فیلم Friday the 13th Part 2 1981

سازندگان «جمعه سیزدهم» نمی‌توانستند پیش‌بینی کنند که چه چیزی را با جیسون وورهیز، شخصیت معروف این فیلم، به دنیا خواهند آورد. هرچند که قسمت دوم این فیلم قطعاً قوی‌ترین نمونه از این شخصیت نیست، اما این اولین باری است که واقعاً می‌توانیم او را در حال انجام کارهایش ببینیم و این نکته بسیار مهمی است. نمره نهایی: ★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً به...

سازندگان «جمعه سیزدهم» نمی‌توانستند پیش‌بینی کنند که چه چیزی را با جیسون وورهیز، شخصیت معروف این فیلم، به دنیا خواهند آورد. هرچند که قسمت دوم این فیلم قطعاً قوی‌ترین نمونه از این شخصیت نیست، اما این اولین باری است که واقعاً می‌توانیم او را در حال انجام کارهایش ببینیم و این نکته بسیار مهمی است. نمره نهایی: ★★★ - من از آن خوشم آمد. شخصاً به شما توصیه می‌کنم که آن را تماشا کنید. ***بازگشت جدی به فیلم اول با برخی تفاوت‌ها*** من طرفدار مجموعه «جمعه سیزدهم» هستم، هرچند که به شدت به فیلم‌های خونین علاقه‌مند نیستم و فقط گاهی اوقات فیلم‌های اسلشر را تماشا می‌کنم. این علاقه به خاطر نوستالژی نیست، زیرا من تا زمانی که فیلم «جمعه سیزدهم قسمت پنجم: شروعی نو» را در سال 1985 در تلویزیون دیدم، طرفدار نشدم. فکر می‌کنم این فیلم‌ها را دوست دارم زیرا معمولاً شامل جوانانی در یک محیط شاداب و کمپ‌مانند در جنگل هستند؛ وجود یک قاتل غیرقابل توقف که به تدریج به یک هیولای زشت تبدیل می‌شود، حس خطر و تعلیق را به داستان می‌افزاید. اگر دختران زیبا و لوکیشن‌های مختلف فیلمبرداری در سراسر آمریکای شمالی را به آن اضافه کنید، نتیجه یک مجموعه فوق‌العاده سرگرم‌کننده خواهد بود. قسمت دوم که در سال 1981 منتشر شد، یک سال پس از فیلم اول، اساساً یک نسخه تکراری با شخصیت‌های متفاوت، یک قاتل متفاوت و یک کمپ متفاوت در همان دریاچه است که فاصله زیادی با «کمپ خون» (یعنی دریاچه کریستال) ندارد. در واقع، فیلم در مکانی کاملاً متفاوت فیلمبرداری شده است؛ به‌طور خاص در کنتیکت. جالب است که هیچ‌یک از فیلم‌ها در یک مکان مشابه فیلمبرداری نشده‌اند، هرچند که معمولاً مکان در داستان نزدیک به دریاچه کریستال است. مکان‌های فیلم‌های این مجموعه شامل شمال نیوجرسی (قسمت اول)، کنتیکت (قسمت دوم)، کالیفرنیای جنوبی (قسمت‌های سوم، چهارم، پنجم و نهم)، جورجیا (قسمت ششم)، آلاباما (قسمت هفتم)، بریتیش کلمبیا (قسمت‌های هشتم و یازدهم)، نیویورک (قسمت هشتم)، تورنتو (قسمت‌های دهم و یازدهم) و تگزاس (قسمت دوازدهم) هستند. محیط‌های کمپ‌مانند در بیشتر قسمت‌های این مجموعه و هیولای بی‌رحم جیسون وورهیز به‌ویژه «جمعه سیزدهم» را از مجموعه‌های مشابه متمایز می‌کند. در مورد لحن، دو فیلم اول به‌طور جدی هستند و با شوخی‌های متداول جوانان در تعطیلات در جنگل همراه‌اند، اما مجموعه در قسمت سوم یک عنصر کمدی را معرفی کرد که چندین قسمت بعدی (پنجم، ششم، نهم و دهم) را تحت تأثیر قرار داد تا اینکه در سال 2009 دوباره راه‌اندازی شد. نه اینکه من چندان شکایت داشته باشم، زیرا این فیلم‌ها به‌هرحال فقط نیمه‌واقعی هستند؛ با این حال، من لحن جدی را ترجیح می‌دهم. در مورد فیلم اول، تنها چیز قابل سؤال از نظر واقع‌گرایی، این است که چگونه قاتل می‌تواند یک جسد بزرگسال را از پنجره پرتاب کند یا یک بدن را از در آویزان کند و غیره. اما می‌توانم این مسائل را به ژن قوی روانی وورهیز (یا آن موجود شیطانی که در «جیسون به جهنم می‌رود» در سال 1993 فاش شد) نسبت دهم. بسیاری از مردم این فیلم‌ها را ترسناک و شوکه‌کننده می‌دانند و دو فیلم اول دارای جو سردکننده‌ای هستند، برخی از دیگر فیلم‌ها نیز، اما به‌جز دوباره‌سازی سال 2009، من این فیلم‌ها را به‌خصوص ترسناک نمی‌دانم. گاهی اوقات creepy هستند، گاهی تعلیق‌زا، گاهی هیجان‌انگیز و همیشه سرگرم‌کننده، اما ترسناک نیستند. در واقع، من معمولاً در صحنه‌های مرگ ناگزیر می‌خندم. البته ترس‌های ناگهانی زیادی وجود دارد، اما این چیزی نیست که من درباره آن صحبت می‌کنم. قسمت دوم در 87 دقیقه به پایان می‌رسد و به خوبی از خود پذیرایی می‌کند. این قسمت جیسون وورهیز بزرگسال را معرفی می‌کند، اما او به‌طور قابل توجهی کوچک‌تر و انسانی‌تر از دنباله‌های بعدی است. چندین بار شخصیت اصلی، جینی (امی استیل)، به‌راحتی می‌تواند او را متوقف کند (مانند باز کردن در خودرو یا لگد زدن به او). در مورد جینی، او قهرمانی خوب است که مانند آلیس در فیلم اول و پم در قسمت پنجم است. کیرستن باکر نقش دختر جذاب، تری، را بازی می‌کند و سازندگان فیلم نتوانسته‌اند زیبایی او را نادیده بگیرند. متأسفانه، ابهام پایان فیلم غیرقابل توضیح است. نمره: A- (اگر از خود می‌پرسید چرا به فیلمی مانند این نمره بالا می‌دهم، به این دلیل است که من آن را بر اساس آنچه که هست، یعنی یک فیلم اسلشر، ارزیابی می‌کنم. هیچ ژانری فراتر از رستگاری یا بالاتر از تحقیر نیست و این فیلم خواسته‌ها را برآورده می‌کند). چون من ماه گذشته فیلم اول را تماشا کرده بودم، تصمیم گرفتم به مناسبت روز، قسمت دوم را دوباره تماشا کنم و هنوز هم بسیار سرگرم‌کننده است، هرچند که به نسبت استانداردهای امروزی کمی ملایم است. فکر می‌کنم بازیگران نیز کمی بهتر از فیلم اول بودند. هنوز صحنه‌هایی وجود دارد که چندان منطقی نیستند (جیسون چطور آلیس را پیدا کرد؟) اما با این حال سرگرم‌کننده بود. **3.75/5** شما فکر می‌کنید که بعد از ماجراهای «جیسون» در بار اول، آخرین چیزی که هر کسی با عقل سلیم می‌خواهد، راه‌اندازی یک کمپ جدید در کنار آن مکان است! اما بله - تنها پنج سال بعد، دقیقاً همین اتفاق می‌افتد. یک کمپ برای مشاوران آموزشی تأسیس می‌شود و خیلی طول نمی‌کشد که چند وعده غذایی در پایان روز به هدر می‌رود. آیا «جیسون» زنده مانده است؟ آیا او دوباره به مسیر قاتلانه‌اش برگشته است؟ متأسفانه، این تنها حد خطر در اینجا است زیرا داستان به‌طرز قابل پیش‌بینی به مسیرهای معین و مشخصی می‌افتد با یک پیش‌درآمد، میانه و پایان - به جز اینکه پایان در واقع فقط یک ویرگول است، نه یک نقطه پایان. لحظات ترسناک ممکن بود تأثیرگذارتر باشند اگر بازیگران متقاعدکننده‌تر بودند، اما تمام جیغ و هیاهو - حتی در جنگل‌های تاریک و ترسناک - هیچ حسی از خطر ایجاد نمی‌کند و فقط آزاردهنده است و موسیقی هری مانفردی نیز چندان کمکی نمی‌کند. بتسی پالمر نقش «خانم وورهیز» را دوباره بازی می‌کند و آدرین کینگ نیز به نقش «آلیس» بازمی‌گردد، اما واقعاً چیزی به فیلم اضافه نمی‌کنند و در نیمه راه من خسته شدم. این دنباله‌ای است که واقعاً به آن نیاز نبود.