شاهزاده‌ خانم بر روی مریخ"، اولین داستان در این مجموعه، است که من دیده‌ام. اگر شما طرفدار رمان‌های جان کارتر هستید، احتمالاً از تماشای این فیلم لذت خواهید برد. با وجود برخی تفاوت‌ها، شخصیت‌های آشنا و چندین نکته مهم داستان را خواهید دید. این فیلم نه عالی است و نه بد. دیروز عصر نشسته و این فیلم را بر روی بلوری دیدیم تا پایان خوبی برای روز کوچک ما باشد. این فیلم خوب است، اما می‌توانست (بسیار) بهتر باشد. خود فیلم و جلوه‌های ویژه‌اش نسبتاً خوب هستند. می‌توانم بگویم که جلوه‌های ویژه بسیار خوب هستند. کشتی‌های هوایی واقعاً جذاب به نظر می‌رسند. طراحی به خوبی جوّ قدیمی کتاب را بدون ایجاد حس مضحک به تصویر می‌کشد. اما فکر می‌کنم مردان سبز را خیلی لاغر ساخته‌اند. همیشه آن‌ها را به‌عنوان موجوداتی بسیار تودرتو و هیولا تصور کرده‌ام. از ظاهر وولا خوشم می‌آید، هرچند که حرکت او با سرعت "فوق‌صوت" کمی اغراق‌آمیز است. اما چرا هر شرکتی/تهیه‌کننده/کارگردان حالا فکر می‌کند که می‌تواند یک کلاسیک قدیمی را بردارد، نام آن را در عنوان بگذارد و سپس هر کاری که می‌خواهد با آن مواد انجام دهد؟ این فیلم ایده اصلی و نام‌ها را از کتاب جان کارتر ادگار رایس باروس قرض گرفته، اما تقریباً هیچ چیز دیگری ندارد. حداکثر ۱۰٪ از داستان کتاب‌ها در فیلم وجود دارد. بقیه کاملاً اختراع شده است و داستان را بهبود نمی‌بخشد. در واقع، آنچه که یک داستان خوب بود را به یک اثر استاندارد و غیرهوشمندانه هالیوودی تبدیل کرده است. نمونه‌ها زیاد است: میمون‌های سفیدی به اندازه دایناسورها، شهر زودانگا که جابجا می‌شود (چه اتفاقی افتاده است؟)، بیشتر داستان که قبلاً ذکر کردم اختراع شده است، نقش ترن‌ها کاملاً متفاوت است و غیره. به‌ویژه از تغییرات جان کارتر، نجیب‌زاده ویرجینیایی به یک مرد آمریکایی نسبتاً معمولی که در ابتدا از انجام "کار درست" سر باز می‌زند، خوشم نمی‌آید. و این فلاش‌بک‌های همسر و فرزند؟ این واقعاً آزاردهنده است. هیچ‌یک از این موارد فیلم را بهبود نمی‌بخشد. این فیلم ۶ ستاره گرفت، می‌توانست ۹ یا ۱۰ بگیرد اگر به درستی از کتاب‌ها پیروی می‌کرد. این تقصیر دیزنی است که این فیلم در باکس آفیس ناامیدکننده بود، آن‌ها با مواد کلاسیک بازی کردند... دوباره. پتانسیل غیرقابل تحقق، اما هنوز کم و بیش آن را دوست داشتم. "جان کارتر" می‌تواند احساس ناتمام و ناامیدکننده داشته باشد، می‌توانید حتی بگویید که تلاش کرده است تا "آواتار" را تقلید کند، اما آن‌قدر چیزهای خوبی در آن وجود دارد که توانستم لذت خوبی از آن ببرم. تیلور کیچ خوب است، من او را ارزیابی می‌کنم، اما به نظر من یک بازیگر اصلی قانع‌کننده‌تر لازم بود. سایر اعضای بازیگران، با وجود نام‌های شناخته‌شده، نتوانسته‌اند چیزی قابل توجه ارائه دهند. ویلم دفو به عنوان تارز تارکاس خوب عمل می‌کند، اما فقط به خاطر صدای منحصر به فردش؛ هیچ‌یک از دیالوگ‌های او به یاد ماندنی نیست. سامنتا مورتن، مارک استرانگ و برایان کرانستون نیز عملکردهای فراموش‌شدنی دارند؛ شاید تقصیر آن‌ها نباشد. مضمون فیلم تمام امکانات برای عالی بودن را دارد، اما متأسفانه فیلم در این زمینه ناکام می‌ماند. پایان‌بندی بسیار شتاب‌زده است، حتی برای یک تولید ۱۳۲ دقیقه‌ای. از لحاظ بصری خوب است، اما این یکی از معدود نقاط مثبت آن است - راستش را بخواهید، نقاط مثبت زیادی ندارم، اما هر چیزی کمتر از ۷ ستاره احساس بی‌رحمانه‌ای دارد. پدر ما را بر روی آنچه که با عشق "رمان‌های زباله‌ای" می‌نامید، بزرگ کرد و این به زندگی بزرگسالی ما منتقل شد، جایی که با افتخار در کنار کتاب‌های دانشگاهی به نمایش درآمده‌اند. در واقع، آن‌ها در قفسه بالایی قرار دارند. بنابراین، وقتی وارد این فیلم شدم، نگران بودم و متأسفانه حق داشتم که نگران باشم. حال، من با مجوزهای هنری مشکلی ندارم و انتظار نداشتم که دقیقاً مانند هیچ‌یک از کتاب‌ها باشد. اما انتظار داشتم که حداقل کمی از منبع اصلی پیروی کند، چیزی بیشتر از فقط نام‌ها. به اختصار، انتظار داشتم که فیلم "جان کارتر" در بیشتر از صرفاً نام باشد. و، به‌راستی، این فیلم حتی حس یک فیلم بر اساس رمان‌های ماجراجویی زباله‌ای را نیز نداشت، که برای من نکته کلیدی بود. می‌توانست هر آزادی‌ای که می‌خواست داشته باشد، به شرطی که هنوز مانند یک رمان ماجراجویی زباله‌ای پیش برود. متأسفانه، در این زمینه کم آورد. و، برای بدتر کردن اوضاع، این فیلم خسته‌کننده بود. اگر شما به منبع اصلی علاقه دارید، اگر به ماجراجویی به خاطر خود ماجراجویی و فرار از واقعیت علاقه دارید، پس از آن دوری کنید، دوری کنید و دوری کنید. **داستان شلوغ، یک فیلم علمی-تخیلی/ماجراجویی سرگرم‌کننده با بازیگران خوب و جلوه‌های بصری خیره‌کننده است.** شخصیت نام‌آشنا از قرن نوزدهم (تیلور کیچ) به‌طور مرموزی به مریخ منتقل می‌شود، جایی که با قبیله‌ای از موجودات سبز قد بلند با چهار دست و یک شاهزاده خانم زیبا (لین کالینز) روبرو می‌شود. او به‌تدریج در جنگی میان جناح‌های چپ و راست سیاره گرفتار می‌شود. سب ثان (دومینیک وست) رهبر جناح قرمز است و می‌خواهد با شاهزاده خانم ازدواج کند، در حالی که نژادی مرموز به نظر می‌رسد که در پس‌زمینه همه چیز را دستکاری می‌کند. این یک ماجراجویی/فانتزی متراکم و سرگرم‌کننده است که بر اساس "یک شاهزاده خانم بر روی مریخ" ادگار رایس باروس از سال ۱۹۱۲ و با بخش‌هایی از داستان‌های بعدی این مجموعه ساخته شده است. جلوه‌های بصری، دکور، لوازم، لباس‌ها، بازیگران، لوکیشن‌ها و غیره در سطح عالی و اغلب خیره‌کننده هستند. کیچ و کالینز به‌عنوان مثال، نمونه‌های شگفت‌انگیزی از مردانگی و زیبایی هستند. همچنین، برخی از نکات عمیق وجود دارد که می‌توان به آن‌ها پرداخت، مانند اظهارنظر ماتای شانگ به کارتر که هر دنیایی که در آن دخالت می‌کنند، همان تضادهای شدید (قرمز در برابر آبی، راست در برابر چپ) را دارد و ترن‌ها آن را "مدیریت" می‌کنند. آن‌ها معمولاً در سایه‌ها باقی می‌مانند و هرج و مرج کنترل‌شده‌ای را از طریق دستکاری جمعیت بومی پرورش می‌دهند. آن‌ها به‌نوعی از این تغذیه می‌کنند و این کار را برای هزاران سال انجام داده‌اند - تخریب نهایی را تا حد امکان به تأخیر می‌اندازند، درست مانند تخصیص غذا. برای کسانی که فیلم را به خاطر حفره‌های داستانی مورد انتقاد قرار می‌دهند، بیشتر این‌ها قابل توضیح است. به عنوان مثال، انتقاد که پرتو نهم نمی‌تواند یک گلوله را متوقف کند. اما چرا باید فرض کنیم که یک میدان انرژی بتواند یک پروژه فیزیکی را متوقف کند؟ واضح است که میدان نیروی پرتو نهم فقط نوع انرژی مشابهی را که از آن تشکیل شده، مسدود می‌کند؛ یعنی، انرژی پرتو نهم. در فیلم هیچ تناقضی وجود ندارد. در هیچ زمانی ما پرتو نهم را به‌عنوان یک سلاح توانمند مشاهده نمی‌کنیم. این سلاح قوی و چندمنظوره است، واضح است، بر اساس اینکه چگونه در تکنولوژی به‌کار می‌رود، اما همه‌کاره نیست. اگر ترن‌ها یا هر کس دیگری که از پرتو نهم استفاده می‌کند، می‌توانست از آن برای متوقف کردن یک شمشیر یا گلوله استفاده کند، این کار را می‌کردند. اما اجازه دادن به این که این سلاح همه‌کاره باشد، آن را خیلی قوی می‌کند. فیلم به‌خوبی این کار را نمی‌کند، به همین دلیل سوپرمن کریپتونیت دارد. سپس این انتقاد وجود دارد که کارتر در مبارزه با تارک‌ها و چرخاندن یک سنگ بزرگ بسیار قوی به نظر می‌رسد، اما نمی‌تواند یک زنجیر ساده را بشکند. باور کنید یا نه، این واقعاً یک مشکل نیست و از لحاظ علمی قابل توجیه است. کارتر در مریخ به اندازه زمین قوی نیست. اگر او نتواند یک زنجیر آهنی ضخیم را در زمین بشکند، نمی‌تواند آن را در مریخ نیز بشکند. اما به دلیل اینکه مریخ جاذبه کمتری دارد، او در هر اقدامی که شامل وزن باشد، به نظر بسیار قوی می‌آید. اگرچه این در فیلم به‌طرز مضحکی اغراق‌آمیز است (مانند پرش‌های غیرواقعی‌اش)، اما با لحن فانتزی زباله همخوانی دارد. بنابراین منطقی است که او بتواند چیزهای سنگین را بلند کند اما نتواند یک زنجیر آهنی را بشکند. یکی به دیگری ربطی ندارد. جاذبه کمتر به سادگی هیچ تأثیری بر این ندارد که آیا کارتر می‌تواند یک زنجیر آهنی را بشکند یا نه. یک حفره داستانی دیگر این است که ترن‌ها جاودانه هستند، اما یکی یا دو نفر از آن‌ها به آسانی کشته می‌شوند. این ساده است: جاودانه بودن در این مورد به این معنا نیست که آن‌ها نمی‌توانند زخم بردارند یا بمیرند؛ بلکه به این معناست که آن‌ها نمی‌توانند به‌خاطر پیری بمیرند. در حالی که ترن‌ها ادعا می‌کنند که جاودانه‌اند، کارتر در ابتدای فیلم ثابت می‌کند که آن‌ها می‌توانند به شدت زخمی شوند، به همین دلیل است که او بعداً می‌گوید: "جاودانه‌ها ضد گلوله نیستند. من یکی از شما را در زمین تیراندازی کردم." اگر ترن‌ها خود را به‌عنوان ابدی ارائه می‌دهند، به‌طور واضح این کار را برای ایجاد و حفظ یک باور خرافی در میان رعیت‌های تحت کنترل خود انجام می‌دهند. سپس انتقاد دیگری وجود دارد که فیلم به‌طرز ناگهانی متوقف می‌شود وقتی که ترن اصلی (مارک استرانگ) یک گفتگوی راه رفتنی با کارتر دارد. واه! نمی‌توانم این انتقاد را باور کنم، زیرا این صحنه را جذاب‌ترین صحنه در فیلم یافتم و آن را از فانتزی بی‌معنی ماجراجویی در سیاره‌ای دیگر به چیزی عمیق‌تر تغییر داد. این صحنه به‌طور همزمان معمای ترن‌ها را فاش می‌کند در حالی که به اندازه کافی مبهم است که بیننده را وادار به تفکر و جستجو برای پاسخ‌های ملموس‌تر می‌کند (که مطمئناً در دنباله‌ها پاسخ داده می‌شد). در این مرحله از فیلم واضح می‌شود که مریخ یک صحنه است و ترن‌ها در پشت صحنه تلاش می‌کنند تا بازیگران را برای اهداف خود دستکاری کنند. اما آن‌ها نه همه‌کاره هستند و نه جاودانه به این معنا که نمی‌توانند کشته شوند. آن‌ها می‌توانند مقاومت کنند و از بین بروند، حتی شکست بخورند. وجود آن‌ها بستگی به فریب دادن مردم برای باور به دروغ‌ها، افسانه‌ها و نیمه‌حقایق دارد؛ یا فقط نگه داشتن آن‌ها در جهل. وقتی این را به زندگی‌مان در زمین مرتبط می‌کنید، حتی عمیق‌تر می‌شود. ما توسط "ترن‌ها"، چه سیاسی، تجاری، علمی، مذهبی یا روحانی، دستکاری می‌شویم، اما بیشتر مردم حتی از این موضوع آگاه نیستند. بدتر از آن، بسیاری با وجود شواهد این موضوع را انکار می‌کنند. این فیلم ۲ ساعت و ۱۲ دقیقه طول می‌کشد و در آریزونا، یوتا و نیومکزیکو فیلمبرداری شده و کارهای استودیویی در انگلستان انجام شده است. نمره: B+